love danger รักอันตรายกับผู้ชายร้ายลึก

love danger รักอันตราย 6

ฉันที่เดินออกมาหน้าร้านเพื่อมารอรับพี่เบลระหว่างที่ยืนรอเสียงแจ้งเตือนของมือถือก็เด้งขึ้น ถอนถอนหายใจออกมาเมื่อเห็นว่าใครที่ส่งข้อความมา

ริว...

ริว : อย่าไปนานนะ

ไนท์ : อะไรของแกอีก

ริว : ไม่มีอะไร

ไนท์ : บ้าเหรอริว ถามจริงเป็นอะไรมากเปล่า?

อดจะถามไม่ได้ วันนี้ทั้งวันริวมันทำตัวแปลกๆ กับฉันหลายครั้งแล้วนะ คือมันไม่เคยเป็นแบบนี้ไง ตอนเรียนก็สนิทกันไม่เห็นมันจะทำแบบนี้สักครั้ง แต่พอมาวันนี้ริวมันเปลี่ยนไป ดูไม่ใช่ริวคนเดิมที่รู้จัก สายตาท่าทางเวลามองมามันดูร้ายกาจและน่ากลัวพิกล

ริว : ไม่เป็นไรแต่อยากให้รู้ไว้

ไนท์ : รู้อะไร

ริว : เตรียมตัวรับมือละไนท์ ถึงเวลาของจริงแล้วนะ

ไนท์ : อะไรของแก เวลาอะไร?

ริว : เดี๋ยวก็รู้ รีบเข้ามานะครับเพื่อนรักของริว

ไนท์ : พึ่งมาถึงหน้าร้านเว้ยไอ้บ้า

อะไรของมันค่ะ นี่ฉันพึ่งจะออกมาไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำมันก็ไลน์มาสั่งซะแล้ว บ้าหรือเปล่า! ร้อยวันพันปีไม่เคยจะวุ่นวายกับชีวิตฉันมาวันนี้กลับวุ่นวายมากจนน่าปวดหัว

ริว : บอกไว้อย่าให้ต้องออกไปตาม

ไนท์ : ถึงตามก็ไม่เจอหรอกย่ะ

ริว : แน่ใจ?

ไนท์ : แน่มาก!! แค่นี้แหละ

กดปิดหน้าจอเลยมึนก็มึนยังมาทำตัวไร้สาระใส่อีก ฉันชะเง้อมองหาพี่เบลอีกรอบเห็นพี่เบลเดินแกมวิ่งมาไกลๆ ดูยังไงพี่เบลก็สวย เมื่อก่อนฉันรักพี่เบลมาก ทั้งรักทั้งหวงถึงขั้นทะเลาะกับพี่เดย์เลยละ แต่แล้วเมื่อโตขึ้นเจอสังคมมากขึ้น มันทำให้ได้รู้ว่าผู้หญิงสวยๆ น่ารักๆ ยังมีอีกเยอะบนโลกใบนี้

"รอนานไหมไนท์พอดีรถติดมากเลยจ้ะ"

"ไม่นานค่ะพี่เบล ปะ... เข้าไปข้างในกันเถอะค่ะ"

"จ๊ะ"

ฉันเดินนำพี่เบลเข้าไปข้างในมันก็จะต้องผ่านโซนนักท่องราตรีก่อน สำหรับโซนวีไอพีมันจะอยู่ในสุดแต่สามารถมองเห็นข้างนอกได้ แต่คนข้างนอกไม่สามารถมองเข้าไปข้างในได้ พอเดินมาเรื่อยๆ ก็โดนชนพร้อมกับโดนเหยียบโดนเท้าแต่ไม่ได้เจ็บมาก ที่ร้องเพราะตกใจมากกว่า

ตุบ!

"โอ๊ย"

"อุ๊ยขอโทษค่ะ" ผู้หญิงคนหนึ่งที่ขยับโยกย้ายไปตามเสียงเพลงหันมาเอ่ยขอโทษฉัน ฉันช่วยจับตัวของเธอเอาไว้ไม่ให้ล้มลงไปเพราะแรงกระแทกของเราสองคน

"เป็นอะไรหรือเปล่าไนท์" พี่เบลเอ่ยถามสีหน้าเป็นห่วง

"ไม่เป็นไรค่ะพี่เบล เอ่อ..." หันไปตอบพี่เบลแล้วหันกลับมามองหน้าผู้หญิงที่ฉันช่วยจับประคองไว้ แต่เธอกลับเซเหมือนจะล้มอีกรอบฉันเลยดึงเธอเข้ามากอดเอาไว้ด้วยสัญชาตญาณของคนปกป้อง

