ตอนที่6 ง้อ
1158 Words
"ถ้าไฟเบื่อที่นะดูแลครีมแล้วก็ไปเถอะ เด็กขี้โกหกอย่างครีมไม่มีใครอยากเป็นบ้านให้หรอก"แม้เวลาพูดน้ำตาก็ยังรินไหล จะทำยังไงได้เธอมันก็แค่คนอื่น ไม่ได้เป็นคนสำคัญสำหรับใครต่อใคร
ร่างบางก้มหน้าลง ก้าวเท้าด้วยความเร็ว เดินไปยังห้องนอนที่เธอสามารถปล่อยความอัดอั้นตันใจทั้งหมดออกมาได้ หลังบางแนบกับประตูค่อยๆทิ้งตัวลงจนก้นแนบกับพื้นกระเบื้องแข็งๆ ครั้งแรกที่เธอร้องไห้หนักจนล้มป่วยคือตอนที่ได้รับรู้ว่าคุณพ่อคุณแม่จากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ และวันนี้มันเกิดขึ้นกับเธออีกครั้ง ถึงจะเป็นคนละเหตุการณ์แต่มันก็เป็นความรู้สึกที่คิดว่ากำลังจะสูญเสีย
ไฟที่มองตามแผ่นหลังเล็ก ยอมรับว่าพูดแรงไป เพราะความเป็นห่วงจึงทำให้เขาพลั้งเผลอพูดไปอย่างไม่คิด ทำให้ครีมใสต้องมีน้ำตากับคำพูดที่ไม่ได้กลั่นกรองออกมาจากสมองของเขา คนตัวเล็กเศร้าจนไฟเองรู้สึกผิด แววตา ท่าทาง คำพูด แสดงออกได้เป็นอย่างดีว่าเธอกำลัง เสียใจ น้อยใจ และตัดพ้อ ถ้าไฟไม่โง่พอเขาต้องมองออก
ร่างสูงของไฟเดินออกไปจากห้องด้วยท่าทางที่รีบร้อน และไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงไฟหอบหิ้วดอกกุหลาบสีแดงช่อโตที่แซมด้วยดอกเดซี่ขนาดเล็ก
เล็กแต่น่ารักเหมือนคนที่ขังตัวอยู่ในห้อง…
มือหนาค่อยๆผลักประตูเข้าไป ภายในห้องยังมืดสนิทไร้แสงสว่างจากโคมไฟข้างๆหัวเตียง ร่างสูงที่อ้อมแขนหอบหิ้วดอกไม้ช่อโต พยายามเพ่งมองฝ่าความมืดไปที่เตียงนอนทุกอย่างกลับว่างเปล่า ปลายนิ้วแกร่งกดเปิดสวิตซ์ไฟ ความสว่างทำให้เขาเห็นร่างบางนั่งกอดตัวเองด้วยการเอาใบหน้าซบลงที่เข่าบางในท่าที่ชันเข่าขึ้น ร่างบางยังสั่นเทิ้มจนไฟต้องว่างทุกอย่างไว้แล้วเดินเข้าไปโอบกอด
"ทำไมตัวสั่นแบบนี้ครีม"ไฟถามขึ้นเมื่อได้สัมผัส ครีมใสยังคงเงียบถึงแม้ชายหนุ่มจะโอบกอดเธอก็ไม่ยอมเงิบเงยหรือตอบคำถาม
"…"คนตัวเล็กเงียบ เงียบจนไฟเองรู้สึกกลัว
"ครีมเงยหน้ามาพูดกับไฟหน่อย"เมื่อขอร้องแล้วไม่ได้ผล ไฟจึงตัดสินใจช้อนอุ้มอีกคนให้ขึ้นมานั่งบนตักแกร่งที่เป็นของครีมใสตลอดหลายปีที่ผ่านมา
ร่างเล็กที่มีเข่าบางคอยซับน้ำตาให้ ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา เปลือกตาทั้งสองข้างบวมช้ำขึ้นสีจนแทบจะปิด จมูกรั้นแดงก่ำ ปากบางช้ำอย่างชัดเจนคงเกิดจากการเม้มหรือกัดของคนตัวเล็กที่ชอบทำร้ายตัวเอง
ยิ่งครีมใสเห็นหน้าอีกคนน้ำตายิ่งไหล อยากทำใจแต่ความรู้สึกก็ยากเกินกว่าที่จะทำมัน…
ครีมใสสะอึกสะอื้น ใบหน้าแดงขึ้น ผมยาวที่ยุ่งเหยิงถูกมือหนามัดรวบให้ใหม่ ไฟไม่เคยทำแบบนี้ให้ใครยกเว้นครีมใสแค่คนเดียว
"ร้องไห้เยอะไปแล้วนะครีม รู้ตัวรึเปล่า"
"ฮึก ระรู้ค่ะ"ครีมใสตอบคำถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ทว่าน้ำตากลับยังไม่หยุดไหล มันยังอาบไหลเปรอะเปื้อนแก้มนิ่มทั้งสองข้างให้ไฟได้เห็นอย่างชัดเจน
