ท่ามกลางทางเดินที่ทอดยาวจากในป่าใหญ่ที่ยามนี้กำลังจะถูกกลืนกินด้วยราตรีกาลอันมืดมิดกำลังคืบคลานเข้ามาจากท้องฟ้าสีหม่นจนเริ่มกลายเป็นสีดำสนิทไร้แสงของดวงดาวจากดวงใด แต่กลับมีแสงของดวงจันทร์ทอประกายสีนวลลงมาทะลุผ่านยอดไม้แต่ละใบ ทำให้ม่านนียังคงสามารถมองเห็นใบหน้าคมคายของบุรุษนามว่าเฟยหมิงได้ชัดเจนถนัดถนี่เป็นอย่างดี ด้วยเพราะว่านางค่อนข้างจะชินชากับความมืดมิดอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไร
แต่ทว่า...กับสัมผัสบางอย่าง
นางไม่ชาชินแต่อย่างใด
กับความร้อนวูบวาบ
กับความฉ่ำชื้นนุ่มละมุนที่อุ่นร้อนนี่คืออันใด
กับความรู้สึกนี้มันอะไร
เกิดมาไม่เคยเจอ
ริมฝีปากอุ่นชื้นของบุรุษที่จู่ๆ พลันแนบชิดเข้ามาจนติดหนึบอยู่กับริมฝีปากของนาง
ทั้งยังบดขยี้อย่างดุดันคล้ายเก็บกดมาเนิ่นนาน
ลมหายใจร้อนกรุ่นจากปลายจมูกโด่งเป็นสันตั้งตรงของเขาเป่ารดพวงแก้มของนางจนนางร้อนไปหมดทั้งใบหน้า
ฝ่ามือเรียวยาวพร้อมลำแขนร้อนผ่
