เกมรักฟลินต์

เจอกันอีกครั้ง

หลายวันผ่านไป

ตึกตึก

ไม่รู้ว่าวันนี้มันคือวันอะไรการจราจรถึงได้ติดขัดขนาดนี้ ฟลินต์เดินเข้าไปในมหาลัยด้วยใบหน้ายุ่งเหยิงปนหงุดหงิด วันนี้เขามารับน้องสาวที่มหา'ลัย ในขณะที่กำลังเดินสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับร่างบางคุ้นตา

"หึ" มือหนาหยิบโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาเพื่อกดส่งข้อความหาใครบางคน

ฟลินต์: กำลังเหม่อคิดถึงฉันอยู่หรือไง

มัวแต่เดินก้มหน้าไม่ดูทาง สงสัยจะคิดถึงเขามากถึงขนาดเหม่อลอยไม่เป็นตัวเอง ฟลินต์มองหญิงสาวแววตาเรียบนิ่ง เป็นการเจอกันครั้งที่สองที่ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยนอกจากสถานที่ เธอยังคงแต่งตัวเป็นคุณป้าเหมือนเดิม ว่าแต่เธอมาทำอะไรที่นี่ อย่าบอกนะว่าเรียนยังไม่จบ

ติ๊ง!

เฟย์หยุดเดินแล้วก้มมองโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในมือ พอเอาขึ้นมาดูก็เห็นว่าเป็นใคร ไม่รู้ทำไมเธอต้องรู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งที่เห็นแจ้งเตือนจากผู้ชายคนนี้

ฟลินต์: กำลังเหม่อถึงฉันอยู่หรือไง

"โรคจิต" เธอเลือกที่จะไม่ตอบกลับไป หญิงสาวเก็บมือถือไว้ในกระเป๋าแล้วรีบสาวยาว ๆ เพื่อไปขึ้นวินหน้ามหา'ลัย

แต่ทันใดนั้นเอง..

หมับ มือเล็กถูกกระชากจากด้านหลัง ทำให้ตัวเธอลอยไปปะทะเข้ากับอกแกร่งของใครบางคน กลิ่นน้ำหอมจากอีกคนทำให้เธอเผลอสูดดมก่อนจะได้สติให้รีบผละออก

พลั่ก!

"หอมไหม"

"คุณ.." ทำไมเขาถึงมาอยู่ตรงนี้ อย่าบอกนะว่ามีสาวอยู่ที่นี่

"อ่านแล้วทำไม่ตอบ"

"คะ?"

"ข้อความ"

"ไม่รู้จะตอบอะไร" ไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดจึงตอบออกไปแบบนั้น เธอไม่ค่อยชอบคนเซ้าซี้สักเท่าไหร่ อีกอย่างคนตรงหน้าก็ดูจะเจ้าชู้อยู่พอตัว ขอไม่ยุ่งเกี่ยวดีกว่า

"เย็นชากับฉันจัง"

"มีอะไรหรือเปล่าคะ" ดูแล้วเขาน่าจะอายุเยอะกว่าเธอ

"แค่คิดถึง"

"ฉันขอตัวก่อนนะคะ" พอเขาพูดมาแบบนั้นก็ทำให้เธอตัดสินใจได้ไม่ยากเลยว่าจะอยู่หรือไปจากตรงนี้ เฟย์หมุนตัวเตรียมจะเดินออกไป ทว่า..

"เดี๋ยวสิเฟรย่า!"

กึก! เท้าที่กำลังจะก้าวเดินต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินชื่อตัวเองหลุดจากปากชายหนุ่มที่เพิ่งเจอกันแค่สองครั้ง

เฟรย่า คือชื่อจริง ๆ ของเธอ ความจริงแล้วหญิงสาวชื่อ เฟรย่า ตามที่ฟลินต์เรียก แล้วคนที่จะรู้จักชื่อนี้ของเธอมีแค่คนในครอบครัวกับฟีสเท่านั้นที่รู้ ส่วนเฟย์เป็นชื่อที่เธอเอาไว้ใช้กับคนไม่รู้จักหรือไม่สนิท ทว่าทำไมฟลินต์ถึง..

"คุณรู้จักชื่อฉันได้ยังไง"

"ฉันรู้มากกว่านี้อีก เพราะฉะนั้นเธอไม่ควรปฏิเสธการเข้าหาจากฉันนะ"

"...."

"เธอจะ.."