"ขอโทษนะคะ พอดีมึนไปหน่อย" มองหน้าฉันแล้วยิ้ม รอยยิ้มของเธอทำใจกระตุกก็คนที่ฉันกอดอยู่สวยใช่ย่อยที่ไหนกันละ

"ไม่เป็นไรค่ะ" ปล่อยแขนออกจากร่างเธอ ผู้หญิงคนนั้นยังคงมองแล้วก็ยิ้มอีกครั้งพร้อมกับหันไปที่โต๊ะแล้วหยิบแก้วเหล้ายื่นมาตรงหน้าฉัน

"...คะ?" มองเหล้าในมือผู้หญิงคนนั้นงงๆ

"ชื่อเอฟนะคะ ยินดีที่ได้รู้จักคนสวยๆ อย่างคุณ" ได้ยินแบบนั้นฉันยกยิ้มออกมาอย่างเข้าใจ ของแบบนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ก่อนรับแก้วที่เอฟยื่นให้มาถือเอาไว้

"ชื่อไนท์ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกันนะ"

"แล้วไนท์อายุเท่าไหร่แล้วค่ะ" ยืนมองสบตาฉันยิ้มๆ หน้าแดงระเรื่อ สวยมาก!! อยากลากเข้าห้องสักครั้ง

"ยี่สิบสี่ค่ะ แล้วเอฟละคะ"

"ยี่สิบสองค่ะ"

"ห่างกันแค่สองปีเองนะ" ยิ้มตอบพร้อมกับยกแก้วขึ้นจิบเพื่อไม่ให้เสียมารยาท

"แต่จะยังไงอายุไม่น่าจะใช่ปัญหาระหว่างเรานี่ค่ะ" อุ๊ยตาย...เจอคนจริงเข้าแล้วสิ เล่นจริงรุกจริงแบบนี้ไนท์โคตรชอบ ฉันยิ้มหวานพร้อมกับยกแก้วขึ้นดื่มหมดแก้วแล้วส่งคืนให้เอฟ

"เอ่อ...ไนท์พี่ว่าเข้าไปข้างในกันก่อนไหม" เฮ้ย!! ลืมไปเลยว่าพี่เบลยืนอยู่ด้วย ตายๆ เจอผู้หญิงสวยหน่อยไม่ได้เลยไนท์เอ๊ย!!

"ค่ะพี่เบล งั้นขอตัวก่อนนะเอฟ" หันไปหาเอฟเอ่ยชื่อเธอย้ำอีกครั้ง รีบสิไม่อย่างนั้นหมดโอกาสแล้วนะคนสวย ฉันยกยิ้มกำลังจะหมุนตัวเดินออกไปแต่โดนเอฟจับมือเอาไว้เสียก่อน

"แล้ว..."

"...คะ?" รู้หรอกแต่อ่อยเหยื่อหน่อยจะเป็นไรไป ฉันก้มมองเอฟยื่นโทรศัพท์ให้โดยที่ไม่ต้องบอกฉันรับมากดแอดไลน์พร้อมใส่เบอร์โทรแล้วส่งคืนให้เอฟ พร้อมกับโน้มตัวไปกระซิบข้างหูเอฟเบาๆ

"เดี๋ยวพี่มานะคะน้องเอฟ"

"จะรอนะคะ" หน้าแดงนิดๆ ฉันได้แต่ยิ้มจนเสียงพี่เบลดังขึ้นอีกครั้ง

"พี่เริ่มหนาวละยัยไนท์"

"ค่ะพี่เบลคนสวย งั้นเดี๋ยวไนท์พาไปเอาเสื้อคลุมหลังร้านก่อนแล้วกันนะ" เอ่ยเอาใจพี่เบลที่ยืนรอฉันจีบสาวอยู่พักใหญ่

"ดีมากค่ะน้องรัก"

ฉันหันไปยิ้มให้เอฟอีกครั้งแล้วเดินจูงมือพี่เบลเดินไปห้องเก็บผ้าที่หลังร้านมันจะอยู่โซนในสุดเลยนะ ถ้าไม่จำเป็นจะไม่มาเลยเพราะฉันเป็นโรคกลัวผีสุดๆ ทางไหนที่มืดและบรรยากาศวังเวงฉันเลือกที่จะเมินและไม่เข้าไปเฉียดใกล้

