ตำนานนักผีเสื้อ

การคัดเลือกนางใน

ฮันนาบีได้เดินทางไบยังบ้านของท่านรองเสนาบดีจองจุนซา เพื่อนำจดหมายไปส่งให้ท่านรองในใจความจดหมายมีดังนี้

"เมื่อท่านได้เจอกับนาบีแล้ว ท่านช่วยรับนางเป็นบุตรบุญธรรมและท่านจงใช้อำนาจที่ท่านมีเพื่อช่วยให้นางได้เข้าคัดเลือกนางในด้วยเถิดนาบีเป็นบุตรสาวของผู้ที่มีพระคุณกับข้า ข้าเชื่อว่าบาบีจะทำประโยชน์ให้กับท่านได้

คิมจูอึนสหายท่าน

เมื่อท่านเสนาบดีได้อ่านจดหมายแล้วเขาก็รู้ได้ทันทีว่านาบีคือบุตรสาวของอดีตเสนาบดีฮันยองวอน

"เจ้าคือฮันนาบีใช่หรือไม่?"

"ใช่เจ้าค่ะข้าคือฮันนาบีข้าต้องการเข้ารับการคัดเลือกนางในเพื่อที่จะเข้าวังเจ้าค่ะท่าน"

"เหมือนว่าเคยมีข่าวลือว่าพ่อเจ้าได้ลงนามให้เจ้าได้เข้าคัดเลือกนางสนมเมื่อหลายปีก่อนมิใช่หรือ?"

"ไม่เจ้าค่ะท่านพ่ิมิได้ลงชื่อของข้าตอนนั้นข้าปฏิเสธการรับคัดเลือกท่านพ่อเลยเปลี่ยนใจเพราะขัดใจข้าไม่ได้"

"งั้นเจ้าให้สัญญากับข้าได้หรือไม่ว่าจะไม่ใจร้อนทำให้เสียเรื่องและนำความเดือดร้อนมาสู่ครอบครัวของข้า"

"ข้าแค่อยากทวงความยุติธรรมให้ท่านพ่อของข้าท่านก็สนิทกับท่านพ่อของข้าท่านพ่อไม่ทำแบบนั้นแน่นอนและรับรองว่าไม่มีใครจำข้าได้แน่ข้ายังมิเคยได้เข้าวังเลยแม้สักครั้ง"

"ถ้าเจ้ามั่นใจข้าก็จะรับเจ้าเป็นบุตรบุญธรรมข้าช่วยเจ้าได้แค่นี้ที่เหลือก็อยู่ที่ความสามารถของเจ้าแล้วอีกห้าวันก็จะเริ่มการคัดเลือกแล้วเจ้าเตรียมตัวอะไรมาบ้าง"

"ข้าพร้อมเจ้าค่ะท่านแม่ฝึกข้ามาอย่างดีเย็บปักถักร้อย การบ้านการเรือน การเขียนการอ่านข้าได้หมดทุกอย่างเจ้าค่ะท่านแม่เข้มงวดกับข้ามากเพื่อที่จะได้เตรียมตัวเป็นนางสนมเจ้าค่ะ"

ท่านรองเสนาบดีได้จดทะเบียนรับรองนาบีให้เป็นบุตรบุญธรรม นาบีได้เปลี่ยนสกุลใหม่เป็น จองนาบี และอีกเพียงห้าวันนางก็ต้องเข้าคัดเลือกนางในซึ่งนางในมีหน้าที่คอยรับใช้เหล่าบรรดานางสนมพระราชาและพระราชินีแต่ถ้าเมื่อใดที่พระราชาถูกตาต้องใจนางในคนใด้ขึ้นมาพระราชาก็สามารถเรียกนางในคนนั้นเข้าถวายตัวแล้วตำแหน่งก็จะขึ้นเป็นซังกุงเหล่าบรรดาสาวๆที่เข้ามาคัดเลือกนางในล้วนแล้วแต่หวังว่าสักวันอาจจะได้ถวายตัวพระราชาสักครั้ง แต่นั่นไม่ใช่จุดมุ่งหมายของนาบีเลยสักนิด เพื่อให้ดูสมกับเป็นบุตรสาวของท่ารองเสนสบดี เขาได้ให้บ่าวรับใช้ไปตามช่างตัดชุดมาตัดชุดให้นาบีใหม่ ชุดผ้าไหมที่นาบีมิเคยได้สวมใส่มันมาหลายปีแล้ว ขณะที่นางได้ขัดศรีฉวีวรรณเปลี่ยนชุดแล้วบาบีก็ได้ไปเดินเล่นชมนกชมไม้อยู่นั้น ชายหนุ่มรูปงามการแต่งตัวของเขาเหมือนกับขุนนางในวัง ชายหนุ่มเดินดุ่มๆเข้ามาหานาบีอย่างรวดเร็ว

