ความรู้สึกในตอนนี้มันยากจะอธิบาย มันทั้งสับสน งุนงง เสียใจ อยากร้องไห้ ทว่ามันกลับร้องไม่ออก ระหว่างที่เฟย์กำลังเดินออกจากร้านไป ก็ได้มีเสียงหนึ่งแทรกเข้ามา ทำให้เท้าที่กำลังก้าวหยุดชะงักไปทันที
“ยัยแว่น!” คนตัวเล็กหันไปมองตามเสียงเรียก
“นักรบ..”
“เป็นอะไร” นักรบวัย 22 ปี เอ่ยถามพี่สาวต่างพ่อหลังจากมาหยุดอยู่ตรงหน้าอีกคน เขามองดวงตาแดงก่ำของพี่สาว ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าอีกคนกำลังรู้สึกแย่ แต่สาเหตุนั้นมาจากอะไรเขาเองก็ไม่อาจรู้ได้ ปกติแล้วพี่สาวคนนี้ไม่ใช่คนชอบเที่ยวทำไมวันนี้เขากลับมาเจอเธอยืนอยู่หน้าผับล่ะ มากับเพื่อนงั้นเหรอ แต่ทำไมไม่เจอเพื่อน
“เปล่า” เฟย์ปฏิเสธน้องชายพลางเบือนหน้าหนี
“ฉันโง่มากมั้ง” นักรบกับเฟย์มักแทนตัวเองว่าเธอฉัน ทั้งสองห่างกันแค่ปีเดียว เลยไม่ค่อยถือกันมากเท่าไหร่ ถึงจะเป็นพี่น้องคนละพ่อ แต่ความรักและความห่วงใยที่มีให้กันมันก็มากพอที่น้องคนหนึ่งจะมีให้พี่ได้ นัก
