“ยายผ้าป่าน เธอเป็นคนแรกนะ ที่ฉันต้องมาดูแลเช็ดตัวให้แบบนี้ กับมัสฉันยังไม่เคยทำให้ สำนึกบุญคุณฉันด้วย”
เขาบอกกับคนป่วยที่นอนหลับตาพริ้ม ก่อนจะก้มลงไปหอมแก้มนุ่มแรงๆ เรียกรางวัลตอบแทนจากเธอ ทั้งสองแก้ม จนพอใจก็เอนตัวลงนอนกอดเธอไว้ บอกกับตัวเองว่า เขาไม่ได้รักผู้หญิงคนนี้หรอกนะ แค่เป็นห่วงเท่านั้น
เขาไม่รัก และจะไม่มีวันรักเธอเด็ดขาด...
ลินินฟื้นขึ้นมาในช่วงสายของอีกวัน หญิงสาวยังมีอาการเวียนศีรษะเล็กน้อย ไข้ลดลงแล้วแต่ตัวยังรุมๆ ลืมตาขึ้นมาได้เจ้าตัวก็ลุกขึ้นนั่ง มองไปรอบกายพบว่าคนที่ดูแลเธอทั้งคืนหายไป ในตอนไข้ขึ้นสูงปรัชญ์คอยเช็ดตัวและปลุกมากินยาทุกสี่ชั่วโมง จนอาการของลินินดีขึ้นเขาก็กอดเธอหลับไป หญิงสาวรับรู้ทุกการกระทำของเขา ซาบซึ้งและอบอุ่นใจ แม้จะคิดว่าเขาคงทำไปเพราะเวทนาเธอ ไม่ได้เกิดจากความรัก แต่หัวใจเจ้ากรรมมันรู้สึกดีกับทุกสิ่งที่เขาทำให้
“นายปอนด์... นายไม่ได้เกลียดฉัน
