บ่มรัก Love Friend

ตอนที่5 เบื่อ

"นะน้องครีมขอโทษ พี่ไฟอย่าทิ้งน้องครีมไปไหนเลยนะ ฮึก เป็นบ้านให้น้องครีมเหมือนเดิมนะคะ"แขนเล็กกอดแน่นขึ้น ประโยคที่ว่า*จะไม่เป็นบ้านให้เด็กขี้โกหกอีกแล้ว*ทำเอาชีวิตของเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่ไร้ซึ่งครอบครัวเคว้งไปหมด คำอ้อนวอนร้องขอของครีมใสไม่มีเสียงตอบรับกลับมาให้เธอได้ชื่นใจ ความเงียบเป็นคำตอบให้คนตัวเล็กปวดใจ ครีมใสเข้าใจแล้วว่าอีกคนคงไม่ต้องการดูแลและเป็นบ้านให้เธอ ความเงียบคือคำตอบที่ชัดเจนที่สุด

ร่างบางสะอื้นไห้หลับลงด้วยลมหายใจที่สม่ำเสมอทั้งน้ำตา ร่างหนาที่เธอสวมกอดหันกลับมาส่งมอบความอบอุ่นให้ครีมใสเหมือนทุกค่ำคืน ไฟกดจูบที่ขมับเล็ก มองแก้มอิ่มที่เปรอะเปื้อนน้ำตาด้วยความสงสาร แต่ต้องฝืนใจดัดนิสัยคนดื้อรั้น ใครหลายคนอาจจะมองว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่สำหรับครีมใสทุกอย่างคือปัญหาใหญ่สำหรับไฟเสมอ

"ตาช้ำหมดเลยไอ้ดื้อ"ส่งปากหยักกดจูบใต้ตาที่บวมทั้งสองข้าง สักพักลมหายใจหนักๆก็ค่อยๆสม่ำเสมอไปพร้อมกับคนตัวเล็ก

ปากบอกว่าอีกคนดื้อแต่ก็เป็นห่วงตลอดเวลา...

เช้า

ทุกคนลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปมหาวิทยาลัยพร้อมกัน ครีมใสไม่สดใสเหมือนทุกวัน ภายใต้ใบหน้าเศร้าหมองนั้นมีแต่ความทุกข์ใจ เธอคิดวนเวียนถึงคำพูดของอีกคนตลอดเวลา กลัวการถูกทอดทิ้งให้อยู่ในโลกใบใหญ่เพียงคนเดียวอย่างเดียวดาย

"ไปครีมเดี๋ยววันนี้ลีวายสุดหล่อเลี้ยงข้าวเอง"คอเล็กถูกลำแขนแกร่งของลีวายคว้ากอด ส่วนกระเป๋าหนังสือกใบเล็กเจไดเป็นคนอาสาถือให้

"กูไปก่อนนะ พอดีมีธุระ"ไฟบอกแค่นั้น คว้ากุญแจเดินออกไปจากห้องโดยไม่ทักทายคนตัวเล็กสักนิด ท่าทางเฉยชาเหมือนเธอเป็นคนแปลกหน้า นั่นถึงกับทำให้ครีมใสมีน้ำตาเอ่อคลอ จมูกรั้นๆเริ่มขึ้นสีจนรู้สึกแสบโพรงจมูกขึ้นมา ใช่เธอกำลังร้องไห้

"ไม่ต้องไปสนใจมันหรอกครีม เดี๋ยวมันก็หายบ้า"เจได้ว่าขึ้น มองหน้าเพื่อนตัวน้อยที่เขาเอ็นดูเหมือนน้องสาวแล้วรู้สึกสงสาร

"วันนี้ครีมไม่ไปเรียนนะรู้สึกปวดหัว"ทั้งที่แต่งตัวแล้วกะว่าจะฝืนไป แต่พอได้เห็นท่าทางไร้เยื่อใยของอีกคนครีมใสแทบไม่อยากก้าวขาเดินออกจากห้อง

