มาเฟียพันธนาการร้าย

ตอนที่ 1 ไม่ง่ายแต่ไม่ยาก

การประชุมจัดขึ้นที่โรงแรมชื่อดังในจังหวัดเชียงใหม่จบลงไปในเวลาสี่ทุ่มของวัน มาเฟียหนุ่มวัยสามสิบห้าปีอย่าง 'ลอฟท์' ทายาทรุ่นที่สามจากตระกูลดังต่างประเทศที่เข้ามาทำธุรกิจในไทย

เดินเท้าขึ้นมายังห้องพักชั้นบนสุดของทางโรงแรม พร้อมด้วยลูกน้องกว่าสิบชีวิตสวมสูทสีดำเดินตามหลังผู้เป็นเจ้านายมาติดๆ เพื่อคอยคุ้มภัยอันตรายให้ถึงห้องพักสำหรับคืนนี้

พอส่งอีกฝ่ายเข้าห้องเสร็จก็ยืนรออยู่ด้านนอก ปล่อยแต่เพียงมือขวาคนสนิทวัยสามสิบปีอย่าง 'มาติน' เข้าไปส่งงานอย่างเช่นทุกครั้งถือเป็นงานสุดท้ายของวัน

ทุกครั้งที่เดินเข้ามาในห้องพักไม่ว่าจะสถานที่ใด ลอฟท์จะเห็นว่ามีหญิงสาวนุ่งน้อยห่มน้อยวัยกระเตาะมานั่งรออยู่ในห้องแล้ว แต่วันนี้กลับว่างเปล่า ทำให้คนที่รีบเร่งฝีเท้าเพื่อกลับมากินของหวานมื้อดึกหันไปเลิกคิ้วขอคำอธิบาย

มาตินก้มหัวลงเล็กน้อยให้กับความผิดพลาดครั้งนี้แล้วรีบรายงาน “ผมขอเวลาอีกห้านาทีครับ” นี่แหละสาเหตุที่เขารีบเดินตามเจ้านายเข้ามาอย่างไว

นั่นจึงทำให้ลอฟท์นิ่ง ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำทีละเม็ด ทอดสายตามองไปตรงหน้าผ่านกระจกใสไกลสุดสายตา มองวิวทิวทัศน์ในยามค่ำคืนโดยที่คนเป็นลูกน้องคาดเดาไม่ได้ว่าเจ้านายจะลงโทษตัวเองอย่างไร

“เอาเบียร์มาให้ที” วางพาดเสื้อเชิ้ตที่ถอดออกลงไปกับโซฟา อวดสัดส่วนท่อนบนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเดินออกไปด้านนอกระเบียง รูปร่างสูงใหญ่แข็งแรงอย่างคนที่ดูแลตัวเองอยู่สม่ำเสมอ

มาตินถอนหายใจโล่ง แล้วรีบเดินไปหยิบเบียร์เย็นๆ สองกระป๋องในตู้เย็นแล้วเดินตามหลังออกไป เพียงแค่ยื่นกระป๋องเบียร์ให้เจ้านายก็มีสายโทรเข้าจึงรีบกดรับ

“ครับ”

(ฉันมาถึงแล้วค่ะ) 'พลอยไพลิน' เอ่ยน้ำเสียงติดหอบเพราะเจ้าตัวเร่งรีบที่สุดแล้ว ลงเครื่องได้เธอรีบให้แท็กซี่พามาส่งที่นี่ เวลากลางคืนแบบนี้น้อยคนนักที่จะสังเกตได้ว่าเธอเป็นใคร

“ชั้นห้า ห้องห้าศูนย์ห้าคุณรีบขึ้นมาด่วนเลยครับ” มาตินรีบเร่งคนที่มาไม่ตรงเวลานัดทั้งที่เธอควรมาถึงตั้งนานแล้ว และเป็นเจ้านายเขาที่ไม่ชอบคนไม่ตรงเวลา

