วันต่อมา.. และวันนี้ก็เป็นวันที่สามที่พ่อเลี้ยงภูตะวันให้เวลาเวทมนต์
ขนิษฐายังคงไปตลาดเหมือนเช่นเคย ถึงแม้ในใจจะเป็นกังวลว่าลูกจะเอายังไงเพราะลูกไม่ได้ปริปากพูดกับแม่เลยสักคำ
"ให้มีนาช่วยค่ะ" มีนาได้ยินเสียงแม่มาจากตลาดเธอเลยลุกออกมาช่วยยกของ
"ขอบใจจ้ะ แต่แม่ทำเองได้"
"ให้มีนาช่วยเถอะค่ะ"
"มีนาได้ยินพี่เขาพูดอะไรบ้างไหมลูก"
"เรื่องอะไรคะ"
"เรื่องนั้นแหละ"
"เขาไม่ได้พูดอะไรเลยค่ะ เขาคงไม่ไปหรอกมั้งคะ" ไม่ใช่แค่ท่านหรอกที่กลุ้มใจเธอก็กลุ้มใจไม่ต่างกัน ถ้ากลับไปนั่นหมายถึง ทั้งสองก็คงต้องได้แยกย้าย
มีนาช่วยจัดของให้เข้าที่เหมือนที่ท่านเคยสอนเธอ แล้วก็เอาผักไปล้าง รวมถึงทำอะไรหลายอย่างโดยที่ไม่ต้องถามแล้ว
สายๆ ของวันนั้น..
"ทำไมตื่นเช้าจังเลย" เวทมนต์ล้างหน้าล้างตาแล้วก็ออกมาหน้าบ้านเพราะรู้ว่าเธอคงอยู่หน้าร้าน
"มาช่วยแม่เตรียมขายของค่ะ"
ขนิษฐาหันมามองลูกชาย อยากขอให้เขาสร้างครอบค