"เฮียฟลินต์"

ขวับ! ทั้งสองหันขวับไปมองยังเสียงเรียกพร้อมกัน ก่อนจะเห็นหญิงสาวตัวเล็กน่ารักวิ่งมาหยุดตรงหน้าทั้งสอง เสียงเธอหายใจอย่างเหนื่อยหอบ

"จะวิ่งทำไม"

"หนูกลับเฮียรอนาน"

"รอได้"

"ว่าแต่.. อ้าวพี่เฟย์"

"ไงจ๊ะ^^" หญิงสาวส่งยิ้มให้กับคนมาใหม่ เฟย์กับฮันน่ารู้จักกันเพราะฮันน่าเป็นรุ่นน้องของฟีส ทั้งสองเจอกันอยู่หลายครั้งเวลานัดกันไปทานข้าว แล้วที่เธอมาที่นี่ก็เพราะมาทำธุระบางอย่างก่อนกลับต่างจังหวัดเดือนหน้า เฟย์ไม่ใช่คนกรุงเทพ เธอเป็นคนต่างจังหวัดที่เข้ามาเรียนเมืองกรุง แล้วตอนนี้เธอก็จบพร้อมที่จะกลับไปหายายที่รออยู่บ้านแล้ว ความจริงเฟย์อยู่กับยายมาตั้งแต่เด็ก พ่อกับแม่เลิกกันตอนที่เธอได้ขวบเศษ ๆ ตลอดเวลาที่เรียนอยู่กรุงเทพแม่ของเธอดูแลเป็นอย่างดี เมื่อรู้ว่าลูกสาวไม่ค่อยชอบอยู่ร่วมกับคนอื่นจึงไปปรึกษากับสามีใหม่แล้วซื้อคอนโดให้เป็นของขวัญทันที แม่เธอมีครอบครัวใหม่แล้ว แต่ท่านยังรักและดูและเธอเป็นอย่างดีมาตลอด รวมถึงสามีใหม่แม่ของเธอก็ด้วย ทั้งสองดีกับเธอมาก ๆ ถึงอย่างนั้นเฟย์ก็ยังอยากกลับไปหายายตัวเองที่ต่างจังหวัดอยู่ดี แม่และสามีใหม่ก็ไม่ได้ห้ามแต่อย่างใด มันคือความต้องการของลูก ทั้งสองก็จะให้อิสระเต็มที่ อยากกลับมาเมื่อไหร่พวกเขาก็พร้อมดูแล อีกอย่างธุรกิจที่บ้านก็มี สามีใหม่พร้อมซัพพอร์ตลูกสาวติดภรรยาเต็มที่ ลืมบอกว่าเฟย์มีน้องชายต่างพ่อหนึ่งคน แต่นาน ๆ เจอกันทีเพราะน้องชายเรียนอยู่อีกที ไม่ค่อยมีเวลามาหาเธอสักเท่าไหร่

"เฮียรู้จักกับพี่เฟย์ด้วยเหรอ" ฮันน่าหรี่ตาถามพี่ชายตัวเอง นี่เธอตกข่าวอะไรไปงั้นเหรอ

"ครับ" ไม่ว่าจะทำตัวหยาบสักแค่ไหนเวลาอยู่กับเพื่อน แต่เมื่อไหร่ที่ตรงนั้นมีน้องสาวฟลินต์จะเปลี่ยนเป็นอีกคนทันที เขาไม่เคยเผยด้านมืดตัวเองให้น้องสาวเห็น เป็นพี่ชายที่น่ารักแล้วก็ใจดีกับน้องสาวมาก ๆ ฮันน่าจึงรักพี่ชายทั้งสองสุด ๆ เพราะเธอเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของบ้าน จึงได้รับการดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดียังไงล่ะ อยากได้อะไรเฮีย ๆ จัดหาใหได้ แต่มันต้องแลกมากับความสำเร็จเล็ก ๆ น้อย ๆ

"จริงเหรอ!" ฮันน่าตาโตเมื่อพี่ชายบอกว่ารู้จักกับพี่สาวที่แสนน่ารักอย่างเฟย์ จะผิดไหมถ้าเธอจะเชียร์ให้ทั้งสองจิ้นกัน

"จริงไหม?" ฟลินต์เลื่อนสายตาไปมองยังเฟย์พร้อมกับเลิกคิ้วถาม

"พี่ชายเราเหรอฮันน่า"

"ใช่ค่ะพี่เฟย์^^"

"แล้วทำไมเราดูปกติจัง"

"คะ?" ฮันน่าไม่เข้าใจที่อีกคนพูดมา ทว่าฟลินต์กลับเข้าใจในความหมายนั้นดี ร่างสูงขบกรามมองหน้าอีกคนนิ่ง ๆ เธอกล้าว่าเขาเป็นคนไม่ปกติงั้นเหรอ

"พี่ขอตัวก่อนนะคะ"

"ได้ค่ะ ไว้เจอกันนะคะพี่เฟย์"

"จ้า"

จากนั้นเฟย์ก็เดินแยกตัวออกไป สองพี่น้องมองตามหญิงสาวไปจนลับตา โดยเฉพาะฟลินต์ที่เอาแต่มองไม่วางตา

"ไปกันเถอะค่ะ"

"ครับ" แล้วทั้งสองก็เดินควงแขนกันไปขึ้นรถ ในหัวฟลินต์ก็เอาแต่คิดหาวิธีปิดเกมให้เร็วที่สุด มันคงไม่มีอะไรยากไปสำหรับเขาหรอกมั้ง เตรียมรับมือให้ดีก็แล้วกัน

"หึหึ"

"เฮียยิ้มอะไร"

"เปล่าครับ" แล้วเจอกัน เฟรย่า..