Chapter 4 ขี้เมา
569 Words
“เฮอะ สภาพนี้คงรักเขาหมดใจ พอโดนง้อเข้าหน่อย ขี้คร้านจะรีบคืนดีแทบไม่ทัน”
“ไม่คืน ง้อให้ตายอีพรีมก็ไม่คืนดีกับไอ้พี่โปรดบ้านั่นหรอก”
“จะรอดู”
ชายหนุ่มปรามาสหากยอมชงเหล้าแก้วใหม่ให้คนอยากเมา
“อยากเมาใช่มะ เดี๋ยวเราดื่มเป็นเพื่อนเอง”
หลังจากรู้ว่าเคยเรียนห้องเดียวกันเมื่อนานมาแล้ว ความรู้สึกเก่า ๆ ก็เหมือนจะหวนคืนพร้อมกับความสนิทสนมที่ก่อตัวรวดเร็ว โซ่ยกแก้วมาชนกับหญิงสาว
“หมดแก้วเลยนะ”
“ได้อยู่แล้ว นายอย่าป๊อดแล้วกัน”
จากนั้นอีกชั่วโมงต่อมา
“ยก ยกอีกเซ่...แก้วอยู่หนาย...เอิ้ก”
“สภาพแบบนี้ยังจะห้าวร้องหาแก้วอีก”
โซ่ส่ายหน้าพลางหัวเราะในลำคอขณะประคองคนที่เดินเป๋ยิ่งกว่าแม่เป็ดเข้ามาในบ้าน
“ช่าย ๆ แก้วอยู่หนายวะ ฉันยกเป็นเพื่อนแกเอง พรีม...เพื่อนร้าก... ดื่มเลยดื่ม ดื่มให้ลืมไอ้เหี้ยนั่นไปเล้ย”
เซียร์ซึ่งถูกฟีมประคองร้องรับเพื่อนทั้งที่ตาลืมไม่ขึ้น แต่ยังชูมือขึ้นราวกับเชียร์คอนเสิร์ต ภาพนั้นเรียกเสียงหัวเราะและรอยยิ้มจากหนุ่ม ๆ นาทีถัดมาคนซ่าจะยกแก้วก็ตัวอ่อนด้วยอาการภาพตัด
“อ้าว ร่วงอีกหนึ่ง” ฟีมหัวเราะก่อนหันไปถามเพื่อน “ฟัง ๆ ดูแล้วไม่ใช่ว่าพรีมเพิ่งอกหักเหรอวะ” ฟีมเปิดปากถาม
“อือ เธอเลิกกับแฟนเมื่อสองอาทิตย์ก่อน” โซ่ไม่ได้เล่ารายละเอียดให้เพื่อนฟังเพราะยังไงก็เป็นเรื่องส่วนตัวของหญิงสาว
“แล้วเอาไง” ลมบุ้ยหน้าลงมองสาวในวงแขน หมิงภาพตัดก่อนใครเพื่อน
"ให้นอนห้องข้างบนแล้วกัน”
บ้านของเขาชั้นบนมีสามห้องนอนกว้างขวาง ของเขาห้องหนึ่ง อีกสองห้องว่างเพราะพี่ชายยึดห้องข้างล่างเป็นห้องพัก
“พี่มึงไม่กลับเหรอ”
“ไอ้ซีนมันทำโครงงาน ไม่โผล่หัวกลับมาหรอก”
ถึงกลับมา โซ่มั่นใจว่าพี่ไม่ว่า พวกเขาไม่เคยวุ่นวายเรื่องส่วนตัวของอีกฝ่ายอยู่แล้ว แล้วการกินเหล้าเกี้ยวสาวก็ไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาดของวัยรุ่น แม้ว่าครั้งนี้เขาไม่ได้ตั้งใจจะหิ้วสาวติดมือกลับบ้าน เพียงแต่พวกเธอแต่ละคนเมาเละจริง ๆ จะไปส่งที่หอ เขาก็ไม่รู้ว่าพวกเธออยู่ห้องไหน บนการ์ดไม่มีระบุหมายเลขห้องไว้
ที่ผ่านมา โซ่ก็ไม่เคยหิ้วใครกลับมาบ้านเลยสักครั้ง เน้นกินข้างนอก อิ่มแล้วกลับบ้านนอน สไตล์เขาเป็นแบบนั้น
หลังจากช่วยกันประคองสามสาวขึ้นไปนอนห้องชั้นบนเรียบร้อย สามหนุ่มเพื่อนซี้ลงมานั่งดื่มเหล้ากันต่อ
“มึงอะ เมื่อไหร่จะไปง้อเรน”
โซ่เอ่ยถาม หลังพบว่าเพื่อนดื่มจนได้ที่แล้ว หากอีกฝ่ายยังไม่วายปากดี
“ง้อเพื่อ”
“ไม่อยากง้อแล้วเสือกวิ่งไปแอบดูเขาทุกวันทำไมวะไอ้ลม ไหนมึงพูดมาดิ๊” ฟีมถามบ้าง
“แค่อยากเห็นหน้ามั้ง”
“โคตรมักน้อย ถ้าเห็นหน้าเขาแล้วอิ่มแทนข้าวได้นี่ มึงคงไม่ต้องแดกข้าวหรอกเนอะวัน ๆ” เจ้าของบ้านประชด
“พวกมึงไม่ต้องพูดมาก แค่ดื่มเป็นเพื่อนกูก็พอ”
- Writer
