Chapter 5
1063 Words
วกกลับมาเข้าเรื่องกันต่อนะครับ เธอมีชื่อว่า ฟ้างาม ผู้หญิงอะไรชื่อน่ารักจัง งามสมชื่อของเธอจริง ๆ เมื่อผมเอ่ยปากชมเธอ เธอก็มีท่าทีที่เขินอาย แก้มทั้งสองข้างมีเลือดฝาดจนเป็นสีชมพูระเรื่อ
จากนั้นผมก็แนะนำตัวเองกลับไป พร้อมกับอาการที่ผิดธรรมชาติของผม อยู่ดี ๆ ผมก็เขินเธอซะอย่างนั้น ทั้งที่ในใจผมอยากจะฟัดอยากจะนัวเนียกับเธอแทบขาดใจ
เมื่อเราสองคนทำความรู้จักเรียบร้อยแล้ว ผมเอ่ยปากพูดกับเธอไปว่า ผมเห็นเธออธิษฐานขอพรอยู่ใต้ต้นซากุระ และความอยากรู้ของผม ว่าผู้หญิงส่วนใหญ่จะขอพรอะไรกับต้นซากุระ เธอมีอาการที่ประหลาดใจ แต่เธอกลับไม่ตอบผม ถึงเธอไม่ตอบ ผมก็พอจะรู้ว่าผู้หญิงส่วนใหญ่ต้องการอะไร
ด้วยความที่ผมเป็นสุภาพบุรุษพอ เลยกล่าวขอโทษเธอไป ในสิ่งที่ผมละลาบละล้วงในเรื่องราวส่วนตัวของฟ้างามมากเกินไป ทั้งที่เราสองคนเพิ่งจะรู้จักกันเมื่อสักครู่
แต่ตัวเธอเองตอบกลับว่าไม่เป็นไร พร้อมทั้งยังบอกอีกว่า เธอเคยอ่านประวัติหรือตำนานเล่าขานที่เคยเล่าต่อกันมาเกี่ยวกับต้นซากุระ
หลังจากที่เธอพูดจบ เธอก็เดินนำผมออกไป ส่วนผมเดินตามหลังไม่ห่าง ผมก็ได้เอาแต่ถามเธอในสิ่งที่ผมอยากรู้ ก็อย่างว่าละครับ ผมอยากทำความรู้จักเธอให้มากกว่านี้ เลยหาเรื่องถามเธอ ว่าเธอมาที่นี่กี่วัน แต่คำตอบของเธอ ทำให้ผมใจชื่นขึ้นมาเลยละ เพราะผมจะได้เที่ยวกับเธอเหมือนคู่รักคนอื่น ๆ ที่เขาทำกันไง แต่...แต่เธอคงไม่อยากจะเป็นแฟนกับผมหรอกว่ามั้ย
ผมเปลี่ยนจากเดินตามหลังมาเดินอยู่ข้างเธอแทน ทั้งที่ไม่รู้ว่าเธอกำลังจะไปไหน ผมเลยโดนเธอเอ็ดตะโร ว่าผมเอาแต่ยิงคำถามใส่เธอ แต่กลับไม่รู้ว่าเธอกำลังจะเดินไปไหน แต่ผมบอกเธอไปตามใจที่ผมต้องการ จนเธอได้พูดกับผมว่า ถ้าเราเจอกันเกินสามครั้ง เธอจะให้ผมรู้เรื่องราวของเธอทุกอย่าง เท่าที่ผมอยากรู้
ผมเลยถามเธอย้ำอีกครั้งว่าถ้าเราเจอกันเกินสามครั้งเธอจะบอกในสิ่งที่ผมอยากรู้เธอพยักหน้าตอบรับพร้อมกับเอ่ยปากบอกผมว่าเธอพูดแล้วไม่คืนคำ
ผมเลยอาสาขอเลี้ยงอาหารมื้อเย็นให้เธอแทนในฐานะเพื่อนคนใหม่เมื่อผมพูดจบก็เดินนำหน้าเธอไป แต่ถ้าตอบกลับมาว่าไงรู้ไหม เธอบอกว่าจะไม่เกรงใจละนะ อยากจะรู้นักตัวเล็กอย่างเธอจะกินจุซะแค่ไหน
ในระหว่างที่ผมเดินมาถึงหน้าประตูทางเข้าร้านซูชิชื่อดัง ผมมองย้อนไปหาเธอ ที่กำลังเดินตามผมอยู่ห่าง ๆที่กำลังยิ้มหน้าบานเหมือนเด็กที่กำลังจะได้ของเล่นชิ้นใหม่ก็ไม่ปาน