ไม่ถึงสองนาทีประตูห้องถูกเคาะ ทำให้มาตินรีบเดินกลับไปที่ประตูแล้วเปิดออก

“เข้ามาเร็วครับ” มองคนที่หัวฟูนิดหน่อยบ่งบอกได้ว่าเธอรีบมากจริงๆ คราวแรกอยากตำหนิ ทว่าตอนนี้มันไม่ใช่เวลาที่จะมาซักไซ้ ต้องดูเจ้านายเขาต่างหากว่าอยู่ในอารมณ์ไหน แต่บอกได้เลยว่าต้องมีปฏิกิริยาตอบกลับหาเขาอย่างแน่นอนหลังจากเสร็จกิจกรรมในค่ำคืนนี้แล้ว

“นาย มาแล้วครับ” มาตินเรียกเจ้านายที่ความสูงของอีกฝ่ายอยู่ที่ร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตรด้วยน้ำเสียงกระซิบกระซาบ มือสองข้างประสานกันเอาไว้ทางด้านล่าง กดใบหน้ามองต่ำลงที่พื้นแล้วรีบรายงานถึงเรื่องคอขาดบาดตาย หวังให้อีกฝ่ายหันกลับมาไม่โยนกระป๋องเบียร์ใส่หัวเขาที่ทำให้รอนาน

คนที่ยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงข้างหนึ่งอวดสัดส่วนท่อนบน ยกเบียร์ขึ้นจิบอีกครั้งอึกใหญ่จนหมดแล้วขยำกระป๋องเปล่าจนมันเปลี่ยนรูปโยนทิ้งลงถังขยะสีขาวใบเล็กไป นั่นทำให้ลูกน้องอย่างมาตินถอนหายใจโล่ง นึกว่าจะโดนเสียแล้ว

ลอฟท์หันกลับมามองใบหน้าของผู้ที่มาใหม่อย่าง 'พลอยไพลิน' กระตุกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจให้กับใบหน้าเรียบนิ่งก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องแล้วนั่งลงบนโซฟา เอนหลังพิงในท่านั่งสบายๆ

พลอยไพลินถูกลากแขนให้เดินตามกลับมาด้วยฝีมือของมาติน ทั้งคู่มายืนอยู่ตรงหน้าเจ้าของห้องในระยะห่างสามเมตร

ลอฟท์พิจารณาคนที่จะมาให้ความสุขเขาในค่ำคืนนี้ ใบหน้าโฉบเฉี่ยวดูสวยเซ็กซี่ ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางจัดเต็มจนดูมีเสน่ห์เหลือร้าย ริมฝีปากอวบอิ่มทาลิปสติกสีแดงสดปาดทับลงไป กับผมยาวสีน้ำตาลอ่อนดัดลอนดูยุ่งเหยิงนิดหน่อย

ไล้ลงมาที่ลำคอขาวเนียนตัดกับชุดเดรสสีแดงเข้ารูปยาวถึงเท้า ไหล่ทั้งสองข้างมีสายเดี่ยวเส้นสปาเกตตีคล้องอยู่ฝั่งละหนึ่งเส้น ในมือข้างหนึ่งของเธอถือชายกระโปรงที่หากปล่อยลงไปคงลากพื้น อวดเรียวขาสวยผ่าข้างตามทางยาวขึ้นไปจนถึงเรียวขาอ่อน

มองอกอวบที่โผล่พ้นออกมาครึ่งเต้าขาวๆ ขนาดไซซ์สามสิบแปดอย่างคนเจนจัดในเรื่องผู้หญิงกะไม่เคยพลาดสักครั้งเลย

เอวคอดกิ่วบางๆ ประมาณยี่สิบสี่นิ้ว สะโพกผายดูเด้งๆ แบบนี้คงสามสิบห้าเป็นอย่างต่ำ สัดส่วนประมาณนี้ไม่ปฏิเสธว่าหากเธอไร้เสื้อผ้าคงสวยงามน่าดู แล้วมันน่าให้เขาปรารถนาอยากได้เธอมาปรนเปรอไหมล่ะ

