love danger รักอันตราย 7
1727 Words
ตัดมาที่ห้องวีไอพีพอพี่เบลมากลายเป็นว่ามันต้องนั่งเป็นคู่ๆ ไปโดยปริยายฟาร์นั่งกับเอื้อย พี่เดย์นั่งกับพี่เบล ส่วนฉันนะเหรอคงหนีไม่พ้นต้องนั่งกับริว
"มองอะไร" หันไปถามริวเพราะตั้งแต่เข้าห้องมามันก็เอาแต่จ้องฉันอยู่ตลอด มันอึดอัดนะจะพูดอะไรก็ไม่พูด จ้องอยู่นั่น!
"แล้วมองไม่ได้รึไง" ยกแก้วเหล้าขึ้นจิบ
"มองได้เพราะไนท์สวยอยู่แล้ว แต่ริวนะเป็นอะไรถามจริง? มองนานแล้วนะรู้ไหมว่าอึดอัด" นี่คือนิสัยอีกอย่างเวลาอยู่กับริวเราจะพูดกันตรงๆ ไม่ค่อยอ้อมค้อมสักเท่าไหร่ มีอะไรก็พูดเลยแต่กับคนอื่นก็มีบ้างที่ระวังคำพูดแต่กับริวไม่ต้อง
"เป็นเพื่อนไง" ยิ้มมุมปาก มันก็หล่อดีนะแต่แล้วยังไง
"แต่ถ้ามองแบบนี้จะเลิกเป็นเพื่อนแล้วนะไม่ชอบ!!"
เราสองคนกระซิบกันไปมา ส่วนคู่อื่นก็นั่งคุยกันกะหนุงกะหนิงไปเหมือนโลกนี้มีแต่เรา เห้อ!! บรรยากาศในห้องก็สลัวๆ ให้เข้ากับอารมณ์ผับบวกกับความมึนเมาสายตามันก็ยิ่งมองใครไม่ชัด
เอาจริงก็ไม่มีใครสนใจใครเลยนั่งกันเป็นคู่ๆ คู่เอื้อยกับฟาร์พอเข้าใจนะแต่คู่พี่เดย์นี่ทำฉันหมั่นไส้สุดๆ พี่เบลก็ทำตัวอย่างกับคนโสดทั้งๆ ที่ตัวเองก็มีแฟนอยู่แล้ว ไม่เลือกพี่เดย์แต่กลับมาให้ความหวังพี่เดย์เห็นแล้วมันไม่ชอบเลย ไม่ชอบผู้หญิงแบบนี้!!! เมื่อก่อนพี่เบลเคยดีกว่านี้แต่ตอนนี้ทำอะไรก็ไม่เข้าตา
"เลิกเป็นก็ดีนะ"
"ห๊ะ!!" ตกใจหันมองหน้าริว ที่ยิ้มแล้วก้มลงมาให้หน้าอยู่ระดับเดียวกับฉัน
"เลิกเป็นเพื่อน แต่เป็นอย่างอื่นแทน หึหึ"
"หมายความว่าไง" เอนตัวหนี เพราะริวมันก้มลงมาชิดเกินไป ใจมันสั่นแปลกๆ ริวก้มตามลงมาเรื่อยๆ จนหลังฉันชนกับพนักพิงริวก็หยุดแต่คือจมูกแทบจะชนกันอยู่แล้ว!! ตาจ้องตา ไม่มีใครหลบ
"ก็หมายความว่า..." เสียงทุ้มลึกของริวลากเสียงยาวเบาๆ สายตาหลุบลงมองไล่ตั้งแต่ตัวฉันขึ้นมา แล้วมาหยุดที่ปากจนต้องเม้มปากตัวเองไว้ ริวกระตุกยิ้มนิดหนึ่งก่อนจะเลื่อนสายตาขึ้นมาสบตา ฉันจ้องตาริวเงียบๆ แทบจะกลั้นหายใจเสียด้วยซ้ำ
"อยากเป็นมากกว่าเพื่อนยังไงล่ะ"
"อะ...อะ...อะไรนะ..." คำตอบของริวทำเอาฉันอึ้ง ไปไม่เป็น
