รักร้ายของผู้ชายในครัว

04 - งานเลี้ยง

ผมกลับมาเปิดร้านตามปกติได้อาทิตย์หนึ่งแล้ว คุณนายอารีก็กลับอังกฤษไปแล้ว ผมทำเค้กตามเดิมของผม ไอ้สันต์ก็อบขนมตามเดิมของมัน ไอ้ต้นกับไอ้ดิวพนักงานในร้านก็ทำความสะอาดปัดกวาดเช็ดถู ต้อนรับลูกค้าและงานจิปาถะไปตามเรื่อง

"น้องคิมคะ"

หญิงวัยกลางคนร่างท้วมใส่เครื่องประดับเต็มตัวเดินกรีดกรายมาหาผม ด้วยท่วงท่าเหมือนนางพญาชั้นสูง ถ้าเธอจะลดการแต่งหน้าลง ทำรูปร่างให้เพรียวขึ้น ยืดตัวให้สูงขึ้น ลดเครื่องประดับที่ตัวลงสัก 90% ทำหน้าเรียว เสริมคาง ใส่ดั้ง ทำปาก กรีดตาสองชั้น เธอจะสวยมาก

โห้~ ผมนี่ปากหมายันความคิดเลยนะเนี่ย แอบภูมิใจตัวเองเล็ก ๆ

"มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ คุณนายนวลละออ" ผมส่งยิ้มหวานให้ตามแบบฉบับที่ได้รับการฝึกอย่างเข้มงวดจากคุณนายอารี

"วันศุกร์สิ้นเดือนนี้ น้องคิมว่างไหมคะ? พี่จะเหมาไปงานวันเกิดเสี่ยน่ะค่ะ เรื่องค่าใช้จ่ายไม่ต้องห่วงนะคะ พี่จะจ่ายให้เต็มที่เลย ขอแค่ขนมหวานแสนอร่อยของน้องคิมหลาย ๆ เมนู เพราะงานนี้แขกชั้นผู้ใหญ่มากันเยอะ" คุณนายนวลละออจีบปากจีบคอพูดกับผมด้วยท่าทางน่ารัก

"วันศุกร์สิ้นเดือนเหรอครับ? ผมขอดูตารางแปบนะครับพี่นวล" ผมว่าแล้วเปิดตารางงานในมือถือดู

"อืมม.." สายตาผมกวาดไปทั่วจอ ผมมีตารางงานแข่งในเดือนถัดไป แล้วก็ งานรับเชิญในรายการทีวีในอีกเดือนหนึ่ง

"ผมไปได้ครับ ไม่มีปัญหา งานกลางคืนใช่ไหมครับ" ผมส่งยิ้มหวานให้ลูกค้าสายเปย์ชั้นยอดของผม

"ต๊าย! ขอบใจจ้ะน้องคิม พี่ขอสัก 10 เมนูนะคะ แล้ววันนี้พี่เอาเค้กชิ้นนั้น นั่นด้วย แล้วก็นั่นอีก 2 ชิ้น เอาครัวซองต์ 6 ชิ้น ทาร์ตผลไม้กับมาการองด้วย อ้อ เอาโดนัทกับโรลด้วยนะจ้ะ"

เธอชี้ที่รายการเค้กในตู้และหันไปชี้ที่ขนมอบบนชั้นวางและบนโต๊ะจนเด็กผมจัดให้แทบไม่ทัน

"ขอบคุณครับพี่นวล พี่น่ารักเสมอเลยนะครับ" ผมหยอดคำหวานใส่

"แหม~ น่ารักอะไรกันคะน้องคิม ขนมของน้องคิมอร่อยจนพี่น้ำหนักขึ้นเอาขึ้นเอาละเนี่ย" เธอค้อนผมด้วยท่าทางน่ารักแบบสาวน้อย ทั้งที่อายุก็ไม่น้อยแล้ว

คุณนายนวลละออเดินนวยนาดกลับไปที่รถพร้อมคนขับรถที่หอบหิ้วขนมจนเต็มมือเต็มแขนเดินตามไป

รอจนรถเธอจากไปจนลับตา ไอ้สันต์ก็เปรยออกมาเบา ๆ ที่ข้างหลังผม

"ชอบกินขนมหรือมาจีบพี่วะ? อ้วนขนาดนั้นเสี่ยพงศ์รักเข้าไปได้ไงก็ไม่รู้" น้องผมส่ายหัว

"คุณนายแกรวยนี่พี่ เสี่ยก็รวย มาจับคู่กันแบบนี้ยิ่งรวย ถึงยังไงก็ต้องเล้อกความรวยไว้ก่อน" ไอ้ต้นกระซิบเบา ๆ กับน้องชายผม

"ใช่พี่ เสี่ยพงศ์มีเมียน้อยซุกไว้ในเมืองตั้งหลายคน ผมเห็นตอนผมไปเที่ยวผับอ่ะ ไม่รู้ยัยคุณนายรู้หรือเปล่า" ไอ้ดิวก็อดนินทาไม่ได้

