ดาว(ยั่ว)มหาลัยน้องไหวเหรอ

ผมขอดูแล

นทีครุ่นคิดชั่งใจ แต่พอมองหน้าสาวเจ้าทีไร ไม่ไหวที่จะฝืนตัว เขาอุ้มช้อนร่างขาวกระชับเข้าให้ถนัดสาวเจ้าก็โอบรัดอกชนอก ใบหน้าซุกเข้าที่ต้นคอลมหายใจอุ่นไม่เป็นจังหวะ กระหายไคร่อยากถูกรังแก เขารีบพาเธอขึ้นจากสระว่ายน้ำแล้วพามานั่งที่เตียงสนามข้างสระใกล้ๆโต๊ะรับประทานอาหารที่เป็นจุดเกิดเหตุ เขาผละออกจากสาวเพื่อจะเดินไปเอาเสื้อคลุมให้เธอแต่ก็ถูกหยุดไว้ มือเรียวทั้งสองจับดึงรั้งมือหนาไว้ไม่ให้ขยับเดิน ตอนนี้พิมประภาร้อนฉ่าไปทั้งตัว แก้มแดงนอนชันเข่าข้างหนึ่งมองนทีด้วยสายตายั่วยวน ร่างขาวในชุดชั้นในลูกไม้สีชมพูเปียกปอนสะท้อนเข้ากับแสงไฟสลัวสีวอมส้มกลืนเข้ากับผิวเหมือนสาวเจ้ากำลังนอนเปลือยเปล่าต่อหน้าเขา นทีกลืนน้ำลายหายใจเฮือกอากาศร้อนขึ้นมาอีกหลายองศาโดยไม่มีสาเหตุ ไม่ใช่สิ ก็ต้นเหตุกำลังนอนยั่วเขาบนเตียงสนามอยู่นี่ไงหละ..

นทีนั่งลงด้านข้างร่างขาว ยื่นมือออกไปเสยผมของเธอให้พ้นไปจากใบหน้าเอาไปทัดที่หูไว้แล้วจับประคองที่แก้ม โน้มหน้าเข้าไปบรรจงจูบ ปากนุ่มตอบรับรสสัมผัสจูบกลับอย่างดูดดื่ม "อยากโดนนักเหรอ เด็กน้อย" พี่ดุนะน้องไหวเหรอ

แล้วเค้าก็อุ้มร่างเธอเดินเข้าบ้านไปไม่สนใจเสื้อคลุม..

.

..

ก๊อก! ก๊อก!! ก๊อก!!! เสียงเคาะประตูหน้าห้องนอนดังขึ้น นทีเดินงัวเงียไปเปิดประตูโดยสวมแค่บ๊อกเซอร์ตัวเดียว "คุณหนูคะ คุณอิทธิโทรมาค่ะ จะให้ป้าโอนสายขึ้นมาบนห้องเลยไหมคะ?"

"แล้วทำไมไม่โทรเข้ามือถือ" นทีบ่นเบาๆแล้วเดินมาดูโทรศัพท์มือถือของเขาที่วางแบตหมดอยู่บนโต๊ะในห้องนอน "บอกว่าเดียวโทรกลับครับป้า" เขาหันไปบอกป้าจิตที่ยืนรอรับคำตอบอยู่หน้าประตูห้องที่แง้มไว้

นทีเอาโทรศัพท์มือถือวางที่แท่นชาจบลูทูสเพื่อให้ชาจแบตอัตโนมัติแล้วเดินมาเปิดผ้าห่ม ร่างขาวในชุดเสื้อยืดตัวใหญ่โคล่งนอนคว่ำตะแคงหันหน้าไปอีกทาง ที่พื้นข้างเตียงมีชุดชั้นในลูกไม้สีชมพูทั้งชุดกองอยู่ เขาเข้าไปกอดเธอจากด้านหลังแต่.. "ทำไมตัวร้อน!! น้องพิม! น้องพิม! น้องพิมครับ!!" ชายหนุ่มเขย่าตัวเบาๆเรียกเพื่อปลุก เขารีบลุกขึ้นไปเปิดประตูแล้วตะโกนออกไป "ใครอยู่แถวนี้เรียกป้าจิตที"

หลังจากป้าจิตเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้สาวน้อย ซึ่งก็ยังเป็นเสื้อยืดตัวโคล่งใหญ่ตัวใหม่อีกตัว เสร็จแล้วก็ขอตัวเข้าครัวไปทำข้าวต้มเตรียมไว้ให้คนป่วยรับประทานตอนตื่น

นทีนึกขึ้นได้ก็หยิบโทรศัพท์โทรหาอิทธิ

นที "ว่าไง โทรมาแต่เช้า"

อิทธิ "เช้าบ้าอะไร จะ10โมงแล้ว พิมอยู่บ้านมึงใช่ปะ?"