"ไนท์ฟังไม่ผิดหรอก ริวจะจับไนท์มาทำเมียริวให้ได้ ระวังตัวไว้ให้ดีๆ ละว่าที่เมีย" ใบหน้าหล่อเหลาเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา จะว่าเจ้าเล่ห์หรือเรียกว่าการแสยะยิ้มดีล่ะ ในเมื่อมันทำให้ฉันเสียวสันหลังวาบไปทั้งตัวแบบนี้
"อย่ามาพูดบ้าๆ นะริว ไม่ตลก"
"ริวเอาจริง เตรียมตัวรับมือไว้ละ"
"ไม่มีทางแน่นอน!! ไนท์ไม่ได้ชอบผู้ชายแล้วไนท์ก็ไม่ได้ชอบริวด้วย"
"ตอนนี้ยัง ต่อไปมันไม่แน่ไม่ใช่เหรอไนท์" ก้มลงมาใกล้อีกจนจมูกชนกัน ฉันปากคอสั่นไปหมด มันใกล้เกินไป
"ถอยออกไปนะริว" สั่งเสียงเข้มหวังให้เจ้าของใบหน้าหล่อขยับถอยออกไป แต่ทว่ากลับได้ยิ้มกวนประสาทกลับมาแทน
"กลัวเหรอ?"
"มะ...ไม่ได้กลัว แต่ไม่ชอบเว้ย!"
"แต่ริวชอบ"
อุ๊บ!!
ริวรั้งต้นคอฉันไว้แล้วก้มลงประกบจูบที่ปากฉันอย่างรวดเร็ว ฉันที่ตกใจตั้งตัวไม่ทันเลยไม่ได้ขัดขืน จนริวสอดลิ้นสากร้อนชื้นเข้ามาเกี่ยวพันกับลิ้นฉันถึงเริ่มรู้สึกตัว
"อื้อ!" ใช้มือดันหน้าอกริวออกแต่ตัวมันแทบไม่ขยับเลย ตั้งแต่เด็กจนมาถึงตอนนี้พึ่งรู้ว่าริวมันแรงเยอะขึ้นมาก ไม่เหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป ริวตอนนี้ทำให้ฉันรู้สึกกลัว? ไม่รู้ว่ากลัวอะไร กลัวริวหรือกลัวความรู้สึกแปลกๆ ที่กำลังรู้สึกอยู่ตอนนี้!! ริวจูบได้เชี่ยวชาญมาก ดูดดึงลิ้นพันกันไปหมด จนฉันเริ่มอ่อนแรงลง นี่มันจูบดูดวิญญาณรึไงกัน... ฉันได้แต่หลับตาแน่นพยายามประคองสติตัวเองให้ได้มากที่สุด
"เฮ้ยไอ้ริว! มึงจะข่มขืนไอ้ไนท์ต่อหน้าพวกกูเลยเหรอว่ะ!" พี่เดย์ตะโกนมาจนฉันสะดุ้งรีบผลักริวออกสุดแรง สายตาคมของริวมองจ้องที่ปากฉันก่อนที่มันจะแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากเบาๆ แสยะยิ้มให้ฉันที่นั่งหายใจหอบถี่อยู่ ริวหันไปยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มหมดแก้วไม่ได้ตอบคำถามพี่เดย์เลย ส่วนฉันก็นั่งนิ่งตั้งสติหลังจากที่โดนจู่โจมไม่ทันได้ตั้งตัว
"เผลอไม่ได้เลยนะพวกแก" ฟาร์กระตุกยิ้มมองมาอย่างล้อเลียน ฉันถลึงตาใส่พร้อมตะคอกใส่มันที่นั่งยิ้ม
"เงียบไปเลยนะไอ้ฟาร์"
"เขินไง?"