"พวกมึงกลับไปทำงานเลยป่ะ ว่างมากเหรอมาสุมหัวนินทาคนอื่นอยู่เนี่ย"

ผมหันกลับไปไล่พวกมันเบา ๆ แบบไม่จริงจังนัก ความจริงผมก็รู้เรื่องพวกนี้อยู่แล้ว แต่ไม่ได้ใส่ใจ ผมไม่ใช่คนชอบเอาเรื่องชาวบ้านมาเป็นหัวข้ออภิปราย ผมมันคนดีนี่นะ

"ก็จริงนี่พี่ ถ้าผมไม่คิดอกุศลนะ ยัยคุณนายนั่นมาจีบพี่แน่ ดูเธอทำตาหวานใส่พี่สิ แถมซื้อขนมกลับไปกินแบบไม่กลัวเบาหวานแดกตายด้วย" วสันต์เถียงกลับ

"เออ ช่างเถอะน่า จะจีบยังไงก็ช่างเธอเถอะ กูไม่เล่นด้วยซะอย่าง แค่จะรักษาเอาไว้เป็นแม่ยกสายเปย์เท่านั้นล่ะว่ะ"

ผมยิ้มชั่วร้ายส่งให้น้องชายกับลูกน้องในร้านแล้วโบกมือไล่พวกมันกลับไปทำงาน

------

เสียงเพลงจากมือถือดังขึ้นทำให้ผมต้องล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงและหยิบมาดูชื่อ แล้วผมก็สะดุ้งรีบปัดนิ้วรับสาย

"ไอ้คิม!! งานบทความมึง เมื่อไหร่จะส่งกูวะ!!" เสียงตะโกนดังมาจนผมดึงมือถือออกจากหูแทบไม่ทัน

"ยังอีกตั้งหลายวันนี่พี่ ผมไม่ลืมหรอก" ผมรีบตอบกลับพี่ชายผม

"ให้เร็วเลยนะมึง กูต้องเอาบทความมึงมาตรวจ แล้วเอารูปขนมมึงมาตกแต่งเพิ่มอีก ส่งมาให้กูวันนี้เลยนะ ไม่งั้นกูจะส่งคนไปตามถึงร้าน ถ้ามึงชักช้าอีกกูจะตัดเงินค่าบทความมึง!!"

พี่เหมันต์ด่าผมจบแล้ววางสายไป ทิ้งให้ผมหูชาอยู่ตรงนั้น

ครับ ผมเขียนบทความด้วย ก็ไม่เชิงว่าเป็นบทความอะไรมาก แค่รูปขนมกับสูตรเบเกอรี่ง่าย ๆ ที่ทำได้เองด้วยอุปกรณ์และวัตถุดิบไม่กี่อย่างที่บรรดาแม่บ้านหาได้จากในครัวและซูเปอร์มาเก็ตใกล้บ้าน

และพี่ชายสุดโหดก็จะมาทวงบทความจากน้องชายสุดที่รักทุกเดือนแบบนี้แหละ ผมเกาหัวแล้วเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานหลังร้านแล้วลงมือเขียนบทความตามสั่ง

"เดือนนี้เอาขนมไรดีวะ? ทำง่ายและอร่อย" ผมมองไปหน้าร้านและเลือกเครปเค้กมาเขียน

"ไอ้ต้น ไอ้ดิว มึงเอาเครปเค้กสตรอเบอรี่มาจัดหน่อยสิ กูจะถ่ายรูปส่งพี่เหม โทรมาทวงงานแล้วว่ะ" ผมตะโกนเรียกเด็ก

"โอเคร้ จัดปายยยย" ไอ้ดิวเปิดตู้ ตักเครปเค้กที่ตัดเป็นชิ้นแล้วใส่จาน ตักซอสสตรอเบอรี่ราดจนชุ่มแล้วโปะด้วยสตรอเบอรี่เชื่อมลูกโต ส่วนไอ้ต้นจะเคลียร์โต๊ะและตั้งแผ่นสะท้อนแสงและจัดโคมไฟด้านบนเพื่อสร้างแสงรอบจานขนม และตัดเงาออกทั้งหมด พอพร้อมแล้วผมก็คว้ากล้องมาถ่ายรูปหลายมุม และตรวจดูภาพทั้งหมด

"โอเค เรียบร้อย เก็บของกลางได้" ผมพยักหน้าให้

"เย้!" ไอ้ลูกน้องตัวดีระริกระรี้ แล้วคว้าส้อมมาจัดการของกลางบนโต๊ะอย่างอร่อย

เครปเค้กพวกนี้ผมจะทำไว้แค่ปาดครีมและตัดเป็นชิ้น เวลาลูกค้ามานั่งทานในร้านถึงจะราดซอสให้ตามชอบ ทั้งซอสตรอเบอรี่ ซอสส้ม ซอสบลูเบอรี่ หรือซอสช็อคโกแลตตามต้องการ แต่ถ้าซื้อกลับบ้าน จะมีซอสใส่ถ้วยพลาสติกปิดฝาให้

