เฟยหมิงยืนเอามือไขว้หลังแล้วมองออกไปยังทิศทางเบื้องหน้าอันเป็นที่ตั้งของพระราชวังแห่งแคว้นหยางเป่ย
เขาทอดมองด้วยสายตาคมดำอย่างใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่ง อึดใจต่อมาเขาจึงเริ่มเอ่ย
“เจ้ายังไม่กลับเข้าวังได้หรือไม่”
“หืม...” ม่านนีได้ยินจึงเบนสายตาจากสระบัวขึ้นมองบุรุษร่างสูงข้างกายก่อนเอ่ยถามออกไป “ทำไมหรือ”
เฟยหมิงละสายตาจากทิศทางเมื่อครู่แล้วก้มหน้ามองนางข้างกายเพื่อตัดสินใจเอ่ยคำตามตรง
“หากเป็นไปได้ เจ้าไม่กลับเข้าวังได้หรือไม่”
ม่านนีเริ่มงุนงงขึ้นมาบ้างแต่ยังคงเอ่ยตามตรงตอบกลับ
“ข้าเป็นนางกำนัล ย่อมต้องกลับเข้าไป”
“ไม่เป็นนางกำนัลได้หรือไม่”
“หากไม่ได้เป็นนางกำนัลท่านจะให้ข้าเป็นอะไร”
เฟยหมิงได้ยินคำถามนั้นเขาถึงกับเอ่ยออกมาเร็วกว่าความคิด “เป็นสตรีของข้า”
“หือ!”
“ยามนี้เจ้าพ้นวัยปักปิ่นมาเกือบสองปีแล้ว ถึงแม้ว่าเจ้าจะมิได้ทำพิธีปักปิ่นก็ตาม แต่เจ้าก็ออกเรือนได้แล้ว” เฟยหมิงเอ
