ดาว(ยั่ว)มหาลัยน้องไหวเหรอ

พ่อกับแม่

ลลิลและพิมประภาเดินเข้ามาในห้องโถงรับแขกของตึกใหญ่ที่ตกแต่งสไตล์ร่วมสมัยเน้นกลิ่นอายของประเทศอังกฤษโทนสีน้ำตาลและสีทอง ม่านสูงจรดเพดานเฟอร์นิเจอของตกแต่งเป็นไม้ซะส่วนใหญ่ประดับประดาด้วยแจกันดอกกุหลาบหลากพันธุ์ตามมุมห้อง กระทั่งโซฟานั่งก็เป็นผ้าลายกุหลาบทิวดอร์ขาวชมพู จะมีดอกไม้ที่ไม่เข้าพวกแต่สามารถสวยกลมกลืนได้เห็นจะเป็นดอกไฮเดรนเยียสีม่วงไล่เฉดสีที่จัดใส่แจกันแล้วตั้งไว้ตรงหัวบันไดทางขึ้นชั้นบนทั้งสองข้าง ตู้ไม้แกะสลักสามสี่ตู้จัดโชว์พวกเครื่องลายครามทั้งของไทย จีน และของจากทางยุโรป

ที่โซฟารับแขกปรากฏร่างชายสูงอายุนั่งอ่านหนังสืออยู่ โซฟาตัวติดกันนั้นมีหญิงกลางคนหน้าตาใจดีนั่งยิ้มหวานคอยท่าสาวๆอยู่

ลลิล "กราบท่านพ่อมังคะ กราบท่านอามังคะ"

พิมประภา "กราบท่านลุงมังคะ กราบท่านแม่ค่ะ"

"ไม่ให้ลุงเข้มไปรับก็ไม่ยอมกลับวังนะ" ท่านพ่อของลลิลหรือ ม.จ.รัฐนันท์ธร จุฑาทิพยวงศ์ ชายสูงวัยหน้าเข้มขลึมพูดขึ้นโดยยังทำทีอ่านหนังสือไม่หันไปมองสาวๆ เกิดความเงียบอึดอัดชั่วขณะหนึ่ง ท่านหญิงรัณ หรือท่านแม่ของพิมประภา ม.จ.หญิงศรัณย์ญณากร กฤษณวิจิตร(จุฑาทิพยวงศ์) เอ่ยขึ้นเพื่อดึงบรรยากาศ "เดินทางมาเหนื่อยไหมจ๊ะเด็กๆ" แล้วหันมาอ้าแขนยิ้มใจดีรอการสวมกอดจากพิมประภา "แฮปปี้เบิร์ธเดย์จ๊ะคุณพิมลูกสาวสุดที่รักของแม่" พิมประภาสวมกอดและหอมแก้มทั้งสองข้างของท่านแม่ของเธอ "พิมคิดถึงท่านแม่ที่สุดในโลกเลยค่ะ" ไรท์ไม่แปลกใจเลยทำไมน้องพิมถึงมีกริยาสุภาพอ่อนหวาน ได้ท่านแม่ของเธอมาเต็มๆ ส่วนอีกหนึ่งสาวนั้นไรท์จะเล่าให้ฟังคร่าวๆ นะคะ

ท่านชายรัฐสมรสกับหม่อมแม่ของลลิล แต่โชคชะตาทำให้ต้องพลัดพรากให้หม่อมแม่ของเธอสิ้นชีวิตไปก่อน ท่านพ่อเลี้ยงดูอุ้มชูลลิลด้วยความรักมาโดยลำพังทำให้เธอเป็นคุณหญิงที่ไม่ค่อยจะอ่อนหวานนัก แต่ก็ยังดีที่ได้หม่อมย่าคอยกล่อมเกลาเสมือนแม่อีกคน

ขอแนะนำอย่างเป็นทางการคะ ม.ร.ว.หญิงลัลลลิลทิพย์ จุฑาทิพยวงศ์ ที่ในวังเก่านี้เรียกกัน คุณหญิงลลิล หรือหญิงลิลของท่านพ่อกับหม่อมย่า