"เจ้าเป็นใครทำไมเข้ามาเดินสบายอกสบายใจอยู่ในบ้านของข้า หรือว่าเจ้าเป็นเมียเล็กของพ่อข้า หน้าตาก็ดูสวยงดงามแต่ทำไมสิ้นคิดมาเป็นเมียคนแก่ คงยากจนสินะ"

"ชิ..หยาบคายท่านมิได้ถามไถ่ข้าให้รู้ความเสียก่อนคิดเองเออเอง ข้าจะบอกให้ท่ารู้ก็ได้ว่าข้าเป็นใคร ข้าจะมาเป็นน้องสาวของท่านตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป"

"งั้นเจ้าก็เป็นลูกนอกสมรสของท่านพ่อ นี่ถ้าท่านแม่ยังอยู่คงเสียใจไม่น้อยที่ท่านพ่อแอบซุกเมียเล็กๆไว้ ข้าไม่มีทางยอมรับเจ้าเป็นน้องสาวของข้า"

"ไม่รับก็ไม่ต้องรับข้าก็ไม่ได้จะอยู่ที่นี่สักหน่อย"

"เอะอะเสียงดังอะไรกัน"

"ท่านพ่ออธิบายมาว่าแม่นางผู้นี้เป็นลูกของเมียเล็กของท่านที่ไหน?"

"นางชื่อนาบีเป็นบุตรสาวของสหายพ่อเองนางจะต้องเข้าคัดเลือกเป็นนางในอีกห้าวันนี้"

"งั้นทำไมท่านพ่อต้องรับนางเป็นบุตรบุญธรรมด้วยล่ะข้าไม่เข้าใจ"

"นางต้องอาสัยสกุลของเราเพื่อที่จะเข้าคัดเลือกนางในเจ้าช่วยดูแลนางด้วยตอนที่พ่อไม่อยู่บ้านข้าต้องไปก่อนแล้ววันนี้มีประชุมเหล่าขุนนางในวัง"

"ที่แท้เจ้าก็อยากเป็นผู้หญิงของพระราชา"

"แล้วแต่ท่านจะคิด"

"ข้าจะบอกให้ข้าคือขุนนางคนสนิทของฝ่าบาท หากเจ้าคิดจะเป็นผู้หญิงของฝ่าบาทข้าจะเตอนเจ้าไว้หน้าตาของเจ้าช่างงดงามเช่นนี้หากว่าฝ่าบาทเกิดต้องตาต้องใจเจ้าขึ้นมา เจ้ามิอาจจะปฏิเสธการถวายตัวได้และเมื่อนั้นเจ้าคงไม่รู้ว่าฝ่าบาทดุเพียงใดถ้าเจ้าปรนนิบัติไม่ถูกพระทัยเจ้าคงรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้นข้าเตือนเจ้าเพราะหวังดีนะ"

จองแทรซองบุตรชายของท่านรองเสนาบดีและเป็นลูกพี่ลูกน้องของพระมเหสี มีนิสัยชอบเอาแต่ใจ แทรซองมีความรู้ความสามารถมากเขาสอบคัดเลือกได้เป็นขุนนางตั้งแต่ยังเล็กพร้อมกันกับทันบี แทรซองเก่งเรื่องการใช้อาวุธหลายอย่างโดยเฉพาะดาบ ค่ำคืนที่เหน็บหนาวนาบีนอนไม่หลับเพราะนางรู้สึกแปลกที่บาบีจึงไปเดินเล่นรอบๆบ้าน ขณะที่กำลังเดินคิดอะไรเพลินๆ พลันสายตาของนาบีก็เหลือบไปเห็น ชายหนุ่มที่ตอนนี้ได้เป็นพี่ชายบุญธรรมของนาง แทรซองกำลังฝึกเพลงดาบ นาบีแอบดูด้วยความสนใจเพลงดาบที่แทรซองฝึกอยู่นั้นบาบีไม่เคยเห็นเลย

"ท่านนี่เก่งจัง..แต่ว่ากลับดีกว่าถ้าเขาเห็นข้าขึ้นมาอาจจะโดนตำหนิได้ยิ่งไม่ชอบหน้าข้าอยู่...."

ขณะที่นาบีกำลังหันหลังกลับ

"กร็อบ..."