ช่วงเขียนบทความจะไม่มีใครเข้ามายุ่งกับผมเลย จนกว่าผมจะเขียนเสร็จและส่งให้บรรณาธิการเหมันต์เรียบร้อย งานในร้านก็ให้ไอ้พวกนั้นดูแลไป ผมทำขนมตุนไว้เยอะตั้งแต่เช้าละ

งานบทความก็ส่งแล้ว ต่อไปคืองานเลี้ยงวันเกิดเสี่ยพงศ์ละ ผมร่างรูปแบบการจัดวางโต๊ะและเมนูขนมทั้งหมด งานเลี้ยงแบบนี้พวกผู้ชายไม่กินขนมหรอก จะมีแต่พวกผู้หญิงกับเด็ก ๆ เท่านั้นแหละ

ผมตัดสินใจเลือกขนมที่ใส่ถ้วยเล็กอย่างคัพเค้กสวย ๆ พานาคอตต้า หรือชีสเค้กถ้วย เพราะมันจะทำได้ทีละเยอะ ๆ และจัดเก็บง่าย รวมถึงเครปเค้ก และพวกโรลหรือโดนัท ผมไม่มีเวลาไปทำสดในงานเลี้ยงแน่ เพราะงั้นทำเตรียมไปเลยดีที่สุด

พอร่างทุกอย่างแล้วก็มาคำนวนวัตถุดิบทั้งหมดที่ต้องใช้ บวกกำไรกับค่าแรงของผมและผู้ช่วยอีก 3 คน เสร็จแล้วส่งรายละเอียดทั้งหมดให้คุณนายนวลละออพิจารณา

พอได้รับคำยืนยันกลับมาก็ถึงเวลาเตรียมงานละครับ เหลืออีก 3 วันก็ถึงวันออกงานนอกสถานที่แลัว ไอ้ต้นขับรถไปเอาวัตถุดิบที่ผมสั่งไว้ ไอ้ดิวเตรียมอุปกรณ์ถ้วยพลาสติกหลายแบบจำนวนมาก ไอ้สันต์เตรียมทำขนมอบรวมถึงบิสกิตที่ต้องรองก้นถ้วยสำหรับชีสเค้ก ผมทำซอสจำนวนมาก พร้อมครีมแต่งหน้าทั้งหมด

งานเลี้ยงนอกสถานที่แบบบุฟเฟ่ต์ กับขนม 5,000 ชิ้น แล้วทำแค่ 4 คน มันเป็นงานหนักมาก แต่ก็คุ้มกับรายได้ที่จะได้รับกลับมา

พอถึงวันงานเลี้ยง พวกผมก็ขนอุปกรณ์ทั้งหมดพร้อมขนมที่ทำเสร็จเรียบร้อยใส่รถกระบะให้ไอ้ต้นขับไปกับไอ้ดิวตั้งแต่ตอนบ่าย ส่วนไอ้สันต์นั่งรถไปกับผมจนถึงบ้านเสี่ยพงศ์ที่อยู่อีกเขตหนึ่ง

พวกเราจัดของตรงส่วนพื้นที่ที่ถูกจัดให้เรา คุณนายนวลละออเตรียมโต๊ะยาวพร้อมผ้าปูโต๊ะสีขาวสะอาดรอไว้แล้ว พวกผมแค่จัดวางชั้นและเรียงขนมลงไปตามชนิดของขนมจนเต็ม

ทีมของผมใส่เสื้อเชฟสีขาวสะอาดเตรียมตัวพร้อมต้อนรับแขกที่จะแวะเวียนมาหยิบขนมบนโต๊ะ และพวกผมจะเติมขนมใส่ให้ตลอดเวลา

"เชิญคร้าบ ขนมของพวกเราอร่อยทุกอย่าง ใช้แป้งอย่างดี น้ำตาลกับนมไขมันต่ำ กินแล้วไม่อ้วนนะครับ"

ไอ้ต้นกับไอ้ดิวทำงานดีมากจนผมควรต้องเพิ่มโบนัสพิเศษให้

"พี่คิม ผมหิวว่ะ ขอไปเดินหาไรกินได้ไหมอ่า"

ไอ้สันต์มาขออนุญาตเสียงอ่อย ผมพยักหน้า พวกเรามาตั้งแต่บ่ายจนป่านนี้ก็มืดแล้ว ยังไม่ได้กินอะไรกันเลย แขกคุณพงศ์เยอะมาก แถมบรรดาคุณหญิงคุณนายพาเด็ก ๆ มาด้วย และบูธของหวานผมก็เป็นที่นิยม พวกเราเลยแทบไม่มีเวลาพัก

"เปลี่ยนกันไปแล้วกัน พี่ก็หิวเหมือนกันว่ะ" ผมอนุญาต และน้องผมก็ถอดเสื้อเชฟออกเดินตัวปลิวไปหาของอร่อยกิน ก่อนจะมาเปลี่ยนไอ้ต้นกับไอ้ดิวไปบ้าง

-------------------------