บทที่ 2
935 Words
หลุมพรางเสน่หา บทที่ 2
"ที่นี่เหรอคะ" เธอไม่เคยมาแถวนี้เลย ถึงแม้จะเป็นนอกเมืองแต่แถวนี้ก็มีสถานที่เที่ยวกลางคืนเยอะ
"ก็มีที่นี่ที่เดียวนั่นแหละ"
มีนาจ่ายค่าแท็กซี่แล้วก็ลงจากรถแต่ยังไม่กล้าเข้าไป เธอยืนมองอยู่ด้านหน้าแต่ตอนที่ยืนมองอยู่คนก็เข้าออกกันไม่ขาดสาย
"สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าจะมาเล่นหรือจะมาดื่มครับ" พนักงานเห็นผู้หญิงยืนมองเหมือนไม่กล้าเข้าไปเลยออกมาต้อนรับ
"สวัสดีค่ะ ฉันไม่ได้มาเล่นไม่ได้มาดื่มค่ะแต่มาหาพี่ชาย"
"พี่ชาย?"
"ค่ะ..พี่ชายฉันชื่อสิงหา"
"อ๋อคุณสิงหาเหรอครับ" คนชื่อสิงหาที่นี่มีแค่คนเดียว
"ใช่ค่ะ พี่เขามาหรือยังคะ"
"ตอนนี้คุณสิงหาอยู่โซนบาร์ครับ คุณเข้าประตูนั้นไปได้เลยครับ"
"ขอบคุณมากค่ะ" นานแล้วที่ไม่ได้ติดต่อกับพี่ชาย ตั้งแต่งานศพพ่อมั้ง เพราะพี่ชายเป็นญาติทางพ่อ ตอนนี้พ่อจากไปเกือบจะ 5 ปีแล้ว ถ้าพ่อยังอยู่เธอก็คงไม่ต้องมารองรับอารมณ์แม่แบบนี้
"สวัสดีค่ะคุณลูกค้า มากี่ท่านคะ"
"คือฉันมาหาคนที่ชื่อสิงหาค่ะ"
"คุณสิงหา?"
"ใช่ค่ะชื่อสิงหา เขาทำงานอยู่ที่นี่ค่ะ"
พนักงานคนที่ยืนคุยกับมีนาอยู่หันมองไปดูเคาน์เตอร์บาร์เทนเดอร์ที่สิงหานั่งอยู่
"เจอแล้วขอบคุณค่ะ" มีนามองตามสายตานั้นไปก็เห็นว่าสิงหานั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวนั้น
หญิงสาวเดินเข้าไปใกล้แต่อีกฝ่ายกำลังคุยกับอีกคนอยู่เธอเลยยังไม่กล้าเข้าไปรบกวน
"ขอบคุณนะคะที่ให้คำปรึกษา ฉันมาดื่มที่นี่ก็อยากจะมาคุยกับคุณสิงหานี่ล่ะค่ะ"
"ยินดีให้คำปรึกษาเสมอครับแต่ผมก็พูดไปในแง่มุมของผม" จังหวะนั้นสายตาสิงหามองไปด้านหลังของคนที่เขากำลังนั่งคุยด้วยอยู่ "อ้าวมีนา?"
