“อ่า...เราขอรับโทรศัพท์”
“ตามสบาย”
เสียงทุ้มอ่อนพร้อมกับหน้าคมคายทิ้งลงบนบ่าเล็กในอาการของคนหมดแรง พรีมกลั้นยิ้ม ดันศีรษะที่ซุกซบออก พลางกดเสียงสั่ง
“ออกไป”
“ไม่”
“เราจะรับสายแม่”
“ก็รับไปสิ แม่เธอไม่เห็นหรอกว่าเธอกำลังรับโทรศัพท์อยู่ในบ้านผู้ชายน่ะ”
“นายนี่มัน”
รีบกดรับโทรศัพท์หลังเห็นชื่อคนโทรมา และไม่ได้ลุกหนีไปคุยที่อื่น ด้วยรู้สึกว่าไม่อยากให้โซ่คิดว่าเธอมีความลับอะไรกับเขา
“ค่ะแม่”
“เป็นไงบ้างลูก ช่วงนี้เงียบ ๆ ไม่เห็นกลับบ้าน”
“พรีมใกล้สอบกลางภาคแล้วค่ะแม่ ลืมบอกแม่ไป”
“แล้วปีใหม่จะกลับหรือเปล่า”
“ปีนี้คงไม่ได้กลับค่ะ รับปากเซียร์กับหมิงว่าจะไปเคานต์ดาวน์กับพวกมันน่ะค่ะ”
“อ้อ”
“แล้วพี่พลอยกับพี่เพลงกลับบ้านหรือเปล่าคะ ช่วงนี้พรีมไม่ได้คุยกับพี่ ๆ เลย”
“เห็นว่าจะกลับนะ พรีมก็เที่ยวให้สนุกนะลูก ไว้หลังปีใหม่ค่อยกลับก็ได้”
“ค่ะแม่ รักแม่นะ”
“รักลูกเหมือนกันจ้