ผมหยุดอยู่หน้าประตูร้านที่เป็นซุ้มไม้เป็นทางเข้าของร้าน แต่ผมกลับทำในสิ่งที่ทำให้ผู้หญิงหลาย ๆ คนอยากได้ยินจากปากผู้ชายผมทำอะไรนะเหรอ ก็แค่บอกว่าเธอน่ารักไง แค่นั้นเองจริง ๆ นะ
เมื่อผมพูดจบ ก็เดินเข้ามาในร้าน ก็มีพนักงานสาวสวยใส่ชุดประจำท้องถิ่นมาต้อนรับอย่างดี แต่ผมบอกพนักงานของทางร้านไปว่าผมรอใครบางคนอยู่พนักงานก็ยิ้มตอบรับพร้อมกับโน้มตัวแล้วเดินจากไป
เมื่อพนักงานสาวสวยเดินออกไปผมสอดส่องสายตามองหาเธอ พลันสายตาผมเห็น ทำไมผมเห็นนะเหรอ เพราะรอบ ๆ ตัวร้าน นอกจากมีซุ้มไม้ทางเข้าแล้ว รอบ ๆ ซุ้มประตูร้านจะมีพุ่มดอกไม้และต้นไม้จัดเรียงอย่างสวยงาม
ผมเห็นฟ้างามยืนนิ่งพร้อมกับทำหน้าเหวอ เห็นหน้าเธอทำหน้าตาแบบนั้นก็แอบหัวเราะออกมาเบา ๆ เท่านั้นยังไม่พอนะ เธอจับผมที่มัดไว้เป็นหางม้า เลื่อนจากหางมาเป็นหน้าม้าบนหน้าผาก เหมือนเธอกำลังจัดแต่งทรงผมให้เรียบร้อย รวมไปถึงเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่
จากนั้นฟ้างามก็หยิบกระจกใบเล็กสี่เหลี่ยมออกมาจากกระเป๋าที่เธอสะพายข้างไว้ และผมเห็นเธอมองเข้าไปในกระจก หรือว่าเธอกำลังคุยกระจกว่า ‘กระจกวิเศษ จงบอกข้าเถิด ใครเลิศในปฐพีนี้’ ฟ้างามหันหน้าไปทางซ้ายที หันหน้าไปทางขวาที พร้อมกับเม้มริมฝีปาก
ผมเห็นท่าทางของฟ้างามที่กำลังตรวจสอบใบหน้าและร่างกายเหมือนกำลังจะออกไปอ่อยผู้ชายอย่างไรอย่างนั้นแหล่ะ
ผมยืนมองเธออยู่สักพัก พร้อมกับที่เธอเก็บกระจกใบเล็กลงในกระเป๋าที่เธอสะพาย จากนั้นเธอก็ก้าวเท้าเดินมายังในร้านที่ผมรออยู่
สายตาของฟ้างามสอดส่องไปทั่วร้านก่อนจะเดินตามผมเข้าไปในตัวร้านเพื่อจะหาที่นั่ง
บรรยากาศในร้านนี้เป็นร้านที่ผมชอบมาก มองไปทางไหนก็สบายหูสบายตา แถมพนักงานก็น่ารักน่ากิน เอ๊ย! ไม่ใช่ครับ ฮิ! ฮิ!
เมื่อผมได้ห้องที่ผมต้องการแล้ว ผมให้เธอเข้าไปนั่งก่อน แล้วผมตามหลังเข้าไป มันเป็นห้องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ มีแค่สี่ที่นั่ง เมื่อผมและฟ้างามนั่งลงบนพื้นไม้ที่มีเบาะรองนั่งทับไว้ด้านบนของพื้นไม้อีกที จากนั้นพนักงานสาวคนเดิมก็ยื่นเมนูอาหารมาให้ ผมและฟ้างามรับเมนูจากพนักงานมา เราสองคนเปิดดู แต่ผมเห็นเธอเปิดไม่ถึงสองนาที ในขณะที่ฟ้างามอ้าปากสั่งอาหารประมาณสี่เมนู ผมได้แต่นั่งตาปริบ ๆ เพราะไม่คิดว่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเธอจะกินจุได้ขนาดนี้
- Writer
