ตอนที่7 เก็บข่มอารมณ์พลุ่งพล่าน

1520 Words

ท่ามกลางทางเดินที่ทอดยาวในป่าใหญ่ ยามนี้กำลังย่างเข้าสู่ช่วงของการเปลี่ยนถ่ายช่วงระหว่างเวลาในยามกลางวันกับยามกลางคืนด้วยพระอาทิตย์กำลังเคลื่อนตัวลงต่ำจนจะลาลับขอบฟ้าอยู่รำไร ในเวลายามนี้มีหนึ่งบุรุษและหนึ่งสตรีกำลังเดินทอดน่องอยู่ด้วยกันมาตามทางเดินในป่าแห่งนี้ที่ปกคลุมไปด้วยความเขียวชอุ่มชุ่มชื่นของแมกไม้นานาพันธุ์ในเวลายามเย็นหลังพระอาทิตย์อัสดง ม่านนียังคงมองแผ่นหลังกว้างใหญ่ของบุรุษตรงหน้าอย่างเคลือบแคลงคาใจ เขายังมิได้ตอบนางใช่หรือไม่ ว่าเขารู้จักนางได้อย่างไร นางยังไม่ทันได้แนะนำตัวกับเขาเลย นางจำได้ว่านางแนะนำตัวกับพวกนางกำนัลด้วยกันเท่านั้น และพวกนั้นก็เรียกนางว่า เสี่ยวม่าน มิใช่ม่านนี “นี่ท่าน” ม่านนีถามออกไปอีกครั้ง “ท่านเป็นใครกันแน่ แล้วรู้จักนามของข้าได้อย่างไร” บุรุษเบื้องหน้าของม่านนียังคงเงียบงันไร้ซึ่งวาจาใดๆ ม่านนีจึงรู้สึกขัดใจได้อีกครา “จะบอกกันดีๆ หรือไม่” นางเอ่ยเสียงดุดันแต่ทว่าก็ยังคงหวานใสอยู่ดี “ข้าบอกแก่เจ้าไปแล้ว” เขาเอ่ยเสียงเรียบโดยไม่มองหน้าของม่านนี ฝ่าเท้าของเขายังคงก้าวย่างอย่างมั่นคง “ว่า...” นางเอ่ยห้วนสั้น “เฟยหมิง” เขาตอบแค่นั้น “...” ม่านนีถึงกับหยุดเท้าเดินแล้วหันหน้าจ้องมองบุรุษนามว่าเฟยหมิงพลางยกแขนขึ้นกอดอกแล้วเอ่ย “ไม่พอ” “อะไรไม่พอ” เขาขมวดคิ้วถามเสียงขุ่นจ้องมองนางนิ่งหยุดเท้าเดินเช่นเดียวกัน นางถลึงตาพลางตอบกลับ “แค่ชื่อไม่พอ” “เจ้าต้องการรู้อะไร” “ท่านรู้นามจริงของข้าได้อย่างไร” ม่านนีถามออกไปอย่างขัดเคืองขึ้นมา เฟยหมิงพลันชะงักงัน เพื่อไม่ให้เป็นการผิดสังเกตเขาจึงเอ่ย “เจ้าจะไม่กลับเข้าวัง” เขากล่าวคำเปลี่ยนเรื่องเสียอย่างนั้นพลางเลิกคิ้วขึ้นสูง ใบหน้าคมคายคล้ายกับซ่อนรอยยิ้มเจือจาง “ข้าจะรีบกลับเข้าวัง ลาก่อน” ม่านนีรีบกล่าวตอบกลับไปอย่างนั้นพลันก้าวเท้าเดินออกห่าง “ช้าก่อน” เฟยหมิงรีบเอ่ยเมื่อเห็นม่านนีเดินห่างออกไป “อันใด” “เจ้าอยากรู้อะไร” “ท่านเป็นใครกันแน่ ไยรู้จักนามของข้า แล้วทำไมท่านคล้ายกับช่ำชองหรือเกินกับในป่าแห่งนี้” “เจ้าจะรู้ไปทำไม” “แค่ตอบมา” “แล้วเจ้าเล่า” “ข้า” ม่านนีเริ่มงงพลางยกนิ้วเรียวขึ้นชี้วงหน้าของตนเอง “ข้าทำไม” นางถามออกไป “เจ้ามาทำอะไรในป่านี่” เขาถามอย่างนั้น “...” ม่านนีถึงกับชะงักไป เฟยหมิงเริ่มยกยิ้มตรงมุมปาก พาใบหน้าคมคายถึงกับหล่อเหลามากมายเพิ่มขึ้นมา “เจ้ามีอะไรที่ทางการควรจะรู้หรือไม่” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยหยั่งเชิงพลางหรี่ตามองใบหน้างามอย่างลองภูมิ “หือ” ม่านนีส่งเสียงในลำคอก่อนเอ่ย “ไม่มีนะ” “เช่นนั้น” เฟยหมิงเอ่ยเสียงกดต่ำพลางสืบเท้าเข้าใกล้ม่านนีเมื่อเขาเริ่มต้อนนางได้จนมุม “เจ้ามีอะไรจะบอกกล่าวแก่ข้าหรือไม่” หญิงสาวถึงกับกลอกตาไปมา ใบหน้าดุดันพลันใสซื่อ เริ่มแพ้ทางอย่างไม่รู้ตัว “แล้วเจ้ามีอะไรจะถามกับราชองครักษ์อย่างข้าอีกหรือไม่” เขาถามเมื่อเดินเข้ามาประชิดตัวนาง ม่านนีถึงกับเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงในระยะประชิด ยามนี้เขาช่างดูตัวโตสูงใหญ่ยิ่งนัก เขายืนห่างนางเล็กน้อยจนได้กลิ่นกายแปลกใหม่ไม่คุ้นชิน “เอ่อ...” นางส่งเสียงได้แค่นั้น “ว่าอย่างไร” เขาก้มหน้าลงมองนางพลางยกยิ้มบางเบาซ่อนความเจ้าเล่ห์ “ท่านมาทำอะไรที่นี่” นางถามเสียงอ่อน “แล้วเจ้าเล่า” “ข้าแค่เดินผ่านมา” นางตอบอย่างเร็ว “อ้อ...” เขาลากเสียงยาว “...” ม่านนีถึงกับขนลุกขนชันแปลกๆ ทั้งคู่พลันเงียบกริบแต่ยังคงยืนในระยะประชิดใกล้ชิดกันอยู่อย่างนั้น เฟยหมิงก้มมองใบหน้าสวยหวานของสตรีนางนี้ที่เขาเคยแอบมองอยู่ไกลๆ อย่างห่วงๆ มาตลอดระยะเวลาหลายปี ท่ามกลางความเงียบงันม่านนีรู้สึกได้ถึงสายลมบางเบาพัดลอยมาปะทะเรือนกายแต่มันเพียงปะทะได้แค่เฉพาะแผ่นหลังของนางหาได้ปะทะด้านหน้าของนางได้ไม่ เนื่องจากว่ากำลังมีบุรุษรูปร่างสูงใหญ่มายืนบังเอาไว้จนมิด ไยยืนใกล้ยิ่งนัก! นางถามอยู่ในใจนึกระแวงขึ้นมา ชั่วครู่เสียงทุ่มต่ำพลันเอ่ย “เจ้าฝีมือยังห่างชั้น ม่านนี” เขาเอ่ยอย่างนั้นด้วยน้ำเสียงทุ่มนุ่มมากกว่าเดิมถึงแม้ว่าดวงตาเรียวคมของเขายังคงดุดันเป็นเชิงตักเตือนคล้ายห้ามปรามคล้ายเก็บข่มบางอย่างผสมปนเป หญิงสาวถึงกับจ้องมองใบหน้าของเขานิ่งงัน นางเริ่มขมวดคิ้วเข้าหากันแน่นแต่ยังคงไม่สามารถเอื้อนเอ่ยคำใด “ในวังหลวงไม่เหมาะให้เจ้าเข้าไปเดินเล่น” เขายังคงเอ่ยคำเนิบนาบเรียบเรื่อยพลางก้มหน้ามองนางด้วยสายตาคมดุซ่อนแววนุ่มลึกบางอย่างเอาไว้เป็นอย่างดี “ท่านเป็นใครกันแน่ ไยต้องเตือนข้า” ม่านนียิ่งสงสัย ดวงตาเรียวสวยมองบุรุษตรงหน้าอย่างไม่ไว้ใจเปิดเผย เขาไม่ธรรมดา นางรู้สึกได้ และอาจจะรู้อะไรบางอย่างที่เกี่ยวกับนางอย่างที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ “เจ้าอย่ารู้เลย” เขาตอบเสียงกดต่ำอย่างเก็บข่มอารมณ์หลากหลายพลางถอยหลังออกห่างแล้วเบี่ยงตัวเดินนำหน้าไป “ข้าไม่อยากรู้แล้วก็ได้” หญิงสาวกล่าวตัดรอนด้วยน้ำเสียงกดต่ำไม่แตกต่าง ทั้งน้ำเสียงทั้งประโยคต่อคำทำเฟยหมิงถึงกับชะงักไป