4
1337 Words
เมื่อ 3 เดือนก่อน
“ผู้หญิงอะไรท่าทางเฟอะฟะ ทำพาสปอร์ตหล่นหายแล้วยังไม่รู้ตัว เดี๋ยวก็ถูกตำรวจพาไปเลี้ยงดูในห้องขัง”
คามินเก็บพาสปอร์ตได้ กำลังจะนำไปคืนให้หญิงสาวที่เป็นญาติกับพลอยวารินทร์ ในขณะที่อีกฟากใบหน้ารูปไข่รับกับคิ้วเรียวยาวได้รูปมุ่นเข้าหากัน
“งานเข้าแล้วฉัน พาสปอร์ตหาย” เมื่อกลับถึงห้องพักแล้ว นัทมนจึงเพิ่งรู้ตัวว่าทำของสำคัญหล่นหาย
“แย่แล้ว!” ร่างเล็กเดินวนไปวนมา ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วดีดนิ้วเมื่อนึกออก ว่าน่าจะไปหล่นหายที่ไหน
“ต้องเป็นที่ตึกร้างนั้นแน่ๆ ” มือเล็กคว้ากระเป๋าสะพายหนังสีน้ำตาล เตรียมจะกลับไปที่จุดเกิดเหตุ แต่เมื่อเปิดประตูออกมา เธอก็พบผู้ชายลูกครึ่งอาหรับ ลูกชายท่านชีคฮารีซ ที่ก่อเรื่องไว้กับพี่สาวและพี่เขยของเธอ
“คุณคามิน!”
“กำลังไปตามหาเจ้านี่ใช่ไหม” คนที่มายืนขวางหน้าประตูชูพาสปอร์ตขึ้นอยู่ในระดับสายตาของเธอ
นัทมนละสายตาจากใบหน้าอันหล่อเหลาคมคาย ไปมองของสำคัญในมือเขา
“พาสปอร์ตของฉันนี่ ไปอยู่ที่คุณได้ยังไง ฉันขอคืนนะคะ” เธอคว้าจะหยิบจากมือเขา แต่เขากลับโยกมือหลบ
“เดี๋ยวผมคืนให้คุณก็ได้ แต่ช่วยอะไรผมสักอย่างจะได้ไหม”
นัทมนชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะถาม “อะไรหรือคะ”
“คุณเป็นโสดหรือเปล่า”
นัทมนหรี่ตามอง ก่อนจะตอบ “โสดค่ะ”
“เวอร์จิ้นไหม”
“มันไม่ใช่เรื่องของคุณ” นัทมนขึงตาโตแล้วกำลังจะเหวี่ยงประตูห้องให้ปิดลง โดยไม่สนใจพาสปอร์ตที่เขาเอามาคืนให้ เพราะถ้าขืนคุยต่อ เธออาจจะได้เข้าคุกเพราะข้อหาฆ่าคนตายโดยเจตนา
“เดี๋ยวก่อนสิ ผมถามเพราะมีความจำเป็น ไม่ได้ทะลึ่ง หรือลามกแบบที่คุณคิด ผมมีงานที่ได้เงินเยอะมาเสนอให้คุณ”
คามินกลับมาสู่ปัจจุบัน หลังจากคิดถึงเหตุการณ์เมื่อสามเดือนก่อน ที่เขาไปพบเธอที่คอนโดเพื่อคืนพาสปอร์ตให้และที่นั่นเองที่เขาตกลงทำสัญญาจ้างงานกับนัทมน มือหนาเก็บพาสปอร์ตของเธอไว้ในเสื้อสูท แล้วหันมาพูดเสียงดุ