พลอยไพลินเป็นดาวร้ายในทีวีที่เขาชื่นชอบเธอมานาน เธอร้ายลึกร้ายเงียบใช่วี้ดว้ายอย่างบทคนอื่นๆ ได้รับกัน หรือนั่นเป็นเพราะเธอเลือกรับงานที่ตรงใจตัวเองเท่านั้น แต่บอกเลยว่าน่าค้นหามาก..มากจนเขาปรารถนาอยากได้เธอมาร่วมเตียง

เมื่อก่อนเคยคิดว่ายาก แล้วมันก็ยากจริงๆ ในเมื่อเขาทาบทามเธอไปหลายครั้งอย่างที่ไม่เคยมีใครกล้าปฏิเสธเขาสักคน แต่คงไม่เกินความสามารถของเขาอย่างแน่นอน เพราะในเวลานี้เธอมายืนอยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว

พลอยไพลินเบนสายตาไปทิศทางอื่นเพราะไม่อยากมองใบหน้าของเขาให้รู้สึกหงุดหงิด คนที่ปฏิเสธเขาไปหลายครั้งผ่านผู้จัดการของเธอ หัวเด็ดตีนขาดอย่างไรเธอก็ไม่มีทางยอมนอนกับเขาอย่างแน่นอน

แต่เขามันเจ้าเล่ห์ ใช้อำนาจตัวเองในทางมิชอบ ให้เธอชวดจากตำแหน่งพรีเซนเตอร์คนปัจจุบันของครีมอาบน้ำแบรนด์ดังไปได้อย่างง่ายดาย

ความจริงเธอจะทำเป็นเฉยหรือไม่เสียดายเลยก็ได้ แต่ค่าจ้างในครั้งนี้มันสูงไปถึงหลักสิบล้านบาท ซึ่งนั่นหมายถึงทั้งปีเธอยังหาเงินได้ไม่มากขนาดนี้เพราะพิษเศรษฐกิจที่ไม่ได้รับงานละคร ทำให้รายได้เธอขาดหายไปเหลือเพียงเดือนละไม่ถึงหนึ่งแสนบาทด้วยซ้ำ

ไหนจะค่าผ่อนรถ ผ่อนคอนโด ส่งน้องเรียน และนี่เป็นเวลามากกว่าหนึ่งปีแล้วที่เธอมีงานเข้ามาเรียกว่านับชิ้นได้ พอได้รับโอกาสจากบริษัทใหญ่ด้วยค่าจ้างที่สูงลิ่ว ไม่แปลกใจที่เธอจะดีใจมาก

แต่เพราะเขาคนนี้ คนที่ผู้จัดการเธอบอกมาว่าบริษัทเพื่อนเขาเรียกร้องให้เปลี่ยนตัวพรีเซนเตอร์ทั้งที่เขาไม่ควรมีอภิสิทธิ์เลย เพราะฉะนั้นคนที่เธอต้องมาเจรจาด้วยก็คือเขาคนเดียว คนที่ให้ลูกน้องโทรหาผู้จัดการเธอแล้วบอกว่าเขาอยากนอนกับเธอ!

ลอฟท์แค่นหัวเราะในลำคอให้กับท่าทางที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพลอยไพลินคงกำลังสาปส่งเขาอยู่ในใจ แล้วอย่างไร? ก็ทำให้เธอมายืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว

เหลือแค่รอขึ้นเตียง หรือ..เขาจะเล่นสนุกๆ กับใบหน้าเย่อหยิ่งนี้ก่อนดี

พลอยไพลินต้องทำเป็นใจเย็นไปกับใบหน้าเจ้าเล่ห์ที่มองเธอไม่วางตาสักที บางทีก็แค่นหัวเราะ บางทีก็กระตุกยิ้มมุมปากราวกับผู้ชนะ

ใช่! เขามันผู้ชนะ เธออยากเอามือสองข้างข่วนบนใบหน้าไม่ให้เหลือเคล้าโครงดูดี

“คุณลอฟท์คะ” หญิงสาววัยยี่สิบหกปีพยายามกลั้นใจเรียกเขาเสียงหวาน เขาเองก็เลิกคิ้ว ท่าทางของเขามันดูกวนประสาทนัก เลิกคิ้วมาให้แต่ไม่ขานตอบ