"สวัสดีค่ะพี่สิงหา"
"เรามาเที่ยวหรือมาหาพี่" ตอนนั้นสิงหาเคยบอกน้องไว้ว่าทำงานอยู่ที่นี่ แต่ก็ไม่ได้แนะนำให้น้องมาเที่ยวสถานที่แบบนี้
"คิดถึงพี่ค่ะเลยมาหา"
ผู้หญิงที่นั่งคุยอยู่กับสิงหาก่อนหน้า ได้ยินผู้หญิงที่มาใหม่บอกคิดถึงก็อดมองดูไม่ได้
"ขอตัวก่อนนะครับ" สิงหาหันไปพูดกับผู้หญิงคนนั้นก่อนที่จะจูงแขนน้องเดินไปที่ห้องทำงาน
วันงานแต่งของพ่อเลี้ยง..สิงหาไม่ได้ไปร่วมด้วย เลยไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นที่ไม่ได้ไปร่วมเพราะต้องดูแลที่นี่
ห้องทำงานห้องนี้มีอยู่ 2-3 โต๊ะ เพราะนอกจากห้องผู้จัดการแล้วถ้ารองลงมาคือห้องทำงานรวมของคนที่มีตำแหน่งสูงหน่อย
"มีปัญหากับแม่อีกแล้วล่ะสิเรา"
มีนาไม่ได้ตอบพี่ชายแต่ถึงไม่ตอบพี่ก็รู้แล้ว
"อยากให้พี่ช่วยอะไร"
"ฉันแค่อยากมีใครสักคนคุยด้วย"
"พี่คุยด้วยนานไม่ได้นะ พี่ต้องออกไปทำงาน"
"ไม่เป็นไรค่ะ พี่ไปทำงานเถอะแต่ฉันขออยู่ในห้องนี้ได้ไหม"
"ได้สินั่งอยู่โต๊ะทำงานพี่แล้วกัน เดี๋ยวพี่ไปหาอะไรมาให้ทาน"
สิงหาออกมาด้านนอกแขกคนที่มาชวนเขาคุยอยู่บ่อยๆ ตอนนี้หายไปแล้ว แต่เขาก็ไม่ได้อะไรมาก พอสั่งอาหารให้เสร็จก็กลับเข้ามาคุยกับมีนาต่อ
"หรือฉันจะมาทำงานที่นี่ดี พี่รับฉันไหมเนี่ย"
"จะมาทำงานกลางคืนทำไม เราก็ไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงินสักหน่อย"
"ฉันแค่ไม่อยากอยู่บ้านกับแม่"
"มีเรื่องอะไรบอกพี่ได้ไหม"
"พี่อย่ารู้เลย" เรื่องนี้เธอคงไม่กล้าบอกใครหรอกแม้แต่พี่ชาย เพราะถ้าพูดไปก็จะเป็นการขายหน้าแม่เปล่าๆ คิดได้ยังไงจะให้เธอแต่งงานกับตาแก่รุ่นราวคราวพ่อ
ที่โซนบ่อนเวลาเดียวกันนั้น..
ตุ๊บ!
"โอ๊ยคุณเวทไว้ชีวิตผมเถอะครับ"
"ถ้ารู้ว่าไม่มีปัญญาจ่าย แล้วมึงจะกู้ยืมหาพระแสงอะไร"
"ผมคิดว่าจะได้คืน แต่ผมจะพยายามหาเงินมาใช้หนี้บ่อนนะครับ"
"ได้! แต่วันนี้กูขอมัดจำหน่อยแล้วกัน"
"มะ ไม่นะครับ"
"ตัดนิ้วมัน" เวทมนต์สั่งลูกน้องก่อนที่จะเดินออกมาจากบ่อนแล้วตรงไปที่บาร์
พอมาถึงเขาก็สั่งเครื่องดื่มนั่งดื่มอยู่หน้าเคาน์เตอร์บาร์เทนเดอร์
"วันนี้คุณเวทไม่ได้ไปรับใช้พ่อเลี้ยงเหรอคะ" สาวๆ ไม่ว่าจะเป็นสาว Entertain หรือสาวเสิร์ฟที่หมายตาเขาอยู่ต่างก็แวะเวียนมาชวนคุย
"อยากรู้ไปทำไม"
"อุ๊ย..วันนี้คุณเวทอารมณ์ไม่ดีหรือคะ"
"แล้วนี่ไอ้สิงหาไปไหนทำไมไม่เห็นออกมาดูงาน" เขาไม่ได้ถามผู้หญิงที่เข้ามาคุยด้วยหรอก แต่เขาถามบาร์เทนเดอร์ที่ทำหน้าที่ชงเครื่องดื่มอยู่
"เห็นมีผู้หญิงมาหาครับแล้วก็เข้าไปในห้องทำงาน"
"ผู้หญิงที่ไหน"
"ไม่รู้ครับ"
"ตอนนี้อยู่ในห้องทำงานเหรอ"
"ใช่ครับเห็นมาสั่งเครื่องดื่มเข้าไปให้เมื่อกี้"
เวทมนต์ยกเหล้าแก้วนั้นขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมดก่อนที่จะวางมันลงแล้วดันตัวลุกขึ้น.. เพราะโต๊ะทำงานหนึ่งในห้องนั้นคือโต๊ะของเขาเอง..
- Writer