"นั่นใคร?อยู่ตรงนั้นออกมาเดี๋ยวนี้"

"ขะ..ขะ..ข้าเอง ข้าบังเอิญผ่านมาไม่ได้ตั้งใจจะแอบดูท่านเลย"

"ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ เจ้าคงไม่ได้อยากแอบดูข้ารำดาบหรอกแต่เจ้าแอบดูเรือนร่างของข้ามากกว่า"

"ใครจะอยากดูร่างกายของท่านไม่เห็นจะหน้าดูตรงไหนเลย "

"ไม่น่าดูตรงไหนสาวๆในเมืองนี้ต่างจ้องข้าตาเป็นมัน นี่แค่เปลื้องผ้าแค่ท่อนบนนะเจ้าคงคิดอะไรไปไกลแล้วใช่หรือไม่?"

"ท่านนี่มัน หยาบคายที่สุดข้าไม่สนใจแล้วข้าจะไปนอนแล้ว "

"อย่าเพ้อฝันถึงข้านะเพราะเจ้ากำลังจะไปเป็นผู้หญิงของฝ่าบาทมันจะไม่งาม"

"คนบ้า..หลงตัวเอง..เชอะ"

แทรซองรู้สึกมีความสุขที่ได้แกล้งนาบี ส่วนนาบีก็โกรธจนลมออกหู แสงสว่างยามเช้าอากาศช่างสดชื่น นาบีตื่นขึ้นมาทาสรับใช้ก็นำโถล้างหน้ามาให้บรรยากาศแบบนี้นาบีไม่เคยได้สัมผัสมานานหลายปีแล้วแต่นาบีรู้สึกไม่ค่อยคุ้นเลยเหมือนนางลืมสิ่งนี้ไปแล้วการใช้ชีวิตในป่าหลายปีทำให้นาบีลืมไปว่านางเป็นหญิงที่เกิดมาในชนชั้นสูง นาบีแต่งองค์ทรงดครื่องเสร็จแล้วจึงออกมายืดเส้นยืดสายออกกำลังกายอยู่ในสวนนาบีนึกถึงกระบวนท่ารำดาบที่นางเห็นเมื่อคนนางจึงหยิบไม้ท่อนยาวๆท่อนหนึ่งขึ้นมาแล้วลองฝึกทำตามดู ทุกท่วงท่าลีลานาบีแค่แอบดูเมื่อคืนนางจำได้หมด

"เจ้าเป็นใครกันแน่?ทำไมรู้จักการใช้ตาบ"

นาบีรีบหันไปตามเสียงที่นางได้ยิน

แทรซองนั่นเอง

"ข้าได้ฝึกการใช้ดาบกับท่านคิมเมื่อครั้งตอนที่ข้าอาศัยอยู่กับท่าน"

"เจ้าชอบเหรอ?"

"ไม่ข้าไม่ได้ชอบแต่ข้าร่ำเรียนไว้เพื่อป้องกันตัวเพราะบัดนี้ข้าเหลือเพียงตัวคนเดียวแล้วเมื่อก่อนมีพี่ชายที่คอยปกป้องช้า"

"แล้วพี่ชายเจ้าหายไปไปนเสียหล่ะ?"

"ท่านพี่ทันบีช่วยชีวิตข้าจนท่านพี่ต้องตายจากข้าไปแล้ว"

ขณะที่นาบีเล่าเรื่องราวสีหน้าก็หม่นหมองแทรซองรู้สึกสงสาร นาบียิ่งนักและเขาก็ต้องสงสัยว่าทันบีคนนี้ใช่คนเดียวกันกับสหายรัพของเขาที่หายตัวไปหรือไม่

"พี่ชายเจ้าคือฮันทันบีใช่หรือไม่?"

นาบีต้องตกใจกับคำถามแต่ต้องทำสีหน้าให้ดูปกติ

"ไม่ใช่...เอ่อท่านช่วยสอนข้าได้ไหมการรำดาบของท่านไม่เหมือนกับของท่านคิมเลยข้าอยากเรียนรู้"

"ข้าจะทำให้เจ้าดูเพียงครั้งเดียวนะ...แล้วเจ้าต้องทำตามข้าให้ได้ข้าจะรอดู"

ว่าแล้วแทรซองก็รำดาบให้นาบีดู จนจบกระบวนท่า นาบีรับดาบจากแทรซองมาแล้วก็ทำตามทุกท่วงท่าลีลาสวยงามจนแทรซองมองตาไม่กระพริบจนจบ

"เป็นไงท่านข้าพอได้ไหมเจ้าคะ?"

"ดจ้ามิต้องเป็นแล้วล่ะนางในไปคัดเลือกเป็นทหารน่าจะเหมาะ"

"ถ้าเขารับผู้หญิงข้าก็มิต้องเข้ารับคัดเลือกนางในหรอกเจ้าค่ะ"

"ทำไมเจ้าอยากเข้าวังนักล่ะ?"