ส่วนญาติผู้น้องนั้นคือ ม.ล.พิมประภากรณ์ กฤษณวิจิตร ท่านแม่ของพิมเป็นน้องสาวแท้ๆของท่านพ่อลลิลและได้สมรสกับ ม.ร.ว.ภากรณ์ กฤษณวิจิตร อยู่ที่วังกฤษณะจะกลับมาวังจุฑาทิพย์หรือที่เรียกขานเป็นที่รู้กันว่าวังเก่าทุกๆเดือนเพื่อมาเยี่ยมเยียนหม่อมย่าของสาวๆ ส่วนคุณชายกรณ์พ่อของพิมตอนนี้เดินทางไปต่างประเทศยังไม่กลับ

ท่านหญิงรัณ "ลูกอยากไปฉลองวันเกิดที่ไหนดีคะคุณพิม"

พิมประภา "ลูกขอรับประทานอาหารกับท่านแม่ เสร็จแล้วขอไปปาตี้กับเพื่อนได้หรือไม่ค่ะ? "ท่านแม่ของพิมโปรดให้ใช้คำสุภาพธรรมดาคุยกับเธอเพราะสมรสกับคุณชายพ่อของพิมจึงสละฐานันดรศักดิ์ แต่คนเก่าคนแก่ที่รู้จักท่านก็ยังคงใช้คำราชาศัพท์กับท่านอยู่บ้าง"

ท่านหญิงรัณ "อย่างนั้นหรือจ๊ะ คุณพี่ว่าอย่างไรคะ?" ท่านแม่พิมหันมาถามท่านชายรัฐ ท่านชายเงยหน้าหันมายิ้มให้หลานสาวแล้ววางหนังสือลงพร้อมกับเรียกให้เข้ามาหาใกล้ๆ

ท่านชายรัฐ "คุณพิมของลุงโตเป็นสาวแล้วสวยหวานไม่แพ้แม่ของเจ้าเลย อยากได้ของขวัญอะไรบอกลุงมาเลย"

พิมประภายิ้มกว้างกราบไปที่ตักของท่านลุงของเธอแล้วเงยหน้าอ้อน "พิมไม่อยากได้อะไรมังคะแค่ท่านลุงเมตตาพิมก็แฮปปี้แล้วมังคะ" "ช่างเจรจา ช่างเจรจา" บรรยากาศในห้องกลับมาอบอุ่น

ท่านชายรัฐหันมาหาลลิลแล้วใช้โอกาสความผ่อนคลายนี้พูดกับเธอ "มากันเหนื่อยๆขึ้นไปอาบน้ำอาบท่าแล้วลงมารับประทานอาหารกัน อย่าให้ผู้ใหญ่ต้องรอ" นี้ง้อลูกสาวแล้วใช่มั้ย เก็กซะจริงท่านพ่อของลลิล "มังคะ" ลลิลกราบลาแล้วจับมือน้องเดินไปที่บันไดกว้างนำขึ้นไปยังห้องนอนของเธอชั้นบน...

ไม่ช้าหญิงลินและคุณพิมก็ลงมาในชุดเดรสลำลองสวยสง่าสมฐานันดรศักดิ์

"ท่านชายและท่านหญิงรออยู่ศาลาทิวดอร์ในสวนกุหลาบครับคุณหญิง" ลุงเข้มคนขับรถรอท่าสาวๆอยู่ที่เชิงบันได "ขอบคุณค่ะลุงเข้ม"

ศาลาทิวดอร์

เป็นศาลาที่มีกุหลาบสีแดงและสีขาวแซมชมพูเลื้อยพันรอบทั่วศาลาที่กล่าวถึงในตอนที่ขับรถผ่านก่อนหน้านี้ ตอนนี้ฟ้าเริ่มมืดทำให้มองเห็นไฟที่ประดับประดารอบศาลาสีวอมส้มระยิบระยับเหมือนกลุ่มดาวช่างเป็นภาพที่สวยงามยิ่ง สาวๆมาถึง โต๊ะในศาลาถูกจัดเตรียมไปด้วยอาหารคาวหวานเต็มโต๊ะไปหมด "ว้าวว!! พิมพุงแตกแน่วันนี้" พิมประภานั่งลงพร้อมกับลลิล ท่านแม่และท่านลุงของเธอนั่งจิบไวน์คุยกันอยู่ก่อนหน้านั้นแล้ว

ท่านหญิงรัณ "เดี๋ยวท่านชายอนันตชัยแห่งวังชัยอนันเวศจะมาร่วมรับประทานอาหารกับเราจ๊ะลูก"

พิมประภา "ใครคะท่านแม่?"

