บทที่ 4
690 Words
ร้ายรัก(พ่อของลูก) บทที่ 4
"อ้าวทำไมวันนี้เปิดร้านมืดจังสุนีย์" ป้าศรีเพื่อนบ้านเห็นว่าเวลานี้ร้านของสุนีย์ต้องปิดแล้ว
"ต่อไปนี้จะเลื่อนเวลาปิดให้ดึกหน่อย"
"ดีเหมือนกันแหละปิดเร็วคนเลิกงานกลับมาดึกๆ ก็พอได้แวะซื้อของกินบ้าง"
"อืม" ค่ำๆ มีแต่ลูกค้าที่ไม่ค่อยน่ารัก ส่วนมากเมาแล้วก็มาขอเซ็นต์ของ ถ้าไม่ให้เซ็นต์ก็ชอบโวยวาย ช่วงหลังที่หลานสาวเรียนหนักสุนีย์จึงปิดร้านเร็วหน่อย ปล่อยให้หลานสาวมีเวลาทบทวนบทเรียน
แต่ต่อจากนี้ต้องหาเงินไว้สักก้อนเผื่อหลานคลอดออกมา หรือถ้าชาวบ้านปากไม่ดีมากก็จะพาหลานสาวย้ายที่ทำมาหากินใหม่ สุนีย์รู้ว่าถ้าท้องของข้าวทิพย์โตขึ้นต้องมีพวกปากหอยปากปูพูดไม่เข้าหูแน่ จะห้ามปากคนก็ห้ามไม่ได้ ถ้ามีเรื่องแบบนั้นนางคิดว่าจะพาหลานย้ายไปอยู่ที่อื่น แต่ช่วงนี้ต้องหาเงินทุนให้มากก่อน
"เดี๋ยวข้าวดูร้านแทนค่ะป้า"
"ถ้างั้นดูแป๊บหนึ่งนะ ป้าไปหากับข้าวเย็นไว้ก่อน..ฉันไปนะป้าศรี"
"ฉันก็ว่าจะไปหากับข้าวไว้ให้ที่บ้านเหมือนกัน" ว่าแล้วป้าศรีคนข้างบ้านก็หายกลับเข้าไปในรั้วบ้านของตัวเอง
"เดี๋ยวป้าไปหากับข้าวก่อนนะ"
"ค่ะ" ข้าวทิพย์มองตามหลังป้า ที่เดินเข้าไปทางหลังบ้าน ถ้าไม่มีป้าสักคน ป่านนี้เธอคงอยู่สถานสงเคราะห์ แทนที่จะทำตัวให้ดีสมกับที่ป้ารัก แต่เธอกลับทำตัวเลวๆ ท้องไม่มีพ่อมาให้ป้ารับผิดชอบอีกคน
"อ้าววันนี้ทำไมยังไม่ปิดร้าน"
ข้าวทิพย์รีบเช็ดน้ำตาออกแล้วหันไปมองคนที่ถาม
"จะซื้ออะไร"
"ซื้อแม่ค้าได้ไหม"
"อย่ามากวนโอ๊ย"
"จะบอกว่ากวนตีนก็บอกมาเถอะ"
"ไอ้ฟีฟ่า!"
"ได้กวนโมโหคนสวยแค่นี้ก็พอแล้วล่ะ"
"จะไม่ซื้อใช่ไหม"
"ซื้อสิขออมยิ้มอันหนึ่ง"
" 5 บาท"
"ไม่ได้ถือเงินมาด้วย"
"ไม่ได้เอามาก็ไม่ต้องเอาของ"
"ใจร้าย"
"ป้าคะ"
"แค่นี้ก็จะเรียกป้าเลยเหรอ"
"คนยิ่งกำลังอารมณ์ไม่ดีจะมากวนอะไรนักหนากลับบ้านไป"
"อยากได้กระสอบทรายไหม" ฟีฟ่าเสนอตัวเป็นกระสอบทรายให้เธอระบายอารมณ์
"มีอะไรเหรอข้าว"
"สวัสดีครับป้า"
"มากวนอะไรไอ้ข้าวมันอีกล่ะ"
"พูดกับหลานเขยดีๆ หน่อยสิครับป้า"
"ป้าเตรียมอาหารไว้แล้วไปกินข้าวไป"
"ค่ะ"
"เดี๋ยวก่อนสิข้าว"
"อย่าไปกวนมันเลย จะซื้ออะไร"
"อมยิ้มครับ"
"อายุเท่าไรแล้วเนี่ยจะมากินอมยิ้ม"
"ไม่ได้มาซื้อเพราะจะกินครับมาซื้อเพราะจะจีบสาว"
"แกชอบข้าวมันจริงเหรอ" สายตาของผู้เป็นป้ามองดูผู้ชายคนนี้ก็ไม่ได้เสียหายอะไร ถ้ารับเรื่องนี้ได้ก็คงจะดี
"จริงครับ"
"เดี๋ยววันหลังค่อยคุยกันใหม่"
"ทำไมไม่คุยวันนี้เลยล่ะครับ"
"ป้าต้องคุยกับหลานป้าก่อน"
"ผมจะรอฟังข่าวดีนะครับ"
[บ้านอภินันท์เกียรติเจริญ]
"ทำไมต้องให้ผมเรียนเพิ่มด้วยครับ"
"เห็นว่าช่วงนี้เรามีเวลาว่างนี่"
"ผมก็ทำตามที่เตี่ยต้องการแล้วไงครับ"
"เตี่ยบอกแล้วใช่ไหม ว่าผู้หญิงที่จะมาเป็นเมียของลื้อเดี๋ยวเตี่ยจะจัดการให้"
"ผมก็ทำตามที่เตี่ยต้องการแล้วไงครับ"
"อย่ามาขึ้นเสียงกับอั๊ว"
"คุณคะเดี๋ยวโรคหัวใจก็กำเริบหรอกค่ะ"
"คุณก็ดูลูกชายคนโตของคุณสิ"
"แม่ผมตายไปแล้วครับ"
"ไอ้เขตแดน!"
"เตี่ยจะพูดแค่นี้ใช่ไหมครับ ถ้างั้นผมขอตัว"
"ดูมันนะ"
"หายใจเข้าลึกๆ ค่ะ คุณหมอบอกว่าอย่าเครียดมากไงคะ คุณอย่าลืมสิว่าลูกคุณไม่ได้มีแค่เขตแดนคนเดียว"
"เดี๋ยวลูกก็มาได้ยินหรอก"
"คุณก็ห่วงแต่ความรู้สึกของ...ช่างมันเถอะค่ะ"
- Writer