“เดินเร็วๆ หน่อยสิ ผมอยากอาบน้ำจะแย่แล้ว หรือที่คุณเดินช้าเพราะคุณกำลังใช้ความคิดว่า คืนนี้จะนอนตรงไหนดี” เขาถามพลางสายตาก็แอบเหล่ผู้หญิงหน้าตาธรรมดา แต่มองไปมองมาก็เริ่มมีความน่ารัก
“คุณนี่แมนมากเลย ที่ให้ฉันนอนโซฟา”
คามินหัวเราะ “นี่คุณ อย่าทำหน้ามุ่ยสิ ไม่สวยอยู่แล้วยิ่งสวยน้อยลงไปอีก ผมมีอีกทางเลือกให้คุณอีกทาง ลืมบอกคุณไป ถ้าไม่อยากนอนโซฟาก็เลือกมาว่า จะนอนข้างบนหรือนอนข้างล่าง แต่ซุ่มซ่ามแบบคุณ นอนข้างล่างดีกว่า ให้ขึ้นข้างบน เดี๋ยวผมลำบากทั้งคืน”
นัทมนที่กำลังเดินตามเขาไปติดๆ ต้องชะงักฝีเท้าและถอยอย่างเร็ว ในอกปั่นป่วนเพราะคำพูดกำกวม ชวนโมโห
“หมายความว่าไง ใครอยู่บน ใครอยู่ล่าง ตอบให้ดีๆ นะ”
คามินยังหัวเราะแล้วพูดต่อ “ถ้ากลัวผมจะเอาเปรียบ เดี๋ยวผมอยู่ข้างบนเอง จบไหม?”
“คุณคามิน กรุณาให้เกียรติดิฉันด้วย ถ้าคุณยังพูดจากำกวม ไม่ให้เกียรติกันแบบนี้ เห็นทีเราจะทำงานด้วยกันยากนะคะ” นัทมนพูดอย่างข่มความโมโห เธอไม่กล้าตัดรอนเสียทีเดียวเพราะยังเสียดายเงินค่าจ้างจำนวนมาก
คามินหัวเราะในลำคอ ยัยตัวเล็กจอมงก ไม่กล้าบอกปัดเขาเพราะความเค็มเข้าเส้น สมเป็นเธอจริงๆ
“คุณเข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว ผมหมายถึง ซุ่มซ่ามอย่างคุณ นอนพื้นข้างเตียง ส่วนผมจะนอนบนเตียง”
“อย่ามาแถ ฉันรู้ว่าคุณไม่ได้หมายความแบบนี้ แต่ช่างเถอะ ฉันเหนื่อยแล้วอยากพักผ่อน ตกลงว่าฉันจะนอนที่โซฟาในห้องรับแขก ส่วนคุณ อยากจะนอนบนเตียงก็เชิญตามสบาย” นัทมนตัดบท เธอคิดว่าการนอนบนโซฟาปลอดภัยกว่านอนบนเตียงเป็นไหนๆ “นี่คุณ พรุ่งนี้เราต้องเดินทางกี่โมง”
คามินยืนกอดอก มองคนที่ตกลงใจจะนอนโซฟามากกว่านอนร่วมห้องกับเขา
“เจ็ดโมงเช้า เราจะไปที่สนามบินเพื่อขึ้นเครื่องบินส่วนตัวของผมไปที่บาห์เรน
นัทมนพยักหน้า “ตกลงค่ะ ฉันจะได้ตั้งนาฬิกาปลุกถูก”
“แล้วนี่คุณจะไม่อาบน้ำก่อนเหรอ”
นัทมนหรี่ตามองเขาอย่างไม่ไว้ใจ ถ้าจะอาบน้ำก็ต้องเข้าไปอาบในห้องนอนเขา ถึงเธอจะอยากอาบน้ำมากแค่ไหน แต่ก็ไม่อยากพาตัวเองเข้าไปเสี่ยง แม้ว่าเขาไม่ได้ชอบเธอจนถึงขั้นคิดจะปลุกปล้ำ แต่ชายหญิงสองคนอยู่ในที่รโหฐาน อะไรก็เกิดขึ้นได้ กันไว้ก่อนดีกว่า วัวหายแล้วมาล้อมคอก ถึงตอนนั้นเธอคงจะเสียใจน่าดู ที่ประมาทจนไม่ระวัง คงเป็นเพราะนัทมนใช้เวลาคิดนานเกินไป เสียงทุ้มของคามินจึงเอ่ยขึ้นอย่างรำคาญ