"รู้ค่ะ แต่ทำไม่ถึงร้องหืม"ไฟยังคงมีคำถาม
"ฮึก ก็พี่ไฟจะทิ้งน้องครีม ฮึก พี่ไฟจะ…อุ๊บ อื้อ"
ปากหยักกดจูบปากนิ่มของคนตัวเล็กอย่างนุ่มนวล ปลายลิ้นร้อนลัดเลาะเข้ากวาดต้อนควานหาความหวานในโพรงปากอุ่น ครีมใสไม่จูบกลับ พยายามเบี่ยงลิ้นน้อยหนีด้วยความน้อยใจ แต่อีกคนก็ดูดดึงเพราะความเชี่ยวชาญและชำนาญ แม้ในตอนแรกจะต่อต้านแต่สุดท้ายร่างบางก็สมยอม ไฟจูบด้วยความรู้สึกที่เต็มเปี่ยมไปด้วยคำขอโทษ เขาอยากให้ครีมใสได้รับรู้ว่าเขาผิดไปแล้ว
"ขอโทษ ไฟขอโทษ"ผละออกจากปากอิ่มเอื่อนเอ่ยคำขอโทษด้วยน้ำเสียงที่พร่า ครีมใสอึ้งนิดหน่อยเธอไม่เคยได้ยินไฟเอ่ยคำขอโทษใคร ไม่ว่าเขาจะผิดมากแค่ไหนคำๆนี้ไม่เคยหลุดออกมาจากปากหนักๆของเขาสักครั้ง
"…"
"ยกโทษให้ไฟนะ"เมื่ออีกคนยังคงเงียบ ร่างหนาก็เดินหน้าอ้อนด้วยการซุกไซ้ไปตามซอกคอและกดจูบไปตามไหปลาร้าลากยาวมาจนถึงไหล่เนียน ไฟจัดการเสื้อนักศึกษาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ ที่รู้ๆคือเม็ดดุมหลุดหายตั้งแต่ช่วงอกจนถึงปลายเสื้อ สาบผ้าคลายออกจากกันเผยอกใหญ่ออกมาให้ได้เห็น แม้จะมีบราคอยบดบังแต่ความอลังการก็ชัดเจนทั้งสองเต้า
"ยะอย่าบีบนะ"คนตัวเล็กร้องห้าม แต่คนฟังกับไหวไหล่เล็กน้อยอย่างไม่สนใจคำทัดทาน
"ไม่อยากให้บีบก็ต้องยกโทษให้ไฟก่อน"ทั้งจูบทั้งบีบขยำเต้าใหญ่ นี้คือวิธีง้อของเพื่อนสนิทใช่ไหมครีมใสคิด คิดจนใจสั่นตัวสั่นไปหมด
"จะยกโทษให้ได้ยังไง ครีมไม่ได้โกรธไฟสักหน่อย"แม้จะยังไม่เข้าใจการกระทำของอีกคนมากเท่าไร แต่ครีมใสก็ยอมให้ไฟทำตามอย่างที่ต้องการ ในส่วนลึกของหัวใจครีมใสบอกไม่ถูกว่าไอ้ความรู้สึกแบบนี้เรียกว่าอะไร เวลาที่ไฟอยู่ใกล้ผู้หญิงคนไหนเธอรู้สึกหวง เวลาที่มีใครๆคอยมาวอแวเธอรู้สึกอยากเป็นนางร้ายใช้เล็บแหลมข่วนหน้าให้เสียโฉม
"คุณแม่กลับมาอาทิตย์หน้าไฟกับครีมสอบเสร็จพอดี ท่านบอกให้ไฟพาครีมไปหา คุณแม่อยากเจอหน้า ท่านคิดถึงครีม"มือหยาบยังป้วนเปี้ยนอยู่กับเนินใหญ่ทั้งสองข้าง ไฟเองก็ตื้นเต้นที่ได้สัมผัสมัน นุ่มนิ่มเต็มไม้เต็มมือจนไม่อยากปล่อยผ่าน แต่สุดท้ายก็ต้องยอมตัดใจเพราะคนบนตักกำลังตัวสั่น
ครีมใสไม่เคยผ่านมือหมู่ภมรข้อนี้ชายหนุ่มรู้ดี ทุกสัมผัส ไม่ว่า จูบ กอด หรือแม้แต่ถูกสัมผัสเรือนร่าง ไฟเป็นคนแรกและครั้งแรกของครีมใสเสมอ และเขาต้องการให้มันเป็นแบบนั้นตลอดไป
"ไฟจะขนของกลับไปด้วยเลยใช่ไหม"เพียงแค่ถามน้ำตาก็เริ่มคลอขึ้น ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆเธอก็ไม่กลับไปด้วยหรอกยังทำใจไม่ได้ กลัวร้องไห้จนทำให้อีกคนรำคาญหนักยิ่งกว่าเดิม
"ไม่ขนกลับหรอก มีแต่จะขนมาเพิ่ม อยู่แบบถาวรจนให้คนอื่นเขาคิดไปเลยว่าเราเป็นผัวเมียกันไม่ใช่แค่เพื่อนสนิท"
- Writer
