"ครีมมาให้ก่ายหน่อย เมื่อยขาไม่มีหมอนข้าง"ตาจ้องทีวีจอยักษ์ แต่ปากหยักขยับเรียกอีกคน ปกติเวลาอยู่คอนโดคนตัวเล็กจะนั่งใกล้ๆให้ไฟก่ายกอดได้อย่างถนัด ไม่เหมือนตอนนี้ที่นั่งห่างกันเป็นวาเป็นคืบ อยากกอดอยากหอมก็ต้องใช้วิธีนี้
ครีมใสได้แต่เลิ่กลั่กจะเดินไปให้กอดก่ายได้ยังไง เธอรู้สึกเกรงใจคุณพ่อคุณแม่ และรู้สึกอายประหม่าเกินกว่าที่จะเดินไปตามคำคนเอาแต่ใจ พูดอะไรไม่รู้ ไม่ดูบ้างหรือไงว่าไม่ได้อยู่กันเพียงลำพัง
"เดี๋ยวครีมไปเอาหมอนข้างมาให้ไฟรอแป๊ปหนึ่ง"ครีมใสค้อมตัวลงเล็กน้อยเมื่อเดินผ่านหน้าผู้ใหญ่ ตั้งใจจะเดินไปข้างบนห้องเพื่อเอาหมอนข้างมาให้อีกคน แต่เท้าต้องชะงักเมื่อคนหน้ายักษ์เริ่มทำเสียงขุนใส่ ครีมใสหันหน้ากลับมามองด้วยใบหน้าที่งอง้ำ หัวคิ้วสวยขมวดเข้าหากัน เบื่อคนหล่อชอบออกคำสั่ง
"จะมาดีๆหรือต้องให้ไปถึงตัว"ไฟขู่ขึ้น ครีมใสจำใจเดินเข้าไปใกล้อย่างจำยอม คำว่าถึงตัวของไฟมีหวังเธอได้ลอยวืดข