“นี่อย่าบอกนะว่า คุณคิดว่าผมจะปล้ำคุณน่ะ ผมไม่มีทางทำเรื่องสิ้นคิดแบบนั้นแน่ ที่ถามเพราะเป็นห่วง เห็นว่าผู้หญิงปกติเขาชอบอาบน้ำกัน แต่ถ้าคุณจะไม่อาบน้ำก็ได้นะ จะนอนแบบนั้นก็ตามใจ ผมจะนอนล่ะ”
“นี่อีตาบ้า คุณว่าฉันแล้วจะเดินหนีแบบนี้ไม่ได้นะ” นัทมนลุกมาจากโซฟาแล้ววิ่งมาขวางหน้าเขาไว้ เธอยืนจ้องตาเขาเขม็ง จนลืมคิดไปว่าเขาเป็นผู้ชายที่ตัวใหญ่กว่า
“คุณจะทำอะไรผมเหรอ ถ้าผมเดินหนี” คามินว่าแล้วเดินเบี่ยงไปทางซ้าย แต่ถูกนัทมนมาขวางไว้
“คุณต้องขอโทษฉันก่อน”
“ไม่” คามินปฎิเสธ
นัทมนยืนกอดอกขวางเขาไว้ คามินยิ้มมุมปาก ก่อนจะเดินไปทางขวา แต่ก็ถูกนัทมนขวางไว้อีกเช่นเคย
“คุณไม่รู้ว่า ผู้ชายเวลาเขาถูกผู้หญิงยั่วมากๆ เขาจะทำอะไรแบบที่คุณเองก็คิดไม่ถึง”
“ฉันไม่ได้ยั่วคุณ”
“ยั่วสิ คุณยั่วโมโหผม ขอเตือนนะแม่หนูน้อย อย่าเอามือมาแหย่เสือที่กำลังง่วง เพราะไม่งั้นมันอาจงาบคุณเข้าให้ก็ได้” คามินชะโงกหน้าลงมาใกล้ ในวินาทีนั้นเอง นัทมนหน้าแดง ถ้าไม่เห็นแก่ค่าจ้างและเดินทางมาไกล เธอจะทบทวนใหม่ว่าควรยกเลิกสัญญาการเป็นพี่เลี้ยงเด็กให้ลูกชายเขาดีไหม
“หยาบคาย”
“หยาบคายอะไร ผมยังไม่ได้ว่าอะไรคุณเลย ผมแค่เตือนคุณดีๆ เท่านั้นเองนะ” เขาบอกเสียงทุ้มห้าวแล้วพาร่างสูงใหญ่ของตัวเองมายืนค้ำ
นัทมนไม่รู้ตัวว่า ก้าวถอยหลังไปชิดผนังตั้งแต่เมื่อไร เธอพยายามทำใจดีสู้เสือ ตอบโต้เขากลับ
“คุณจะทำอะไรฉัน”
คามินยิ้มมุมปาก ยันแขนข้างหนึ่งไว้กับผนัง พูดเสียงไม่ดังไม่เบา
“ก็ทำแบบที่ผู้ชายจะทำกับผู้หญิง” เขาพูดจบก็โน้มหน้าลงไปจะจูบเธอ แต่นัทมนไม่รอให้เขาจูบ รีบเบี่ยงหน้าหนีทันที
“อย่ามาทำรุ่มร่ามกับฉันนะ ฉันจะเปลี่ยนใจไม่ไปบาห์เรนกับคุณก็ได้ ฉันทำงานรับเลี้ยงเด็กที่เป็นงานบริการแต่ฉันไม่คิดจะขายบริการ” นัทมนขู่เสียงแข็ง ดวงตาวาววับราวแม่เสือ
- Writer
