อธิปไม่ได้พูดอะไร เขากำลังอึ้งอยู่ เขาไม่รู้ว่าจะเชื่อหล่อนได้แค่ไหน เขาอยู่ตรงนี้ มีเงินทอง มีทรัพย์สินมากมาย ผู้หญิงส่วนใหญ่ที่เข้าหาเขาก็อยากเป็นคนของเขา อยากเป็นเจ้าของเขาทั้งนั้น ไม่ใช่แค่มุกดาหรอก แต่ทำไม ใจเขามันเอนเอียง ทำไมมันรู้สึกว่าหล่อนกำลังจริงใจก็ไม่รู้
“ฉัน...”
“ชาบูค่ะ”
“ว่าไงนะ”
อธิปย้อนถาม เขาปรับอารมณ์ตามหล่อนไม่ทันแล้ว ดูนั่น หล่อนร้องไห้แน่ๆ ปาดน้ำตาป้อยๆ ขนาดนั้น
“มุกหิวข้าว เลี้ยงชาบูหน่อย”
“ไปกินอะไรดีๆ สิ มีร้านอาหารฝรั่งเศสอยู่แถวนี้ เผื่อว่าเธอ...”
“ชาบูค่ะ แค่ชาบูก็พอ ขอแบบบุฟเฟ่ต์ด้วยนะคะ”
“ฮะ?”
เธอหันไปปั้นยิ้มให้ เมื่อได้ยินเขาทำเสียงแบบนั้น
“แค่บุฟเฟต์ก็ไม่อยากเลี้ยงเหรอคะ”
“ไม่ใช่อย่างนั้น ก็แค่...”
“งั้นก็ไปกันเถอะ มุกยังมียาแก้ไข้ที่ต้องกินอีกนะ” บอกเขาพลางปาดน้ำตา อธิปยื่นมือมาใกล้ คงอยากมาวุ่นวายกับน้ำตาของเธอ แต่เธอเบี่ยงหน้าหนี
“อย่าค