ขอโทษไปแล้ว อ้อนวอนร้องขอก็แล้วแต่อีกคนกลับไร้เยื่อใย…

"ให้อยู่เป็นเพื่อนไหมครีม"ลีวายอดเป็นห่วงคนตัวเล็กไม่ได้จริงๆ น้ำเสียงที่ใช้ก็นุ่มนวลเหมือนทุกครั้ง ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาลีวายไม่เคยพูดจาหยาบคายใส่คนตัวเล็ก ครีมใสน่ารักเกินกว่าที่จะต้องมาเจอคำพูดไม่สุภาพหรือคำหยาบพวกนั้น

"ไม่ต้องหรอกลีเดี๋ยวครีมกินยาแล้วนอนพักน่าจะดีขึ้น"ครีมใสแค่อยากใช้เวลาอยู่กับตัวเอง ทบทวนอะไรหลายๆอย่าง ต่อไปนี้ก็คงต้องยืนด้วยลำแข้ง จะทึกทักยึดใครต่อใครมาเป็นที่พักพิงของชีวิตก็ไม่ได้ แต่ก็รู้สึกขอบคุณที่อย่างน้อยก็มีผู้ชายใจดีที่คอยตามใจและอยู่ข้างๆถึงสองคน

"งั้นเข้าไปพักแล้วอย่าลืมกินยา เรียนเสร็จเดี๋ยวรีบกลับมาอยู่เป็นเพื่อน"ลีวายลูบผมนิ่ม รู้แหละว่าตอนนี้คนตัวเล็กที่อยู่ข้างกายของเขากำลังไม่สบายใจ ไม่ใช่ไม่อยากอยู่ด้วยแต่ดูท่าทางเจ้าของห้องคงอยากอยู่คนเดียวมากกว่า

ลีวายและเจไดเป็นทั้งเพื่อนและพี่ชายสำหรับครีมใส ทั้งสองมักจะตามใจดูแลเอาใจใส่เธอเสมอ ซึ่งแตกต่างจากไฟที่ชอบทำท่าทางเย็นชาและมักจะใช้วาจาที่แข็งกระด้าง แต่ทว่าครีมใสกลับรู้สึกปลอดภัยและมีความสุขที่มีชายหนุ่มเข้ามาในชีวิต

สุสาน

ร่างบางที่อยู่ในชุดนักศึกษาที่บอกว่าทานยาแล้วจะนอนพักผ่อน เธอตัดสินใจมายังสุสานที่มีผืนดินฝั่งร่างคนที่เธอรักถึงสองคน

ดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์ช่อโตถูกวางลงตรงป้ายหินที่แกะสลักชื่อบุคคลที่ทำให้เธอเกิดมา ครีมใสมองไปรอบๆสุสานที่สะอาดตามันเศร้าใจจนเธอปล่อยให้น้ำตาร่วงไหล สายลมใบไม้ปลิดปลิวจนเธอรู้สึกอ้างว้างเดียวดายยังไงบอกไม่ถูก

"ฮึก คุณพ่อคุณแม่สบายดีใช่ไหมคะ คิดถึงครีมบางหรือเปล่า ฮึก ครีมคิดถึงคุณพ่อคุณแม่มากที่สุดเลยรู้รึเปล่าค่ะ คิดถึงจนอยากตามไปอยู่ด้วย ฮึก"ครีมใสมองป้ายชื่อที่แกะสลักที่หลุมศพทั้งน้ำตา ถ้าตอนนี้ท่านทั้งสองยังอยู่เธอคงจะมีความสุขและไม่ต้องอ้างว้างเดียวดายถึงขนาดนี้

แม้ท่านทั้งสองจะจากไป แต่ก็ยังทิ้งเงินทองมาย ทิ้งคอนโดและบ้านหลังใหญ่ให้ครีมใสได้อยู่อย่างไม่ต้องลำบากและมีเงินทองใช้อย่างไม่ขาดแคลน จะขาดก็คงเป็นความรักและความอบอุ่นที่เด็กสาวควรจะได้รับจากครอบครัว ซึ่งเป็นสิ่งที่ครีมใสต้องการและโหยหามากที่สุด