นที "อืม ถามทำไม?"

อิทธิ "พี่สาวเค้าตามหาสิมึง รีบเอาน้องเค้ามาส่งคืนได้แล้ว"

นที "แล้วทำไมเค้าตามที่มึง? อะไร ยังไง.. พิมไม่สบายหวะ ไข้ขึ้น กินยานอนไปแล้ว"

"นายทำอะไรน้องฉัน เมื่อวานยังดีๆอยู่เลย" ลลิลที่นั่งฟังบทสนทนาทางโทรศัพท์อยู่ด้วยนั้นพูดขึ้นอย่างร้อนใจ

นทียิ้มออกมา "อยู่ด้วยกันหละสิ" เกิดความเงียบครู่เดียวนทีก็ตัดบท "น้องพิมไม่เป็นไรมาก จากนี้ผมขอดูแลต่อเลยละกัน" แล้ววางสายไป..

...

ลลิลและอิทธินิ่งมองหน้ากันหลังวางสายจากนที "ไม่เกี่ยวนะ" อิทธิพูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ

ลลิล "เพื่อนนายชะตาขาดแน่!!"

อิทธิ "แค่รู้ว่าเราคบกันถึงตายเลยเหรอ"

ลลิล "จริงสิ แล้วทีนี้เพื่อนนายก็รู้แล้วว่าเราคบกัน"

อิทธิ "เดี๋ยวก่อนนะ เธอไม่ได้หมายถึงเรื่องของเราเหรอ"

ลลิล "นั่นก็ด้วย.. โอ้ยยยย หัวจะปวด!!

อิทธิจ้องมองสาวสวยด้วยหน้าที่มีแต่คำถาม รอว่าเธอจะพูดอะไรต่อ "ทำไมลลิลดูกังวลใจขนาดนี้นะ ทั้งเรื่องของพิมประภาและเรื่องของเรา"

ที่จริงเขาก็ไม่ได้อยากเล่นเกมอะไรแบบนี้ เขาแค่อยากจะอยู่ใกล้ๆเธอและพอได้เห็นแววตาสนุกตื่นเต้นของเธอแล้ว เขาก็ไม่เห็นว่าจะมีปัญหาอะไรเลยยอมโดยไม่ถามเหตุผลอะไร ขอแค่เธอมีความสุข แต่พอมาถึงจุดนี้ ตอนนี้เขาอยากจะรู้ถึงเหตุผลในการเล่นเกมบ้าๆนี้ซะแล้ว

อิทธิ "เธอกังวลอะไร ถ้าเรื่องอายุฉันอ่อนเดือนกว่าเธอ ก็ถือว่ารุ่นเดียวกัน ไม่significant เรื่องฐานะยิ่งไม่ใช่ หรือเธอมีใครที่ฉันไม่รู้?"

ลลิล "มันไม่ใช่เรื่องพวกนั้นหนะสิ"

อิทธิ "แล้วเธอกลัวอะไร?"

อิทธินิ่งจ้องเข้าไปในดวงตาของคนสวยที่ตอนนี้เริ่มแดงและมีน้ำคลอ

"ถ้านายรู้สัญญาได้ไหมว่าจะเหมือนเดิม?"...