ลลิล "ก็คนที่ทำให้พี่ไปอยู่หอไม่กลับมาที่นี่ไงยัยพิม" ลลิลอารมณ์เดือดขึ้นมา แล้วหันมาหาท่านพ่อของเธอ "หญิงบอกแล้วไงมังคะท่านพ่อว่าหญิงไม่แต่ง ถ้าท่านพ่อยังบังคับหญิง คราวนี้หญิงจะหนีไปให้ไกลไม่ให้ท่านพ่อตามพบเลยคอยดู" พูดจบก็หันไปกราบท่านอาแม่ของพิม "หญิงต้องกราบประทานอภัยนะคะท่านอา หญิงคงไม่อยู่ร่วมรับประทานอาหารค่ำนี้ หญิงกราบลาค่ะ"

พูดจบลลิลก็ลุกขึ้นก้าวเท้าออกจากศาลาทันที

ท่านพ่อ "หยุดเดียวนี้นะ ม.ร.ว.ลัลลลินทิพย์ เธอรู้มั้ยว่ากำลังแสดงกิริยาไม่สมควร กลับมาเดี๋ยวนี้!!!"

ลลิล "หญิงกราบลามังคะ"

ลลิลหันไปกราบลาท่านพ่อแล้วเดินต่อไม่สนใจอีกฝ่ายที่ตอนนี้เส้นเลือดปูดที่ขมับด้วยความโกรธที่สุด พิมประภาอ้าปากเหวอหันมองหน้าท่านแม่ของเธอ "พิมขอไปดูพี่หญิงก่อนได้ไหมคะท่านแม่" ท่านหญิงรัณเป็นคนอ่อนโยนมีเมตตา เธอตอบรับคำขอของลูกสาว จากนั้นพิมประภาก็หันมากราบลาท่านลุงแล้วรีบวิ่งตามลลิลออกไป..

.

..

มินิคูเปอร์สีแดงแล่นมาหยุดอยู่ที่หน้าคอนโดย่านใจกลางเมืองที่คุ้นตา "ที่นี่ที่ไหนคะพี่ลิล" เสียงของพิมประภาทำให้ลลิลได้สติใจเย็นลงก็มองสำรวจ นี่เราขับมาหาอิทธิโดยไม่รู้ตัวหรือเนี่ย "คอนโดของอิทธิจ๊ะ" เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาก็พบว่าเธอลืมเปิดเครื่อง! วันนี้ลลิลลืมชาจแบตมือถือก่อนจะออกมาทำบุญกับพิม กลัวแบตจะหมดเลยปิดเครื่องตอนก่อนเข้าเรียนหลังจากนั้นลุงเข้มก็มารับทำให้เธอลืมเรื่องนี้ไปเลย หลังจากเปิดเครื่องก็พบว่ามีสายโทรเข้ากว่า10สาย เป็นสายเรียกเข้าจากอิทธิทั้งสิ้น เธอกดโทรออก

อิทธิ "กี่โมงกี่ยามแล้ว ไปไหนมา?"

ลลิล "อย่าเพิ่งถามลงมารับก่อน ตอนนี้อยู่หน้าคอนโด พร้อมจะเล่าให้ฟังแล้วความลับอะ.."

ไม่นานอิทธิก็ลงมาเข้าไปนั่งแทนที่คนขับแล้วขับเข้าไปจอดในลิฟท์ทำตามขั้นตอนลิฟท์ก็เลื่อนขึ้นมาจอดชั้นที่23..

.

..

...

ขออ่านคอมเม้นท์หน่อยค่าา ^..^