EP 1/4 แอบแซ่บที่ใต้โต๊ะ
1027 Words
ภายในห้องทำงาน บุรุษร่างสูงใหญ่เกินมาตรฐานชายไทย นั่งครองเก้าอี้ตัวใหญ่อย่างงามสง่า ช่วงขาเพรียวยาวไขว้ห้างอย่างมีมาด บ่ากว้างตั้งวางอย่างผ่าเผย สองมือประสานกันบนหน้าท้องที่ลอนกล้ามถูกซ่อนไว้ใต้เชิ้ตราคาแพง
เขาเอนหลังกับพนักพิง ขณะทอดสายตามองไปนอกผนังกระจก จมูกโด่งเป็นสันผุดขึ้นระหว่างดวงตาวับวาวดุจสิงโตเจ้าป่า ที่ถนัดนักในการออกล่า ต่ำลงมาคือริมฝีปากที่หยักได้รูป มันคลี่ยิ้มบางๆ เมื่อนึกถึงเรื่องสนุกที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า
อธิปหมุนเก้าอี้กลับมาหาโต๊ะทำงาน ดึงแผ่นหลังออกจากพนักพิง เตรียมพร้อมต้อนรับพนักงานคนใหม่ วันนี้เขามาแต่เช้าด้วยว่าอยากเจอหน้าแม่ตัวแสบที่ทำให้เขาต้องซ่อนที่ทับกระดาษไว้ในลิ้นชัก ไม่กล้าแม้แต่จะส่งมันให้เลขาเอาไปล้างทำความสะอาด เขาตามหาหล่อน ตามหามาหลายเดือน จนในที่สุดก็เหมือนสวรรค์จะเห็นใจ ส่งมุกดามาให้เขาง่ายๆ
หกเดือนก่อนหล่อนมาทำงานที่นี่ในตำแหน่งพนักงานทำความสะอาดแบบพาร์ตไทม์ เขาพยายามซื้อข้อมูลของหล่อนจากบริษัทดังกล่าว ทว่ารู้แค่เพียงชื่อ ส่วนข้อมูลอื่นๆ ทางบริษัทสงวนไว้ ไม่ยอมขายให้ ด้วยเกรงว่าจะมีปัญหาในแง่กฎหมาย มันน่ารำคาญละนะ ที่บางอย่างไม่สามารถซื้อได้ด้วยเงิน
เพราะเขา...ไม่ค่อยชิน
ก๊อกๆๆ
ประห้องถูกเคาะแล้วถูกผลักเข้ามา เลขาวราผู้ทำงานคล่องแคล่ว เดินนำพนักงานคนใหม่เข้ามารายงานตัว พออธิปได้มองวงหน้าของมุกดาชัดๆ บางสิ่งที่อยู่ตรงเป้ากางเกงก็ตื่นตัวจนคับแน่นไปหมด
“มุกดาค่ะบอส ผู้ช่วยเลขาคนใหม่ค่ะ” วราแนะนำ
มุกดารีบยกมือไหว้ กวาดตามองวงหน้าของบอสใหญ่ เขาช่างหล่อเหลา คิ้วเข้ม โหนกแก้มคม จมูกโด่งจนน่าใจหาย พอรวมกับริมฝีปากหยักได้รูปนั่น อาจเรียกได้ว่าเป็นชายที่เครื่องหน้าสมบูรณ์แบบ เขาดูตัวสูงใหญ่แม้แต่ตอนที่นั่งอยู่ และใช่ เขาคือเจ้าของท่อนลำอันกล้าแกร่งที่ถูกสาวรูดต่อหน้าเธอเมื่อหกเดือนก่อน
โอ...แค่คิดถึงภาพนั้น ร่างกายเธอก็ชักร้อนๆ หนาวๆ ยิ่งยามสานสบสายตาเขา ความขัดเขินก็ยิ่งกระจายเต็มพวงแก้ม
“พี่วราก็ช่วยดูแลแล้วกัน สอนให้เป็นงานไวๆ คนที่อยู่ข้างผม ผมไม่ชอบให้เปลี่ยนบ่อย ไม่ไว้ใจ”
“ค่ะ ได้ค่ะ งั้นวราไปเตรียมเอกสารเข้าประชุมก่อนนะคะ”
“ครับ อ้อ...”
“คะ?”