"ข้า..ข้ามีความใฝ่ฝันอยากเข้าไปอยู่ในวังน่ะเจ้าค่ะ"

นาบีจำเป็นต้องโกหกเพราะไม่อยากให้ใครรู้จักตัวตนที่แท้จริงของนาง แทรซองเริ่มมองนาบีเปลี่ยนไปจากเมื่อวาน ทางด้านทันบีเดินทางไกลเพื่อมาตามหานาบีแต่แล้วต้องคลาดกัน

"นี่เจ้ายังมีชีวิตอยู่หรือนี่ถ้านาบีรู้คงดีใจไม่น้อยนั่นสหายเจ้าหรือ"

"ใช่ขอรับนางเป็นคนช่วยชัวิตข้าไว้นางอยากติตตามข้ามาด้วย"

"อ้าวเป็นผู้หญิงหรอกรึทำไมต้องปลอมเป็นชาย"

"คือการเดินทางไกลอันตรายข้าต้องพลางตัว"

"เออเจ้านี่รอบคอบจริงปลอมซะเหมือนชายจริงๆตอนนี้นาบีกำลังเข้ารับการคัดเลือกเป็นนางในอยู่ในวังนางจะไปสืบหาตัวคนร้ายตัวจริงที่รอบปลงพระชนแล้วป้ายความผิดให้พ่อของเจ้า"

"ทำไมท่านไม่ห้ามนางไว้หล่ะขอรับแล้วถ้าคนพวกนั้นรู้นาบีจะทำอย่างไร?"

"ข้าก็ห้ามแล้วแต่เจ้าไม่ต้องกลัวไปหรอกเพราะนาบีขณะนี้ได้เป็นลูกสาวของท่านรองเสนาบดีแล้วไม่มีใครกล้าแตะต้องนางเพราะบุตรสาวของท่านรองเสนาบดีได้เข้าอภิเสกสมรสได้รับการแต่งตั้งเป็นพระมเหสีแล้ว ส่วนบุตรสาวของท่านเสนาบดีอีมยองมุนได้ดป็นพระสนมเอกตอนนี้อำนาจตกอยู่ที่ท่านรองเสนามิมีใครกล้ายุงกับตระกูลจองแน่นอนและข้าได้สอนวิชาการต่อสู้ให้กับนางแล้วเจ้ามืต้องเป็นห่วง"

"ท่านช่างดีกับนาบีเหลือเกินข้าไม่รู้จะตอบแทนท่านอย่างไรดีหากว่าถ้าวันหนึ่งข้ามีโอกาศข้าจะตอบแทนท่าน"

"ไม่ต้องหรอกข้าแค่ตอบแทนพ่อของเจ้าที่เคยช่วยข้าก็แค่นั้นเองเจ้าพักที่เรือนข้าพรุ่งนั้ค่อยเดินทางแต่ว่าเจ้าอาจจะโดนจับได้อย่าไปตามหานาบีเลยอันตรายคนในวังรู้จักเจ้า"

"ไม่เป็นไรขอรับท่านข้าจะไปหลายปีแล้วผู้คนคงลืมกันไปหมดแล้วข้าอยากเจอนาบีอีกสักครั้งอยากให้นางรผุ้ว่าข้ายังอยู่"

"วั้นก็ตามใจเจ้าแต่เจ้าต้องระวังตัวด้วย อีกแค่สามวันนาบีจะเข้าวังแล้ว"

แทรซองคำนวนเวลาและระยะทางการเดินทางสามวันทันแน่นอน

"ใช้เวลาสองวันทันแน่...ข้าจะได้พบเจ้าแล้วนาบีน้องข้าเจ้าคงโตแล้ว"

.....................................................................................................................................................................................

"นาบีเจ้าอาจจะต้องเข้าวังก่อนกำหนดสองวันพรุ่งนี้ต้องเดินทางแล้วเจ้าจงเตรียมตัวให้พร้อมไว้"

"อ้าวท่านพ่อทำไมเร็วแบบนี้นาบีจะเตรียมตัวทันหรือ?"

"ไม่ต้องห่วงเจ้าค่ะท่านพี่ข้าเตรียมตัวมานานแล้วข้าพร้อมนานแล้ว"

"เจ้าอยากเข้าวังขนาดนั้นเชียว?"

"แทรซองเจ้าจะกลับกองของเจ้าตอนไหน?"

"ข้ายังไม่อยากกลับข้าอยากอยู่บ้านสักพัก"

"ก็แล้วแต่เจ้าแล้วกัน"

วันรุ่งนาบีจะต้องเข้าวังแล้วเพียงแค่คิดหัวใจก็เต้นแรงด้วยความตื่นกลัวแต่นางต้องข่มความกลัวนั่นไว้ขณะนี้นางได้เข้ามาอยู่ในตระกูลเดียวกับพระมเหสีแล้ว