ตอนที่8วีรกรรมชาเย็น
1041 Words
การเจาะเลือดผ่านไปได้ด้วยดี และสิ่งที่น่าแปลกใจคือหมอจิณณ์ไม่ได้หักคะแนนของงามวิไลเลยต่างหาก
"ทีแรกนึกว่าหมอจะหักคะแนนซะแล้ว"
"แกก็คิดไปไกล หมอไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอก"
เสียงวิลาวัลย์และงามวิไลสนทนากันที่โต๊ะอาหารขณะพักเที่ยง สองสาวนั่งทานอาหารไปเรื่อยๆพร้อมทั้งคุยกันไปด้วย เมื่ออิ่มแล้วก็เดินขึ้นมาพักที่ห้องพักเป็นปกติเฉกเช่นทุกวัน แต่เมื่อเดินมาก็เห็นหมอจิณณ์นั่งอยู่ก่อนแล้ว จึงสะกิดเพื่อนสาว
"วันนี้คุณหมอขึ้นเร็วอีกแล้ว"
เมื่อเพื่อนสะกิดวิลาวัลย์ก็มองเข้าไปในห้องทันที
"จะให้ไปไหนวะ หมอคงขี้เกียจออกไปไกลๆนั้นแหละทานข้าวแล้วก็คงอยากพักผ่อน"
เมื่อมองเข้าไปแล้วจึงตอบงามวิไลออกไปทันที แต่ด้วยความที่เธออยากเข้าไปทักหมอและขอบคุณหมอที่ไม่หักคะแนนเธอ งามวิไลเดินสาวเท้าเข้าไปพร้อมถือแก้วน้ำชาเย็นชื่นใจ ก่อนจะชะโงกหัวเข้าไปก่อน ส่วนลำตัวก็แอบอยู่ข้างผนังห้อง
"คุณหมอ"
น้ำเสียงอ่อนหวานเรียกชื่อหมอจิณณ์เบาๆ ส่วนคุณหมอที่ได้ยินเสียงนั้นก็เงยหน้าขึ้นแล้วหันมามอง
"มีอะไร"
งามวิไลยิ้มแป้นขึ้นทันที ก่อนจะก้าวขายืนตรง อยู่ตรงหน้าประตูห้อง เมื่อจะก้าวขาเดินต่อจังหวะนั้น
ฟิ้วววว ตุบบบบ
"อร๊ายยย"
"เฮ้ยยยย!!!"
สองเสียงประสานกันขึ้นทันที ยายงามวิไลสะดุดเท้าตัวเองหน้าคว้ำขมับตรงเป้าหมอจิณณ์ มิหนำซ้ำน้ำชาเย็นจากที่ต้องดูดกลายเป็นอาบให้หมอไปเลย
"งาม!!!"
วิลาวัลย์ที่ได้ยินเสียงก็เรียบวิ่งมาดู แต่สภาพที่เห็นตอนนี้ใครเห็นก็ต้องเข้าใจผิดแน่ๆ จึงโพล่งเสียงเรียกเพื่อนก่อนคนอื่นจะมาเห็น
งามวิไลเงยหน้าสบตาหมอ ตากลมโตหลับลงปริบๆ ส่วนหมอแทบ กลืนน้ำลายไม่ลง เมื่อหมอตั้งสติได้ รีบถอยเก้าอี้เลื่อนตัวโปรดออกทันที จนทำให้งามวิไลหน้าคว่ำ ลงพื้นแทน
"เออะ!! ห่วย!! หมอ!!" (ภาษาอิสานล้วน)
หมอจิณณ์ตกใจถอยห่าง ยายงามวิไล
(เหมบเอดเลด) กองอยู่กับพื้นพร้อมทั้ง อุทานสารพัด
"เดินยังไงเนี้ย ซุ่มซ่ามจริงๆ"
"หมอ...หนูไม่ได้ตั้งใจค่ะ"
"เหอะ!!ขนาดไม่ตั้งใจหมอยังเปือกขนาดนี้ ถ้าตั้งใจหมอจะ...โดนขนาดไหน"
พูดแล้วหมอจิณณ์ก็ลุกขึ้นเช็ดตัวเอง แต่เสื้อกาวและเสื้อด้านในมันทั้งเปือกทั้งเหนียวเพราะน้ำหวานก็คงต้องเปลี่ยนแน่ๆ
"หนูแค่อยากมาขอบคุณ คุณหมอค่ะ"
"หยุดเลย หยุดอยู่ต้องนั้น ไม่ต้องเข้ามาใกล้"
งามวิไลที่คลานเข่าเขยิบเข้าไป ต้องโดนคุณหมอจอมเนี๊ยบเบรกก่อน
"ว๊ายย...หมอเกิดอะไรขึ้นคะ"
พี่วารินพยาบาลผู้ช่วยหมอเดินเข้ามาพอดี เมื่อเห็นสภาพหมอถึงกับตกใจ ก่อนวิลาวัลย์จะสะกิดเพื่อนให้ลุกขึ้น
