ต่างกับอีกคนที่กำลังทอดสายตามองสวามีเดินจับมือสตรีอื่น น้ำตาแห่งความเสียใจหลั่งรินเป็นทาง หัวใจเป่ยหลิงคล้ายถูกบีบอัดจนเจ็บปวดไปหมด หากองค์รัชทายาทยิ้มให้นางบ้าง เอาใจใส่ดูแลนางบ้าง จับมือนางเดินชมสวนดอกไม้บ้าง แค่เพียงน้อยนิดแต่ก็เปรียบเสมือนน้ำทิพย์ชโลมใจ แต่นี่ไม่เลย ไม่สักนิดเดียว ตำแหน่งพระชายสูงส่งก็จริง แต่ใครจะรู้หรือไม่ว่า มันโดดเดี่ยว อ้างว้าง มีแต่ความเจ็บปวด จนนางอยากสละตำแหน่งนี้ แล้วไปใช้ชีวิตอย่างสงบสุข ไม่ต้องเห็น ไม่ต้องรับรู้เรื่องใด ทว่าในความเป็นจริง มันสวนทางกลับความคิดอย่างสิ้นเชิง
พระชายาเป่ยหลิงจึงต้องทนเจ็บปวดต่อไปอย่างไม่มีวันสิ้นสุด
องค์รัชทายาทกับหลินหลินกว่าจะเดินออกมาจากประตูวัดก็ใช้เวลาพอสมควร เนื่องจากหลินหลินได้ยินมาว่า ณ วัดแห่งนี้มีสระบัวที่สวยงาม นางจึงอยากเห็นกับตาว่า สวยสมกับที่กล่าวขานหรือไม่ หลังจากชมสระบัวที่สวยสมคำร่ำลือเสร็จ ทั้งคู่จึงเดินไปยัง
