บทที่ 1
848 Words
หลุมพรางเสน่หา บทที่ 1
"คุณอยากจะคุยอะไรกับผมไหม" เวทมนต์รีบเดินตามเธอออกมาที่ลานจอดรถ
"ไปตายซะ" เขาคือผู้ชายที่เธอมีอะไรด้วยในคืนนั้น เพราะคิดว่าเขาคือพ่อเลี้ยงภูตะวันคนที่แม่จะให้แต่งงานด้วยเธอก็เลยยอม
วันนี้ถ้าเธอไม่มางานแต่งคงไม่รู้ว่าตกหลุมพรางของผู้ชายคนนี้ที่แอบอ้างเป็นพ่อเลี้ยงภูตะวัน
"เรากลับบ้านกันค่ะแม่" เธอตามแม่มางานแต่งของพ่อเลี้ยงภูตะวันโดยที่ไม่ได้รับการ์ดเชิญ แม่อยากมาดูให้แน่ใจว่าถูกเพื่อนรักหักหลังจริงไหม
ส่วนทางด้านมีนาได้ยินว่าแม่มาที่งานนี้ก็รีบขับรถตามมา และเธอมารู้ความจริงว่าคนที่เธอนอนด้วยในคืนนั้นไม่ใช่เจ้าบ่าวคนนี้ แต่เป็นลูกน้องคนสนิทของพ่อเลี้ยงภูตะวัน นี่พวกเขาเห็นเธอเป็นตัวอะไรถึงได้ทำกับเธอแบบนี้
"กลับบ้านกันค่ะแม่"
เวทมนต์ยืนมองตามหลังรถหรูคันนั้นที่วิ่งออกไปจากโรงแรม ที่จริงแล้วเขาไม่เคยลืมเรื่องคืนนั้นเลย ผู้หญิงอะไรร้อนแรงได้ขนาดนั้น ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเจอผู้หญิงที่เก่งเรื่องบนเตียง แต่กับผู้หญิงที่ไม่เคยมีอะไรกับผู้ชายมาก่อนแล้วเก่งเรื่องบนเตียงเนี่ยมันหมายความว่ายังไง
[บ้านของคุณสมร]
"คอยดูนะฉันจะหาผู้ชายที่ดีเลิศกว่าไอ้พ่อเลี้ยงนั่นมาแต่งงานกับแกให้ได้"
"อะไรนะคะ แม่ยังไม่จบเรื่องนี้อีกเหรอ"
"แกอย่าบอกนะว่าจะไม่ทำตาม ฉันก็อายพวกมันน่ะสิ เห็นไหมมันจัดงานแต่งกันใหญ่โตขนาดไหน"
"แม่เคยเห็นมีนาเป็นลูกไหมคะ หรือเห็นมีนาเป็นแค่เครื่องมือเอาชนะคนพวกนั้น"
"แกจะมาดราม่าอะไรอีก ฟังแม่นะมีนา ลูกต้องแต่งงานกับคนมีหน้ามีตาเท่านั้น และก็ต้องเป็นคนที่มีฐานะร่ำรวยกว่าไอ้พ่อเลี้ยงภูตะวันนั่นด้วย"
"แม่!!" มีนาคิดว่าแม่จะจบแค่นี้ในเมื่อพ่อเลี้ยงก็แต่งงานไปแล้ว แต่ที่ไหนได้แม่ยิ่งเป็นเอามากกว่าเดิมอีก
หลายวันต่อมาที่ร้านอาหาร..
"แม่นัดมีนาออกมามีอะไรคะ"
"แม่บอกให้แต่งตัวสวยๆ ไงแล้วนี่ใส่ชุดอะไร"
"ก็แค่ออกมาธุระกับแม่ทำไมต้องแต่งตัวสวยด้วยล่ะคะ" ตอนที่แม่ส่งข้อความไปบอกว่าให้มาเจอที่ร้านอาหารหน่อยเธอก็ออกมาพบท่านโดยที่ใส่ชุดอยู่บ้านออกมาเลย
"สวัสดีคุณสมร"
"อ้าวสวัสดีค่ะเสี่ย"
"แม่..?" มีนาพอจะเดาได้แล้วว่าทำไมแม่ให้แต่งตัวสวยออกจากบ้านมา จังหวะนั้นเธอก็มองไปรอบๆ ตัวผู้ชายที่ดูจะมีอายุคนนั้นว่ามีใครเดินตามมาอีกไหม
"สวัสดีเสี่ยนพดลสิลูก"
"แม่กำลังจะทำอะไร"
"แม่อยากแนะนำหนูให้เสี่ยรู้จัก"
"ให้เสี่ยรู้จัก?!"
"ใช่เสี่ยเขาเป็นโสดมาหลายปีแล้ว"
"อะไรนะแม่!" นี่เธอเข้าใจผิดเหรอ ถ้าเป็นลูกชายเสี่ยคนนี้ยังพอฟัง แต่นี่...
"มีนาลูกจะไปไหน"
"แม่เป็นบ้าไปแล้วหรือไง เสี่ยคนนี้อายุเยอะกว่าพ่อหนูอีกมั้ง"
"อายุเยอะที่ไหน รุ่นน้องพ่อของหนูอยู่"
"มันใช่เรื่องไหมแม่"
"เดี๋ยวฉันขอคุยกับลูกก่อนนะคะเสี่ย" ตอนที่สมรติดต่อไปหาเสี่ย ทีแรกคิดว่าจะถามว่าครอบครัวเสี่ยยังมีลูกหลานที่อยู่ในวัยออกเรือนไหม พอเสี่ยนพดลได้ยินแบบนั้นก็เสนอตัวเองเลย
"แม่ไม่ต้องมาคุยกับหนูหรอก ถึงยังไงหนูก็ไม่แต่งงานกับตาแก่คนนี้อยู่แล้ว ถ้าแม่อยากได้ก็แต่งเองสิ" มันเหลือจะทนแล้วจริงๆ เธอยอมแม่จนท่านได้ใจ
"มีนานั่นลูกจะไปไหน" สมรเดินตามลูกสาวออกมา เพื่อจะเรียกให้ลูกสาวกลับเข้าไปหาเสี่ยนพดล
หญิงสาวเดินออกมาหน้าร้านอาหารก็เรียกแท็กซี่ ถ้าจะให้กลับเข้าไปเอารถเดี๋ยวแม่ก็ตามทัน
"จะให้ไปส่งไหนครับ"
"ฉันไม่รู้"
"ตลกหรือเปล่าคุณขึ้นแท็กซี่ไม่รู้ว่าจะให้ไปส่งที่ไหน"
"คุณรู้จักบาร์แถวนอกเมืองไหม พี่ชายฉันทำงานอยู่ที่นั่น" พี่ชายคนนี้ไม่ใช่พี่ชายแท้ๆ แต่เป็นลูกพี่ลูกน้องกันกับเธอ
"บาร์แถวนอกเมืองก็มีหลายที่ คุณจะให้ไปส่งที่ไหนล่ะ"
"ฉันไม่แน่ใจรู้แต่ว่าบาร์นั้นมีบ่อนอยู่ด้วย"
"อ๋อ" ถึงแม้บาร์จะมีหลายที่แต่บาร์ที่เปิดบ่อนด้วยมีอยู่แค่ที่เดียวเท่านั้น..แท็กซี่รู้ได้ในทันทีเลยว่าต้องไปส่งเธอที่ไหน
ก่อนจะอ่านเรื่องนี้แนะนำให้อ่านเรื่องพ่อเลี้ยงภูตะวันก่อนนะคะ ลงไว้จบเรื่องแล้วค่ะ
- Writer