"หนาวเนอะ" พี่เบลเอ่ยออกมาระหว่างที่พวกเราสองคนเดินไปหลังร้าน

"ไม่เห็นหนาวเลยพี่เบล สบายดีออก"

"แน่สิเจอของถูกใจแล้วนี่นะ" มองฉันสายตาล้อเรียน

"พี่เบลก็พูดไป" เผลอหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินเสียงหวานของพี่เบลว่าให้

"ร้ายๆ ทั้งนั้นคนบ้านนี้" ส่ายหัวเบาๆ

ทีแรกฉันว่าจะแวะเข้าห้องน้ำก่อนแล้วค่อยพาพี่เบลไปเอาเสื้อ แต่คิดดูอีกทีพาพี่เบลไปเอาเสื้อก่อนแล้วพาไปส่งที่ห้องวีไอพีจะดีกว่า ส่วนฉันค่อยออกมาเข้าห้องน้ำอีกทีเผื่อต้องเข้านานหน่อย...?

พวกเราสองคนเดินไปจนถึงห้องเก็บเสื้อผ้าแต่ภาพที่เห็นตรงหน้าคือพี่เดย์มันกำลังนอนทับผู้หญิงคนหนึ่งอยู่แล้วมันก็ไม่ใช่ทับธรรมดาเสียด้วยสิ!!!

"ทำอะไรกันนะ?" สองคนนั้นชะงักแล้วค่อยๆ หันมามองพวกเรา ใบหน้าของพี่เดย์นิ่งมากผิดกับอีกคนที่หน้าตาตื่น

"ลุกออกไปได้แล้ว" ผู้หญิงคนนั้นผลักพี่เดย์ออกแล้วลุกขึ้น

"ไนท์มาทำอะไรตรงนี้"

"ถ้าไม่มาก็ไม่เจอของดีสิพี่เดย์ เนอะพี่เบล"หันไปยิ้มให้กับพี่เบลที่จ้องมองพี่เดย์กับผู้หญิงตรงหน้าอยู่เหมือนกัน

"เบลมาตั้งแต่ตอนไหน" เสียงอ่อยๆ ของพี่เดย์ดูแล้วน่าจะรู้สึกกลัวว่าพี่เบล์จะคิดยังไงแน่ๆ ไม่อย่างนั้นหน้าคงไม่เจื่อนขนาดนั้น

"มาสักพักแล้วละ"

"แล้ว..." พี่เดย์หันมองผู้หญิงคนนั้นแล้วหันมามองพี่เบลเหมือนจะถามพี่เบลว่าทันเห็นอะไรก่อนหน้านี้ไหม

พี่เบลมองผู้หญิงคนนั้นกับเฮียเดย์เหมือนแปลกใจส่วนฉันที่ว่าจะสังเกตการณ์เงียบก็อดเอ่ยบอกไม่ได้

"ก็กำลังจะมาเอาเสื้อนะสิ แต่ดันมาเจอพี่กำลังฟัดกับเด็กอยู่นี่แหละ"

"ไอ้ไนท์พูดมากนะมึง"

"ก็พี่เล่นไม่ปิดประตูให้เรียบร้อยก่อนละ เล่นซะคาประตูเลยนะ จะใจร้อนไปไหน"

"ไม่ใช่อย่างที่คิดนะคะ" หญิงสาวหน้าตาตื่น ฉันคุ้นหน้าเหมือนพึ่งเคยเจอไม่นาน เอ๊ะ! คนนี้เด็กที่เข้าไปในห้องพวกฉันก่อนหน้านี้นี่นา ชื่อนาวสินะ แต่น่ารักแบบนี้นี่เองพี่เดย์ถึงกับตามมานอนทับถึงนี่

"พี่เข้าใจค่ะ" ยิ้มให้รู้สึกถูกซะตากับผู้หญิงคนนี้จัง

"แล้วมาเอาเสื้ออะไร" พี่เดย์ถามท่าทางนิ่งมาก ไม่รู้ว่าตกใจหรืออะไร

"พาพี่เบลมาเอาเสื้อคลุมนะพอดีพี่เบลบ่นหนาว"

"เบลไม่สบายเหรอ?" หันไปถามพี่เบล

"เปล่าหรอกแค่รู้สึกเย็นๆ นะ เลยให้ไนท์พามาหาเสื้อใส่ทับอีกทีกันไว้ก่อน" ยิ้มหวาน

"อืม....ก็ดีเดี๋ยวจะไม่สบายเอา" พยักหน้าตอบ มองหน้าพี่เบลสายตาเป็นห่วงเป็นใยชัดเจน

"แล้ว..." ฉันเลื่อนสายตาหันมองผู้หญิงที่ยืนก้มหน้าอยู่

"นาวเด็กเสิร์ฟ" พี่เดย์แนะนำเหมือนขอไปที

"รู้ว่าเด็กที่ร้านจำได้น่า แต่หมายถึงเมื่อกี้ทำอะไรกัน"

"เอ่อ..." นาวอึกอักก้มหน้าหลบสายตา

"ไม่ได้ทำอะไร" หน้านิ่งๆ ยืนเอามือล้วงกระเป๋า ดูดิบเถื่อนผสมเลวระยำมากพี่ชาย!!

