“ได้”
น้ำเสียงที่เอ่ยไร้ระลอกคลื่นสั่นไหวบอกถึงความมั่นคงของผู้เอ่ย ต่างจากเสิ่นอินจ้องเบิกตามองซูอินมือที่เกาะกุมอีกฝ่ายสั่นระริก
คำว่า “ได้” ได้ทำให้นางตระหนักถึงความจริง นางจะคืนร่างได้อย่างไรนางต้องฆ่าตัวตายหรืออีกฝ่ายต้องตายแล้วหากตายแล้วไม่คืนร่างเล่า ล้วนไร้สิ้นหนทางทั้งนั้น นางจึงเอามือปิดหน้าทรุดลงร้องไห้กับพื้นดิน
เห็นอีกฝ่ายร้องไห้จนตัวโยก คาดว่าสิ่งที่ได้รับคงทำให้หญิงสาวสะเทือนใจไม่น้อย ซูอินจึงคุกเข่านั่งลงข้าง ๆ ก่อนจะโอบกอดหญิงสาวลูบศีรษะนางเบา ๆ
“คุณหนูไม่ว่าจะภพชาติที่แล้วหรือภพชาตินี้ท่านกับข้าล้วนไม่อาจจะสามารถกำหนดสิ่งใดได้ ไม่อาจจะเลือกได้ เรื่องราวในชาติที่แล้วจบสิ้นไปแล้วมีเพียงชาตินี้ที่เราต้องฝ่าฝันต่อไป”
จบสิ้นแล้ว คล้ายคมมีดกรีดลงไปกลางใจของเฉิงอ๋อง
ในความรู้สึกซูซูเรื่องราวของเขาได้จบสิ้นไปแล้ว ชายหนุ่มยกปากยิ้มบาง ๆ แล้วก้มมองไปดวงตาของซูอิน
ว