"เขินกับผีสิ แค่นี้ทำอะไรคนอย่างไนท์ไม่ได้หรอก" เบะปากมองบน ทำทรงไม่แคร์แต่ใจเต้นแรงแทบจะออกมากองอยู่นอกอก
"แกว่าไงไอ้ริว เผลอไม่ได้เลยนะแก" พี่เดย์เอ่ยถามตัวต้นเหตุที่เอาแต่นั่งยิ้มกวนๆ อยากจะตบปากยิ้มๆ นั่นสักที!!
"ไม่ว่าไง ก็ตามที่เห็น"
"ร้ายวะ" หัวเราะในคอแล้วยกแก้วขึ้นดื่ม นี่ฉันเป็นน้องของเขานะ ไอ้พี่บ้า!
"อ้าวไอ้ไนท์ยกเอาๆ เดี๋ยวได้เมาตาย" เสียงเอื้อยดังขึ้นเมื่อฉันยกแก้มขึ้นดื่มรัวๆ ก่อนที่จะตอบกลับไปแต่สายตาจ้องมองไปที่อีกคน ริวจ้องสบตาพลางยกยิ้ม เราทั้งคู่ไม่มีใครยอมใครเหมือนอย่างเคย
"เมาก็ดี"
"ค่อยๆ กินก็ได้นะไนท์" พี่เบลเอ่ยเตือน ทว่าฉันกลับไม่สนใจได้แต่ยกแก้วขึ้นดับความคุกรุ่นในใจ
"ไนท์อยากฆ่าเชื้อโรคด้วยไงคะพี่เบล ขยะแขยงจะตาย..." ส่งสายตาไม่สบอารมณ์ให้ริวมันก็จ้องตาเขม็ง คิดว่ากลัวเหรอ เดี๋ยวได้รู้กันไอ้บ้าริว!
"บ้า รู้อยู่ว่าคออ่อนเดี๋ยวได้ลากกลับอีก" เอื้อยเตือน รู้แหละว่าเป็นห่วงและฉันก็ไม่ได้คอแข็งอะไรขนาดนั้น
"ก็กินให้เมาไงมึง ถ้าไม่เมาก็ไม่สนุกสิ"
"จะรีบสนุกไปไหนไอ้ไนท์" พี่เดย์เลิกคิ้ว ดูเหมือนความเป็นแฝดจะเริ่มทำงานเชื่อมความรู้สึก
"มีนัด!! และแน่นอนว่าพอตอบไปริวมันหันมองฉันทันที สายตามันดูนิ่งๆ ลึกๆ แต่แฝงความน่ากลัว เสียงทุ้มเข้มดังขึ้นบวกกับใบหน้าหล่อเหลาที่เรียบตึง
"นัดใคร"
"ไม่เสือกน่าเพื่อน" ยักคิ้วให้ริวแล้วยกแก้วขึ้นดื่มหมดแก้ว รอบนี้ยอมรับว่าเริ่มเมาระดับหนึ่งแล้ว
"นัดใครไนท์" เสียงเรียบดังขึ้นอีกครั้ง
"ยุ่ง!" ตะคอกใส่ มันก็จ้องหน้าเหมือนอยากจะฆ่ากันเลยทีเดียว แต่ไม่สนค่ะ ฉันจะไม่เอาเพื่อนมาทำแฟนเด็ดขาด!!
ตี๊ด... เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ฉันยกขึ้นมาพยายามเพ่งมองหน้าจอก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อหน้าจอปรากฏชื่อของ 'เอฟ' ก็รีบกดรับ
(สวัสดีค่ะ)
"ดีค่ะเอฟ" เสียงหวานอัตโนมัติ
(พี่ไนท์อยู่ไหนคะ?)
"อยู่กับเพื่อนค่ะ เอฟละ?"
(อยู่คนเดียวค่ะ)
"อ่าวแล้วเพื่อนๆ ละ" ถามด้วยความเป็นห่วง สถานที่แบบนี้ผู้หญิงอยู่ตัวคนเดียวมันก็ไม่ปลอดภัยเท่าไหร่นักหรอก
(กลับหมดแล้ว...)