"ไม่ได้ทำอะไรแล้วทำไมลงไปนอนกอดนาวแบบนั้นละเดย์" เบลเอ่ยถาม

"ไม่มีอะไรจริงๆ พอดีชนกันเลยล้มไปอย่างที่เห็นแหละเบล" สายตาพี่เดย์มองมาที่ฉันกับพี่เบลเหมือนจะให้เชื่อว่ามันไม่มีอะไรอย่างที่บอก

"อ้าวแล้วน้องนาวเป็นอะไรรึเปล่าค่ะ" หันไปถามนาว

"เอ่อ...ไม่ค่ะ" พอพี่เบลถามนาวก็ส่ายหน้าปฏิเสธจนผมที่รวยไว้เป็นหางม้าสะบัดแกว่งไปมา

"นี่แน่ะเดย์!! ทำไมไม่ระวังเกิดน้องนาวเขาเจ็บขึ้นมาจะทำยังไง" ฉันมองพี่เบลตีแขนพี่เดย์เบาๆ ไม่จริงจัง ทำไมฉันรู้สึกเหมือนหมั่นไส้พี่เบลจังหว่า? ดูจริตแปลกๆ

"ไม่เจ็บหรอกน่าเบล" พี่เดย์เอื้อมมาจับมือพี่เบลไว้

"เป็นน้องนาวรึไงถึงรู้นะ" ค้อนใส่พี่เดย์เบาๆ แล้วยิ้ม

ทำเหมือนอยู่กันสองคนเนอะเห็นแล้วขัดหูขัดตานะเนี่ย ฉันกำลังจะอ้าปากพูดให้สองคนนั้นกลับมาสู่โลกที่มีฉันกับนาวสักหน่อยแต่ไม่ทันเพราะนาวดันพูดขึ้นมาซะก่อน

"เฮียค่ะ"

"อะไร"

"นาวขอแหวนของนาวคืนได้มั้ยคะ?" เฮ้ย!! อย่าบอกนะว่า... ฉันนิ่งฟังเงียบๆ มันจะใช่อย่างที่ฉันคิดไหม

"แหวนอะไร" พี่เดย์ทำหน้านิ่ง ผิดกับนาวที่หน้างอเหมือนรู้ว่าพี่เดย์รู้แต่ไม่คืนให้เธอ

"ก็แหวนที่เฮียใส่อยู่ไงคะ มันเป็นแหวนของนาว นาวขอคืนนะคะ"

"ห๊ะ!! นี่แหวนของน้องนาวเหรอคะ?" ฉันอึ้งไปอีกเมื่อพอจะไล่เรียงใจความได้บ้างแล้ว งั้นแสดงว่า?)

"ค่ะ แหวนของนาวเองค่ะ พี่ไนท์ตกใจอะไรเหรอคะ?"

"ทีคนอื่นเรียกพี่เต็มปากเต็มคำ ทีกับกูเรียกเฮีย" เสียงบ่นงึมงำของพี่เดย์เรียกให้ฉันเริ่มมั่นใจ ว่าแต่มันเป็นอะไรฮ่ะพี่ชาย

"งั้นแสดงว่า..." หันมองพี่เดย์

"คะ?" ทุกคนต่างมองฉันเป็นตาเดียว แต่ทว่าพี่ชายฝาแฝดกลับแสดงสีหน้านิ่งเรียบ

"พี่เดย์คืนแหวนให้นาวไปสิ" เรื่องนี้มันน่าสนุกนะเนี่ย หึหึ

"นาวขอแหวนด้วยค่ะ" แบมือไปตรงหน้าพี่เดย์ ชอบว่ะผู้หญิงแบบนี้ แลดูไม่หลงความหล่อความรวยของพี่เดย์ดี จัดว่าเด็ด!!

