ยามเหม่าท้องฟ้าเริ่มทอแสงประกาย เฉิงอ๋องออกไปยืนเด่นนอกระเบียงจวนตรงมุมสูงสุดพลางทอดสายตามองร้านผ้าของซูอินที่กำลังก่อสร้างอยู่ตรงข้ามกับจวนของเขาด้วยสายตาพึงพอใจ
พลางคิดถึงใบหน้าของซูอินตอนที่รับรู้ว่า ที่ดินผืนที่ได้รับมาอยู่ตรงข้ามกับจวนของเขาคงระบายเต็มไปด้วยจนใจ เพียงแค่นั้นชายหนุ่มก็ยกปากยิ้มอย่างเอ็นดูหญิงสาว
สักพักบ่าวก็ยกอาหารเช้าเข้ามา เฉิงอ๋องนั่งรับประทานพลางมองวิวพ้นกำแพงเบื้องหน้าด้วยความรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจ แสงตะวันกระทบใบหน้าของชายหนุ่มยิ่งทำให้บรรยากาศภายในจวนอบอุ่น
จงถังลอบมองใบหน้าหล่อเหลาคมคายของเฉิงอ๋องที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข ภายในใจขององค์รักษ์หนุ่มก็ตั้งปณิธาน
เห็นท่านอ๋องมีความสุขเพียงนี้
เช่นนั้น ..ข้าจะทุ่มกำลังช่วยท่านหาเงินเองขอรับ
เมื่อรับอาหารเช้าเสร็จเฉิงอ๋องก็เดินทางไปที่สำนักศึกษาไปทำหน้าที่ซื่อฝู และจากพระราชทานบางส่วนมีของเกี่ยวกับเครื่