“ฉันขอโทษที่มาสายค่ะ” พลอยไพลินยกมือไหว้ขอโทษเขา ซึ่งลอฟท์ก็รับรู้ว่ามันออกมาจากการกระทำที่จำใจ แต่ถ้าเขาใส่ใจคงบ้ามาก

วันนี้พลอยไพลินมีไปงานการกุศลที่ไม่ได้รับเงินสักบาท ด้วยความที่เป็นดาราย่อมมักถูกจับตามอง ไม่งั้นหากเศรษฐกิจดีขึ้นคงไม่มีคนจ้างเธอแน่หากไม่เอางานสังคม เลิกจากงานเธอก็รีบมารอขึ้นเครื่องเพื่อมาหาเขา เรียกได้ว่าทั้งชุดเธอเพิ่งเสร็จจากงานแล้วออกมาเลย

ลอฟท์ไม่เอ่ยอะไร ไม่ทำเหมือนว่าเข้าใจ หรือไม่แสดงอาการอะไรให้พลอยไพลินรับรู้ว่าเขากำลังรู้สึกอย่างไร แต่เขากลับทำเป็นนิ่งมองใบหน้าของเธออยู่อย่างนั้น พลอยไพลินอดไม่ได้ที่จะหันไปหาลูกน้องของเขาว่าจะให้เธอทำอย่างไรดี

มาตินรีบเดินเร็วไปยังตู้เย็นอีกที แล้วหยิบเบียร์เย็นๆ อีกกระป๋องยื่นให้เจ้านายเพื่อดับอารมณ์ขุ่นมัว เผื่อจะเปลี่ยนอารมณ์ของเขาได้บ้าง

"กินแอลกอฮอล์เกินปริมาณก่อนมีเซ็กส์แบบนี้มึงกะไม่ให้กูแข็งหรือไงมาติน" ถึงจะรับมาถือเอาไว้ในมือแล้วก็ตาม แต่กลับคุยเล่นกับลูกน้องทั้งที่สายตายังไม่ละออกจากใบหน้านิ่ง ทว่าประโยคนี้กลับทำให้พลอยไพลินขยุ้มกระโปรงตัวเองจนมันยับยู่ยี่เมื่อรู้ว่าต้องมีอะไรกับเขาอย่างปฏิเสธไม่ได้

“ถ้าคืนนี้กูแข็งไม่สุด เห็นทีมึงต้องหายาเพิ่มกำลังมาให้กูกินแล้วละม้าง” นั่นจึงทำให้มาตินขำพรวดออกมา รอดแล้วเรารอดแล้ว เจ้านายมีอารมณ์ขันแล้วโว้ย

ลอฟต์เปิดฝากระป๋องเบียร์ออกจนเกิดเสียงดัง ยกขึ้นกระดกลงคอรวดเดียวจนหมดเป็นกระป๋องที่สาม มองคนที่เปลี่ยนเป็นยืนก้มหน้าในเวลานี้ก่อนจะยื่นกระป๋องเปล่าให้ลูกน้องเอาไปเก็บพร้อมโบกมือไล่มาตินให้ออกไปพักได้ เพราะตอนนี้อารมณ์เขาเริ่มมาแล้วไม่อยากเสียเวลาอีกต่อไป

มาตินก้มหัวให้ผู้เป็นเจ้านายเล็กน้อย ไม่ลืมปรายตามองคนที่ยืนก้มหน้า แล้วภาวนาให้คุณดาราคนนี้โชคดีก็แล้วกัน

เสียงปิดประตูลงไปจากฝีมือของลูกน้องคนสนิททำให้ในห้องแห่งนี้มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศทำงานเบาๆ

“คุณมาช้าไปห้านาทีนะพลอยไพลิน”

พลอยไพลินเม้มปากแล้วพยักหน้าเบาๆ เธอรู้ แต่ห้านาทีเธอคิดว่าคงไม่ทำให้ใครเดือดร้อนขนาดนั้นหรอกเพราะไม่ใช่การทำงาน

“เพราะฉะนั้นผมอาจจะเพิ่มเป็นสองยกนะ”