"แหวนอะไรกันเหรอเดย์ น้องนาว" พี่เบลถามสีหน้าสงสัย จนฉันอยากจะบอกความจริงซะให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย

"ก็พี่เดย์..."

"ไนท์" หันมาดุฉันเสียงแข็งเชียว แต่ก็อย่างว่าแก้ตัวกันเองแล้วกันนะ

"ว่าไงเดย์ แหวนอะไรกันเบลงงจัง"

"สงสัยนาวเข้าใจผิดนะเบล นาวคงคิดว่าแหวนที่เดย์ใส่เป็นของนาวแต่มันแค่เหมือนเฉยๆ ไปทำงานได้แล้วนาวมันไม่ใช่แหวนของนาวหรอก" พี่เดย์แก้ตัว ส่วนประโยคหลังหันไปสั่งนาว ใบหน้าหล่อๆ นั่นหันไปยิ้มให้พี่เบลเหมือนมันไม่มีอะไรจริงๆ พี่เดย์นี่ตอแหลได้ใครวะ!! ฉันได้แต่มองหน้าฝาแฝดของตัวเอง

"อ่าว..ก็เฮียบอกเองว่าแหวนของนาว แล้วนาวก็กำลังหามันอยู่ ขอแหวนให้นาวเถอะนะเฮียมันสำคัญกับนาวมากเลยนะคะ" นาวยังคงไม่ยอมแพ้

"ไม่!! บอกให้ไปทำงานไงว่ะ!!"

"แหวนนาวค่ะ" นาวนี่ก็เหมือนจะกวนประสาทหน่อยๆ นะ ไม่คิดจะกลัวพี่เดย์สักนิดถูกใจซะจริง

"พูดไม่รู้เรื่องเหรอนาว บอกให้ไปทำงานหรือจะต้องให้ไล่ออก" คราวนี้พี่เดย์ทำหน้าจริงจัง มองนาวด้วยสายตาดุดันน่ากลัว นาวเบิกตาโพลงกับคำพูดของคนที่มีศักดิ์เป็นเจ้านาย

"อะไรนะ!!"

"พี่เดย์เสียงดังใส่นาวทำไม ดูสินาวกลัวไปหมดแล้วนะ" ฉันขยับเข้าไปดึงนาวเข้ามากอดอยากยั่วพี่เดย์มันเฉยๆ ดูสิ จะออกอาการยังไง

"เอ่อ..พี่ไนท์ค่ะ"

"โอ๋ๆ น้องนาวไม่ต้องกลัวนะ" ฉันกอดๆ ลูบๆ ส่วนตาก็มองพี่เดย์กวนๆ

"ปล่อยนาวเลยนะไนท์" ฝาแฝดของฉันสั่งเสียงเรียบนิ่งติดดุ แต่น้ำเสียงเรียบๆ แบบนี้แหละมันคือการส่ง

"ปล่อย!" เสียงดังขึ้นขึ้นอีกเลเวล ฉันเลยปล่อยกอดจากนาวยังไม่อยากตายเพราะน้ำมือพี่ชายตัวเองหรอกนะ ก่อนจะส่งค้อนให้พี่เดย์

"แค่นี้ทำหวง ชิ!"

"ขอแหวนคืนด้วยค่ะ" นาวยังจะทวงอีก ยังไม่ไม่ยอมจบ โอ๊ยหนูนาวขา ขนาดนี้แล้วพี่เดย์มันคงไม่ให้แล้วละ อยากจะบอกซะเหลือเกิน แต่คงพูดไม่ได้เดี๋ยวโดนพี่เดย์กินหัวเอา

"นาวอย่ามาพูดไม่รู้เรื่องนะ บอกให้ไปทำงาน หรืออยากลองดีกับพี่" มีแทนว่าพี่ด้วย เอาสิคะ!! งานนี้อาจมีคนต้องเจ็บตัวซะแล้ว ฉันมองพี่เดย์ พี่เบลแล้วก็นาว รักนี้จะไปจบที่ตรงไหน?

"ก็..."

"งั้นพี่ไล่ออก"

"ไม่นะ!! นาวไปทำงานก็ได้"

"ก็ไปสิ ยืนหน้ามึนอยู่ได้!"

"เออ!! ค่ะ!" นาวเดินสะบัดหน้าจากไปท่าทางกระฟัดกระเฟียด ฉันมองตามแล้วหันไปยิ้มให้พี่เดย์เหมือนรู้ทัน ก่อนที่พี่ชายฝาแฝดจะถลึงตาใส่ แสดงว่าคนนี้แน่นอน ชัวร์!!