CONDOKRIMSAI

"ไปไหนมาครีม"ไฟถามขึ้นเมื่อเห็นร่างบางพาตัวเองเข้ามาภายในห้อง เขาพยายามโทรหาแต่เลขหมายปลายกลับไม่สามารถติดต่อได้ เสียงทุ้มที่ทอดถามไม่ได้ทำให้อีกคนรู้สึกว่าเขากำลังเป็นห่วง แต่เป็นน้ำเสียงที่กำลังตำหนิว่าเธอเหลวไหลไม่ไปเรียนแถมยังกลับห้องดึกดื่น

ไฟมีคนโดห้องติดกันกับครีมใส ไม่ใช่ความบังเอิญหรือพรมลิขิต แต่เขาตั้งใจซื้อมัน แต่ชายหนุ่มก็มักจะใช้ชีวิตอยู่ในห้องของคนตัวเล็กมากกว่าห้องของตัวเอง แม้จะโดนอีกคนไล่ให้กลับไปอยู่ห้องของตัวเองบ้าง ชายหนุ่มบอกเพียงแค่ว่าขี้เกียจ เหตุผลหลักๆคือไม่อยากซักผ้าเอง ขี้เกียจรีดผ้าเอง อยู่ห้องนี้มีคนทำให้สบายจะตาย แต่เหตุผลทั้งหมดก็แค่ข้ออ้าง ข้ออ้างของคนปากหนักปากแข็ง

"ไฟมีอะไร"ครีมใสถามขึ้น รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวอยากทิ้งตัวลงบนที่นอนนุ่มเร็วๆ ไม่อยากที่จะตอบคำถามของคนที่ยืนทำหน้ายักษ์ ถึงอธิบายอะไรไปก็โดนดุอยู่ดี สถานะคือเพื่อนสนิทแต่กำลังทำตัวเหมือนผู้ปกครองที่กำลังจับผิดเธออยู่

"ถามก็ตอบ"ไฟท้าวสะเอวมองคนตรงหน้าด้วยความหงุดหงิด ห่วงจนยืนอยู่กับที่ไม่ติด เขากลับมาตั้งแต่ลีวายโทรไปบอกว่าครีมใสปวดหัววันนี้ไม่มาเรียน แต่พอมาถึงห้องกลับว่างเปล่าไร้ซึ่งเงาของคนที่ลีวายบอกว่าไม่สบาย

"ดื้อขึ้นทุกวันนะครีมรู้ตัวรึเปล่า ทำตัวโคตรน่าเบื่อเลยวะ"เจ็บนะสำหรับคนฟัง แต่คนสำหรับพูดคงไม่รู้สึกอะไรหรอก

ครีมใสเงยหน้ามองอีกคนด้วยรอยยิ้ม รอยยิ้มที่เปื้อนไปด้วยน้ำตาแห่งความเสียใจ เธอร้องไห้ตั้งแต่ช่วงเย็นของเมื่อวานและตอนนี้มันก็ยังไหล คนที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้ได้ก็มีเพียงแค่คนเดียว คนเดียวที่ยืนตรงหน้ากำลังต่อว่าเธออยู่นี่ไงละ

"ครีมรู้แล้วว่าไฟเบื่อ ครีมรู้แล้ว"ครีมใสรีบใช้หลังมือปาดแก้มนิ่มทั้งสองข้างด้วยความแรงจนผิวบอบบางแทบถลอก เธอไม่อยากให้ใครมองเห็นความอ่อนแอไม่อยากให้ใครบางคนรู้สึกสมเพช เธอมันก็แค่เด็กผู้หญิงที่โคตรน่าเบื่อน่ารำคาญ

"ถ้าไฟเบื่อที่นะดูแลครีมแล้วก็ไปเถอะ เด็กขี้โกหกอย่างครีมไม่มีใครอยากเป็นบ้านให้หรอก"