"ยายงามมมมม!!! ทำอะไรของเธอ"
"อุบัติเหตุค่ะ"
งามวิไลตอบพี่พยาบาลออกไป แต่ด้วยเธอเองก็รู้สึกผิดจึงก้มหน้าก้มตา ก่อนจะเหลือบไปเห็นผ้าที่โต๊ะ แล้วหยิบลงมาก้มลงเช็ดที่พื้น
หมอจิณณ์ที่มัวแต่เช็ดเสื้อตัวเองอยู่เมื่อเหลือบตามองงามวิไลถึงกับชะงัก
"งามวิไล!! เธอเอาผ้าที่ไหนเช็ด"
"อยู่ที่โต๊ะหมอไงคะ"
"ยายบ้อง นั้นมันเสื้อหมอณัฐฝากไว้"
"ตายแล่ว!!" (ออกเสียงอิสาน)
งามวิไลรีบวางทันทีแล้วยืดตัวตรงอีกครั้ง หมอจิณณ์กุมขมับพร้อมสายตาโหดร้ายที่ส่งให้จนงามวิไลหงอยลงทันที
"หมอ..พี่ว่าเปลี่ยนเสื้อดีกว่า"
พี่พยาบาลเสนอขึ้น หมอจิณณ์ก็เลยพยักหน้าแล้วเดินออกไปอีกห้อง เป็นห้องส่วนตัว
"งามเอ้ยย!! วันๆไม่ก่อเรื่องจะได้ไหม"
พี่พยาบาลหันมาต่อว่าพลางส่ายหัวก่อนจะสั่งให้หาผ้ามาเช็ดเก็บเสื้อหมอณัฐไปซัก และบอกว่าให้เอาของหมอจิณณ์ไปรับผิดชอบด้วย และให้ไปขอโทษหมออีก
เมื่อพี่พยาบาลสั่งแบบนั้น เธอก็เดินตามหมอจิณณ์ไปเลยสิ จะรออะไร เมื่อเดินไปแล้วมีหรือจะเคาะประตู งามวิไลถือวิสาสะเปิดเข้าไป จนเห็นร่างกายท่อนบนอันเปลือยเปล่าของหมอขาวออร่าเด่นชัด
"เออ..หมอ!!"
"เชี้ย!! เข้ามาทำไมไม่เคาะ"
หมอตกใจจนสบถคำหยาบขึ้น ส่วนตัวงามวิไลนั้นหรอ เธอก็ทำหน้านิ่งสงบเสงี่ยบตามระเบียบ
"หนูขอโทษค่ะ แล้วก็มาเอาเสื้อหมอไปสักให้"
"ผมจัดการเองได้ ไม่เป็นไร"
พูดแล้วหมอจิณณ์ก็รีบใส่เสื้อทันที ท่าทางของหมอดูล้นๆชอบกล
"หมอไม่ต้องอายหรอกค่ะ คนกันเอง"
พูดแล้วก็ไปยืนหน้าแป้นแล่นพิงกับผนังห้องมองหมออยู่แบบนั้น
"เป็นผู้หญิงรู้จักอายบางนะ ไม่ใช่มายืนมองผู้ชายเข้าใส่เสื้อผ้าแบบนี้"
"ก็หมอไม่ใช่ผู้ชายนิค่ะ จะอายทำไม"
หมอจิณณ์ถอนหายใจยาวกับความคิด และจิตนาการของยายตัวร้ายนี้แล้วเกิดการหมั่นไส้ขึ้น ในเมื่อคิดว่าหมอไม่ใช่ผู้ชายหมอจิณณ์เลยอยากจะแกล้งทันที
หมอจิณณ์ค่อยๆขยับร่างสูงเข้ามาใกล้ที่ละนิด ละนิด ส่วนงามวิไลเธอก็รู้สึกว่าหมอแปลกๆการส่งสายตาแบบนี้ คืออะไร
"คุณหมอจะทำอะไรอ่ะ"
"จะกลัวอะไร หมอไม่ใช่ผู้ชาย"
แต่ท่าทางของหมอพร้อมกับยกยิ้มเจ้าเล่ห์ทำเอางามวิไลเสียวสันหลังวาบ เมื่อหมอโน้มใบหน้าหล่อลงมาใกล้เรื่อยๆ ก่อนจะ
"เอ่อ!! เดี๋ยวหนูจะมาเอาผ้าไปสักให้ละกันหมอเอาไว้ตรงนี้นะ"
พูดแล้วก็ชี้นิ้วไปที่โต๊ะก่อนจะ วิ่งออกจากห้องไป ส่วนหมอถึงกับยิ้มแป้นทันที
"โถ่..ยายตัวแสบ นึกว่าจะแน่"
งามวิไลเดินมาที่ห้องพัก ก่อนจะถึงเวลาเริ่มงาน ส่วนหมอก็เดินอย่างหล่อมาประจำที่เหมือนเดิม
- Writer