“ได้ไงกันคะ" พลอยไพลินรีบแย้งเสียงแข็งทันที "ไหนตอนที่ลูกน้องคุณคุยกับผู้จัดการของฉันบอกว่าแค่ครั้งเดียวไง”

“ผมอยากให้คุณแทนตัวเองว่าพลอย แบบนี้น่ารักกว่านะ หากเวลาที่คุณอยู่บนเตียงแล้วคงจะรื่นหูน่าดู”

น่าเกลียด! พลอยไพลินพยายามข่มอารมณ์เอาไว้ “ไหนลูกน้องคุณบอกผู้จัดการพลอยว่าแค่ครั้งเดียวไงคะ”

“เห็นไหม น่าฟังเป็นที่สุด”

คนบ้า! เขาไม่สนใจในสิ่งที่เธอพูดเลย

“อาบน้ำก่อนไหมครับ ผมว่าคุณมาเหนื่อยๆ นะ” เขาถามด้วยท่าทีสบายๆ

“พลอยอาบมาแล้วค่ะ” เพราะเธอไม่อยากเสียเวลาอยู่ที่นี่นาน

“งั้นเหรอ แต่ผมยังไม่อาบเลย คุณอาบให้ผมหน่อยสิได้มั้ย” ลอฟท์เอ่ยยิ้มๆ ให้กับใบหน้าติดเหวี่ยงทั้งที่เขาเป็นลูกค้าของเธอ อะไรกัน? เขาอยากบอกให้พลอยไพลินรู้ว่าไม่เคยมีใครมาทำสีหน้าแบบนี้ใส่เขาเลยสักครั้ง มีแต่ออดอ้อนสารพัดที่อยากทำ แต่พลอยไพลินกลับทำให้เขาดูเหมือนพวกเหลือขอที่รอเธอเอ่ยว่าจะยอมให้เขาไหม

“แต่นี่ไม่ได้อยู่ในข้อตกลงนะคะ” ทำไมเขาไม่รีบๆ ทำเธอจะได้รีบกลับไปพัก เพราะการที่เธอเป็นดารา ไม่ว่าจะขยับตัวไปทางไหนได้เป็นข่าวไปเสียหมด หากวงในรู้ว่าการที่เธอมาขึ้นเตียงกับเขาเพื่อแลกกับงาน ชื่อเสียงที่สั่งสมมานานหายแน่

“งั้นคุณรอหน่อยแล้วกัน พอดีผมอยากแช่น้ำอุ่นสักครึ่งชั่วโมงให้ผ่อนคลาย วันนี้ผมทำงานเหนื่อยมาก..” บอกเสร็จก็ลุกขึ้นหมายจะเข้าไปแช่ตัวในอ่างอาบน้ำ “หรือถ้าคุณรีบ จะเข้ามาอาบช่วยผมก็ได้นะ เพราะบางทีผมเคยเผลอหลับในห้องน้ำด้วย นับได้ก็เป็นชั่วโมง”

“แต่ฉันอยากกลับไปพักผ่อน” รู้ว่าเขากำลังถ่วงเวลาให้เธออยู่นาน

"คุณรีบเหรอ"

"รีบ"

"แต่ผมไม่รีบไง" บอกแล้วหมายจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ แต่กลับได้ยินประโยคอะไรบางอย่างขึ้นมาก่อน

“ฉันก็อยากรีบกลับไปพักผ่อนเหมือนกันนะ คุณเหนื่อยเป็นคนเดียวหรือไง ฉันก็เพิ่งเลิกงานมาเหนื่อยๆ ทำไมคุณไม่รีบทำรีบเสร็จ” เพราะยังไงเขาก็ต้องป้องกันอยู่แล้ว เธอจะไม่ยอมสดกับเขาแน่นอน

“อ๋อ..แสดงว่าคุณเองก็เหนื่อยเหมือนกัน เพราะฉะนั้นคุณควรเข้าไปอาบน้ำกับผมก่อนนะถ้าอย่างนั้น เพราะผมไม่ชอบคนสกปรก” บอกเสร็จลอฟท์เดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างอารมณ์ดี ทิ้งไว้เพียงคนที่ยืนกำหมัดแน่นมองตามหลัง