ปลายฟ้าเดินเตร็ดเตร่ในเมืองกรุงยามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยแสงสีดูไม่เงียบเหงา แต่เธอกำลังเคว้งคว้างจนหาไม่รู้ว่าจะไปทางไหนดี
ไม่ได้เตรียมใจมาเจอเขาอยู่กับผู้หญิงแบบนี้เลย
“เฮ้อ” เสียงถอนหายใจยาวดังขึ้นหลังเดินออกมาได้สักพักใหญ่ ก่อนมือถือในกระเป๋าของปลายฟ้าจะสั่นคลอน ดึงความสนใจจากเธอแทน
เบอร์ของเธียรปรากฏขึ้นเด่นหราบนหน้าจอ พลันเรียวคิ้วสวยก็ขมวดมุ่นเข้าหากัน ก่อนจะกดรับสายทันที
“ฮัลโหลค่ะพี่เธียร”
( นึกว่าอยู่บ้านซะอีก ว่าจะชวนไปหาอะไรกินเป็นเพื่อนหน่อย หิว )
คนที่ถือสายคุยยกข้อมือดูนาฬิกาที่เป็นเวลาเกือบสามทุ่ม
“ไม่ยอมกินข้าวเย็นเองนี่” ปลายฟ้าบ่นอุบ
( เชื่อเถอะว่าถ้าเธอเป็นฉัน เธอก็กินไม่ลงเหมือนกัน ) อีกคนพูดเชิงตัดพ้อ แต่น้ำเสียงนั่นทำเอาคนฟังถึงกับใจสั่นตาม
ปลายฟ้านิ่วหน้าคิดหนัก เธียรเองเป็นผู้ชายที่ดูเหมือนจะไม่ค่อยมีเรื่องอะไรให้คิดจริงจัง แต่พอเข้าสู่โหมดเอาจริงเขาก็ดูน่ากลั
