“สวัสดีครับคุณภานุ” ปรัชญ์ทักทายปลายสาย
“ครับคุณปรัชญ์ ผมโทรหาคุณเมื่อวาน แต่คุณไม่รับสาย แถมยังปิดเครื่องอีก” ภานุต่อว่า
“ขอโทษด้วยครับ ผมมาถึงก็ปิดเครื่องนอนแล้วลืมเปิดเครื่องครับ มัสกับพี่ไม้เป็นยังไงบ้างครับ” ปรัชญ์ถามถึงสองแม่ลูก
“มัสกับพี่ไม้สบายดีครับ ผมให้พักที่บ้านของผม ให้มัสคอยดูแลคุณพ่อทำหน้าที่แม่บ้านใหญ่ที่นี่ ส่วนพี่ไม้กลายเป็นหลานรักคุณพ่อของผมไปแล้ว” ภานุเอ่ยยิ้มๆ
“หลงเสน่ห์พี่ไม้กันหมด พี่ไม้เป็นเด็กน่ารัก ใครอยู่ใกล้ก็หลงแกทั้งนั้นครับ ได้ยินแบบนี้ผมก็หายห่วง”
“ครับ แกน่ารักมาก เอ่อ... ผมมีเรื่องจะบอกเกี่ยวกับพี่ไม้” ภานุเอ่ยเสียงเข้ม ดูจริงจัง
ปรัชญ์นิ่วหน้า “มีเรื่องอะไรหรือครับ” นึกห่วงเจ้าตัวแสบขึ้นมา
“เกี่ยวกับพ่อของพี่ไม้ครับ”
“พ่อพี่ไม้... ว่ามาครับ ผมรอฟังอยู่”
“คือผมรู้แล้วว่า พ่อของพี่ไม้คือใคร ผมรู้จักเขาดีทีเดียว แต่ไม่คิดว่าเขากับมัสจะมีความสัม
