ใบหน้าของม่านนียามนี้ถึงแม้จะไม่เปื้อนดินแต่มวยผมของนางกลับหลุดลุ่ยลงมารุ่มร่ามอยู่จนเต็มวงหน้า เฟยหมิงจึงเอื้อมมือขึ้นปัดปอยผมขึ้นทัดใบหูให้นางโดยสัญชาตญาณอย่างไม่รู้ตัว
การกระทำนั้นทำเอาม่านนีถึงกับอุ่นวาบขึ้นมาฉับพลันแต่ยังคงส่งสายตาดุดันฟาดฟันเข้าใส่เขาพลางเม้มริมฝีปากเอาไว้แน่น
“เจ้ากำลังเหงา” ประโยคถัดมาของเฟยหมิงทำเอาม่านนีที่กำลังจะเอื้อมฝ่ามือของตนปัดฝ่ามือของเขาออกถึงกับชะงักไป
เฟยหมิงก้มหน้ากระซิบ “เด็กน้อย...”
“ข้ามิใช่เด็กน้อย” เสียงหวานใสยังคงดุดัน
“อืม...”
เฟยหมิงส่งเสียงในลำคอเบาๆก่อนเอ่ย “ใช่...ไม่น้อยแล้ว ไม่น้อยเลย” เขากล่าวอย่างนั้นพลันนึกถึงขนาดของสัดส่วนบางอย่างที่เขาได้แนบชิดเมื่อครู่ทั้งส่วนบนและส่วนล่างของนาง
“อะไรของท่าน” ม่านนียังคงถลึงตามองเฟยหมิงอย่างนึกขัดเคืองเมื่อสังเกตเห็นใบหูของเขา
หูแดงอีกแล้ว ไม่น่าไว้ใจเสียจริง!
นางคิดได้อย่างนั้นด้วยสัญชาตญา