เลขาผู้วัยมากกว่าเจ้านายหลายปี หันมาเลิกคิ้วถาม
“ให้เธออยู่ก่อน” เข้าชี้ใส่มุกดา
วราพยักหน้ารับ หล่อนก้าวออกไป ปล่อยผู้ช่วยเลขาคนใหม่ไว้กับบอสใหญ่ของตัวเอง
“เธอชื่อ...มุกดา”
“ค่ะ”
“เพิ่งเรียนจบหมาดๆ คงไม่เคยทำงานสินะ”
“เคยฝึกงานมาบ้างค่ะ”
“ถนัดด้านไหนเป็นพิเศษหรือเปล่าล่ะ”
“เอ่อ...ชงกาแฟมั้งคะ”
อธิปกลั้นขำ นี่เป็นคำตอบที่เขาเพิ่งเคยได้ยิน ปกติเวลาเรียกพนักงานใหม่มาถามไถ่เพื่อทำความรู้จักกัน ประวัติส่วนตัวที่เด่นดังของพวกหล่อนจะถูกขุดออกมาสาธยายเพื่อให้เขาปลาบปลื้ม แม้ว่าผลงานหลังจากนั้น จะตรงกันข้ามกับสิ่งที่พวกหล่อนเอ่ยอ้างก็ตาม แต่มุกดา ช่างแตกต่าง
“อืม...งั้นเธอก็คงเหมาะกับตำแหน่งนี้ เพราะฉันกินกาแฟบ่อยมาก กินแล้วก็อยากกินอีก กินวันละ...สิบแก้วยังได้เลย”
ไม่ใช่แค่เอื้อนเอ่ย แต่มือของอธิปเลื่อนไปยังลิ้นชัก หยิบเอาเจ้าโลมาที่ทับกระดาษขึ้นมาวางข้างแฟ้มเอกสาร เขาลูบแตะมันช้าๆ ลากปลายนิ้วไปตามแนวลำตัวของเจ้าโลมา
มุกดาใจเต้นตึกๆ พยายามปลอบตัวเองว่าคงไม่ใช่อย่างที่คิด แต่ว่า...ยิ่งเขาไล้ปลายนิ้วไปมาบนเจ้าโลมาตัวนั้น เธอก็รู้สึกคล้ายๆ ว่านิ้วยาวๆ ของเขากำลังลูบไล้บางสิ่งที่อยู่ตรงหว่างขาของเธอ จินตนาการของเธอช่างบรรเจิด และมันกำลังทำให้สองแก้มร้อนระอุขึ้นมา
“อืม...มุกดา”
“เรียกมุกเฉยๆ ก็ได้ค่ะบอส”
อธิปพยักหน้าเออออ มองมุกดา เจ้าของดวงตากลมโต ปากนิดจมูกหน่อย แถมมีริมฝีปากน่าจูบ แล้วพอใจนักหนา พวงแก้มของหล่อนกำลังแดงขึ้นเรื่อยๆ หล่อนกำลังคิดอะไรอยู่นะ คิดเรื่องเกี่ยวกับเจ้าโลมาของเขาหรือเปล่า
“อืม...งั้นฉันเรียกเธอว่ามุกเฉยๆ ก็แล้วกัน โอเค...ไม่มีอะไรแล้ว ตั้งใจทำงานเข้าล่ะ ฉันชอบคน ‘ขยัน’ ”
ยามเอ่ยคำว่าขยัน สายตาของอธิปก็ไล้ไปตามเรือนร่างของมุกดา หุ่นบางๆ ถูกพรางไว้ด้วยชุดสูทแบบสตรี กระโปรงที่บานน้อยๆ ของหล่อนยาวแค่เข่า หากมีสายลมพัดเข้ามาในห้อง ชายกระโปรงคงได้พลิ้วไหวน่าดูชม
ลำคอของมุกดาแห้งผาก คิดไปต่างๆ นานา หรือเขาจะรู้ว่าคืนนั้น เธอ...
“อ้อ...ฝากด้วย”
มุกดาเป็นงงเมื่อเขายื่นเจ้าโลมาให้กัน เธอรับมามือไม้สั่น
“เอาไปทำความสะอาดให้หน่อยสิ ไม่ได้ล้างมาหลายเดือนแล้ว จับแต่ละทีเหนอะหนะไปหมด”
มุกดาอยากจะกรี๊ด มองผ่านๆ ยังรู้เลยว่าเจ้าโลมาคริสตัลขุ่นมัวปานใด นี่เขาไม่เคยล้างมันเลยเหรอ กี่วันกี่เดือนแล้วล่ะ หรือว่าตั้งแต่วันนั้น ตั้งแต่วันที่เธอใช้มันกับ...
“ไม่ออกไปเหรอ อยู่ต่อฉันคงคิดว่าเธออยากทำอย่างอื่นกับฉันนะ”
“คะ!?” มุกดาตาเบิกโต รีบก้มหัวให้บอสใหญ่แล้วลนลานกลับออกไป
อธิปมองท่าทีของแม่เลขาสาว ท่าทีเปิ่นๆ นั่น เขาไม่ค่อยชินสักเท่าไหร่ แต่พอได้มองก็เพลินดีละนะ บางครั้งความสมบูรณ์แบบทั้งหลายก็ควรมีสิ่งหักล้างบ้าง จริงไหมล่ะ
- Writer