บ้านพี่ที

พิมประภารู้สึกตัวขึ้นมายังมีอาการปวดหัวนิดหน่อยและมึนงงบ้างเล็กน้อย "นี่เรานอนอยู่ที่ไหนนะ ปวดหัว หิวน้ำจัง" เธอหันมองไปรอบๆรู้สึกไม่คุ้นตากับการตกแต่งภายในห้องเอาซะเลย จนสายตาเลื่อนมาหยุดอยู่ที่ใบหน้าหล่อตี๋คิ้วเข้มจมูกโด่ง เรียวปากได้รูป ดูแล้วเครื่องหน้าละมุนคุณขา จะมองมุมไหนก็ไม่จกตา ไม่เคยผ่านมีดหมอมาอย่างแท้ทรู ของแท้ทุกส่วน เธอยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆจ้องเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก็ต้องเอามือปิดปากแก้มหญิงสาวร้อนผ่าวขึ้นมาเมื่อภาพเหตุการณ์เมื่อคืนย้อนวนมาเหมือนเครื่องฉายภาพยนตร์กำลังเล่นหนังอิโรติกให้เธอดู ตั้งแต่ตอนที่เธอหม่ำอูหนิ ตามด้วยฟัวกราส์ รู้สึกเลี่ยนเลยตักน้ำพั้นซ์ดื่มแล้วติดใจ น่าจะดื่มไป3-4แก้ว ทำให้รู้สึกร้อน ไม่ใช่แค่ร้อนกายนะ แต่ร้อนลุ่มวูบวาบอยู่ในอก คันยุบยิ๊บที่กลีบดอกไม้ แล้วทำในสิ่งที่ไม่คิดไม่ฝันว่าจะทำ เอาความกล้ามาจากไหนไม่รู้ เธอจำได้หมดทุกตอน แต่เหมือนภาพจะตัดไปตอนพี่ทีอุ้มขึ้นแล้วพาเดินเข้าบ้าน จำได้แค่นั้น

พิมประภาพลิกตัวหงายอยู่ในท่าที่เพิ่งตื่นเอามือทั้งสองข้างปิดตาแล้วยิ้มกว้างอยากจะกรี๊ดออกมาดังๆก็กลัวหนุ่มหล่อข้างๆจะตื่น เธอสำรวจตัวพบว่าอันเดอร์แวร์ไม่หลงเหลืออยู่ที่ตัวเลยสักชิ้น เธอค่อยๆลุกขึ้นแล้วมองซ้ายมองขวาทั้งที่เตียงและที่พื้นไม่ปรากฏแพนตี้ลูกไม้ตัวจิ๋วสีชมพูหวานแหววของเธอเลย แต่พอมองไปที่โซฟานั่งปลายเตียงกลับมีแพนตี้ของเธอพับระเบียบเรียบร้อยวางอยู่ตรงนั้น! "น่าอายชะมัดยัยพิมเอ้ยยย" ไม่ทันสิ้นเสียงคิดในใจ "ตื่นแล้วเหรอครับน้องพิม" เสียงหล่อทุ้มเสน่ห์เจือความสดใส ได้ยินแล้วระทวยใจ รู้เลยเจ้าของเสียงที่น่าคลั่งไคร้ หน้าตาดีแน่นอน ไม่ได้มาแค่เสียง ร่างกำยำโอบกอดร่างสาวน้อยจากด้านหลัง มือหนึ่งขึ้นมาแตะๆจับๆที่หน้าผากของเธอแล้วก็เอาไปแตะหน้าผากตัวเอง ทำเอาพิมประภาหลุดยิ้มออกมากับท่าทางนั้น

นที "ยิ้มได้แสดงว่าหายแล้ว เป็นห่วงแทบแย่"

พิมประภา "พิมนอนไปนานไหมคะ? นี่กี่โมงแล้ว?"

นที "น่าจะบ่ายแก่ๆ น้องพิมหิวไหมครับ"

สาวน้อยพยักหน้าแล้วบอกให้พี่ทีปล่อยตัวเธอก่อน ตอนนี้เธอรู้สึกเขินอายและมันโล่งโจ้งยังไงบอกไม่ถูก นทียอมเชื่อแต่โดยดี "แย่แล้ว พี่ลิน!!" พิมประภาหันมาหานทีหน้าตาตื่นนึกขึ้นได้ว่าพี่ลลิลต้องตามหาเธอแน่นอนเล่นหายไปทั้งคืนแล้วนี่ก็จะเย็นแล้ว ชายหนุ่มรีบบอก "ไม่ต้องตกใจ พี่บอกพี่ลิลแล้วว่าเราอยู่ด้วยกัน"

พิมประภายิ่งทำสีหน้ากังวลใจ แล้วบอกออกไป "พิมขอกลับเลยนะคะ รบกวนไปส่งพิมที"...

.

..

...

ขอกำลังใจเขียนต่อทีค่าา คอมเม้นท์มาน๊า ^..^