"แล้วไม่กลับกับเพื่อนละคะ" ปลายสายเงียบไปพักหนึ่งแล้วตอบกลับมาเสียงอ้อมแอ้ม
(เอฟรอพี่ไนท์...) คำตอบที่ได้รับทำฉันอดเหลือบตามองไปที่เพื่อนสนิทตัวสูงไม่ได้ และก็เป็นอย่างที่คิดมันมองฉันอยู่ หึ!
"รอตรงไหนคะ เดี๋ยวพี่รีบออกไปหา"
(ตรง.....ค่ะ) เอฟบอกจุดนัดพบ
"รอก่อนนะกำลังออกไปหา" กดวางสายแล้วหันบอกเพื่อนๆ "ออกไปหาเพื่อนนะ กลับกันก่อนเลยไม่ต้องรอ"
"เฮ้ยอะไรของแกว่ะไนท์" เอื้อยที่เริ่มเมาได้ทีโวยให้ฉันเมื่อรีบกลับก่อนใครเขา
"เอ่อน่า ฉันรีบ"
"ไปหาใครวะไนท์?" พี่เดย์ถามขึ้น ก็ในเมื่อเพื่อนแทบทุกคนอยู่ที่นี่หมดมันก็ต้องสงสัยอยู่แล้ว ฉันไม่ตอบแต่ยิ้มเจ้าเล่ห์ให้พี่ชายฝาแฝดแทน
"ยิ้มแบบนี้กูก็รู้แล้วเหอะ"
"สมกับเป็นฝาแฝดกันจริงๆ เลยค่ะ พี่ชายขา" ชมพี่ชายตัวเองขยิบตาให้ครั้งหนึ่งแล้วลุกขึ้นยืน จังหวะที่ลุกขึ้นมือหนาของริวจับแขนฉันไว้ทันที ฉันก้มมองคนที่นั่งหน้าตึงก่อนที่ริวจะขยับพูด
"อย่าทำให้ริวต้องร้ายนะไนท์"
"คิดว่าร้ายเป็นคนเดียวเหรอ? หึ! ก็ลองดูว่าใครจะร้ายกว่ากัน" จ้องหน้าริวแล้วยิ้มยั่ว
"ก็ลองดูว่าใครจะอ่อนกว่ากัน!" สะบัดแขนออกแล้วเดินออกจากห้องมุ่งหน้าไปหาเอฟที่รออยู่แถวๆ หน้าห้องน้ำทันที
ต่อไปนี้คำว่าเพื่อนของฉันกับริวมันกำลังจะเปลี่ยนไปแล้วสินะ....
เดินมาถึงหน้าห้องน้ำเจอเอฟยืนรออยู่แล้ว รีบเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้า เอฟเงยหน้ามองแล้วยิ้มฉันก็ยิ้มตอบ
"เอฟนึกว่าพี่ไนท์จะไม่มาซะอีก"
"ทำไมคิดแบบนั้นละ"
"ไม่รู้สิคะ เพราะเราพึ่งเจอกันมั้งค่ะ" พูดแล้วยิ้มเขิน
"เจอกันเมื่อไหร่มันไม่สำคัญเท่ากับเจอกันแล้วเรารู้สึกยังไงต่างหาก" ยิ้มตอบตาเป็นประกาย
"จริงเหรอคะ"
"จริงสิ แล้วเอฟทำไมถึงกล้ารอพี่ละ"
"ใช้ความรู้สึกเหมือนที่พี่ไนท์บอกมั้งค่ะ อิอิ"
"ฮ่าๆๆๆ น่ารักนะเนี่ย" ยื่นมือไปจับหน้าเอฟเบาๆ แล้วยิ้ม เอฟยิ้มหวานส่งให้
จากนั้นไม่ต้องอธิบายอะไรมาก สมองรีบบันทึกรายชื่อเอฟไว้เป็นเด็กใหม่ของฉันอีกคน...
- Writer
