ได้ฟังเท่านี้ ลินดาก็รู้แล้วว่าแผนการของตนไม่สำเร็จ เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง มือกำเข้าหากันแน่นจนเล็บจิกลงไปในเนื้อ
หลังวางสายจากลินดา สิงหาก็เดินไปหาภรรยาตัวเองที่ยืนอยู่ไม่ไกล เขาไม่ได้เล่าอะไรให้เพียงรัมภาฟัง เจ้าหล่อนเองก็ไม่ได้เอ่ยปากถามอะไร มีเพียงรอยยิ้มที่เธอมอบให้สามี
เป็นรอยยิ้มที่ยังสดใสเหมือนเช่นที่ผ่านมา..
“ข้าวยังไม่มาเลยค่ะพี่เสือ พี่เสือหิวหรือยังคะ”
“ยังไม่เท่าไหร่นะ กระต่ายล่ะ หิวมากยัง พี่ไปเร่งให้เอาไหม”
“ไม่เป็นไรค่า หนูเองก็ยังไม่หิวเท่าไหร่เหมือนกัน”
“แต่พี่ว่าพี่ไปตามหน่อยดีกว่า เผื่อเขาลืมออร์เดอร์เรา”
“งั้นก็ได้ค่า”
รอยยิ้มพิมพ์ใจจากเพียงรัมภา ยังคงส่งให้สิงหาเช่นเดิม
แต่เมื่อลับสายตาสิงหาไปแล้ว รอยยิ้มกว้างจนส่งให้ดวงตาคู่หวานทอประกายเจิดจ้าก็ค่อยๆ หุบลง เหลือไว้เพียงรอยหม่นในแววตา
เธอไม่รู้หรอกว่าสิงหาคุยอะไรกับคู่สนทนา เธอรู้แค่ว่า