ม่านนียืนจ้องมองแผ่นหลังกว้างใหญ่ของเขานิ่งงัน “ถึงแม้ว่าท่านอาจจะรู้เรื่องของข้า” ม่านนีเอ่ยออกมาตามการคาดเดาของตัวเอง ถึงแม้ว่านางจะดูโง่งมเพราะขาดประสบการณ์จากโลกภายนอก แต่นางมิใช่คนโง่ “ท่านเป็นใคร ข้าหาได้ใส่ใจ แต่อย่ามายุ่งกับเรื่องของข้า” นางกล่าวออกไปอย่างที่ใจคิดตรงไปตรงมาตรงประเด็นเพื่อดักคอเขาเอาไว้ ความคุกรุ่นในอารมณ์ของม่านนีเผยออกมาอย่างฉายชัดเกินเก็บข่มใดๆ นางไม่จำเป็นต้องใส่ใจใคร นางตัวคนเดียว อยู่คนเดียวมาแต่ไหนแต่ไร ใครก็ไม่สำคัญกับนางทั้งนั้น นี่คือนิสัยของนาง เฟยหมิงรู้อยู่แก่ใจ หากแต่เขาจะบอกนางได้อย่างไร ว่าเขาเป็นใคร เฟยหมิงยังคงยืนหันหลังให้ม่านนีด้วยอาการเงียบงัน ม่านนีจ้องมองแผ่นหลังของเฟยหมิงด้วยอาการเงียบงันไม่ต่างกัน อีกครั้งที่ทั้งสองปล่อยให้สายลมพัดผ่านเรือนกาย แต่ทว่าครานี้สายลมกลับเพิ่มความหนาวเย็น เฟยหมิงยืนตัวตรงไม่ไหวติงใดๆ อยู่เบื้องหน้าของม่านนี ความรู้สึกของเขาในยามนี้คล้ายกับกำลังถูกเข็มแหลมคมต้องไฟจนร้อนจี้ด้วยปลายของมันจนเสียดแทงเข้าเนื้อ ในขณะที่ม่านนีก็ยังคงจ้องมองแผ่นหลังของเฟยหมิง อย่างนึกขัดเคือง เขาอาจจะเป็นอันตรายต่อนาง นางรับรู้ได้ เพียงอึดใจหญิงสาวจึงตัดสินใจก้าวเท้าเพื่อหมายจะเดินทางต่อ นางจะต้องอยู่ให้ห่างเขาเสียแล้ว เขาไม่น่าไว้ใจ นางจะต้องห่างเขาเอาไว้ ต้องห่างให้ไกล ม่านนีคิดอย่างนั้นพลางเดินผ่านชายหนุ่มไปอย่างดุดัน และต้องการหนีห่างอย่างนึกรังเกียจอีกด้วย นางแสดงออกชัดเจนทั้งท่าทางทั้งใบหน้าว่าไม่ชอบก็คือไม่ชอบ อย่ามายุ่ง แต่ทันใดนั้น เรียวแขนของนางพลันถูกฉุดดึง ม่านนีถึงกับเสียหลักเอนกายหมุนเคว้งตามแรงฉุดดึงนั้นจนร่างของนางชนเข้ากับแผงอกหนาแน่น แผงอกของบุรุษ แผงอกของเฟยหมิง แต่ยังไม่ทันที่ม่านนีจะระลึกสิ่งอื่นใดได้มากมายกว่านั้น ริมฝีปากของนางพลันรู้สึกอุ่นซ่าน ความรู้สึกแปลกประหลาดพลันเข้าแทรกซึม และม่านนีก็ได้เห็น ใบหน้าคมคายของบุรุษหน้าตายนามว่าเฟยหมิง นางเห็นใบหน้าของเขาในระยะที่ใกล้กันมาก ลมหายใจกรุ่นร้อนเป่ารดใบหน้านวลเนียนชั่วอึดใจ ตามด้วยดวงตาเรียวคมกำลังทอประกายดุดันเข้ามาใกล้ และแนบชิดเข้ามา ชิดจนขนตาของนางชนกับขนตาของเขา ปลายจมูกก็เช่นเดียวกัน ปลายจมูกของนางกำลังชนกับใบหน้าของเขาและปลายจมูกของเขาก็กำลังชนอยู่กับพวงแก้มของนาง ความนุ่มนิ่มแปลกใหม่ ความรู้สึกอุ่นชื้นที่ริมฝีปากนั่นอีก ริมฝีปากของเขากับริมฝีปากของนาง อะไรกัน!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more