ท่ามกลางความมืดมิดสายลมเหน็บหนาวมีเพียงแสงจันทร์สีนวลเข้าสาดส่องเงาร่างสองร่างที่กำลังนั่งซ้อนกันอยู่ตรงหลังพุ่มไม้
เงาร่างทั้งสองนี้นั่งซ้อนทับกันอย่างเงียบงันไร้เส้นเสียงเอื้อนเอ่ยคำอันใดต่อกัน
พวกเขากลั้นหายใจพลางสบสายตาเข้าหากันอย่างคาดหวังฉายชัด
สายตาคมดำไร้ระลอกคลื่นไร้ก้นบึ้งเนื่องจากต้องเก็บข่มอารมณ์บางอย่างเอาไว้สุดชีวิตของเฟยหมิงเพียงมองสบสายตาสวยหวานของสตรีที่เขาแอบรักมานานหลายปีอย่างมิรู้ได้ว่าตนเองควรจะทำอย่างไรกับนางดี
และเขาควรทำอย่างไร...
ม่านนียังคงเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของใบหน้าคมคายนิ่งนาน นางแค่อยากรู้ว่าเขาเป็นใคร สำคัญอันใดต่อนาง หากเขาสำคัญนางคงได้มีใครสักคนให้อุ่นใจ แต่จะเป็นไปได้อย่างไร ไม่มีทางเป็นไปได้ เขาไม่น่าไว้ใจ...
“เจ้ากำลังคาดหวังสิ่งใด” เสียงทุ้มต่ำติดจะแหบพร่าถามเพื่อหยั่งเชิงนางบนตักแกร่งของเขาเมื่อเขาเห็นนางขมวดคิ้วมุ่นสลับกับแววตาของนางคล้ายกับต
