“ไปกันใหญ่แล้วอาย อย่าดิ้น” สีหน้าภีมพลเคร่งขรึมขึ้นมาหนึ่งระดับแม้จะมืดมากแต่เพราะใกล้กันแค่ไม่กี่เซนติเมตรจึงสามารถมองเห็นชัด เขาพลิกกายบอบบางลงข้างล่างทาบกายกักขังร่างหล่อนไว้
“ปล่อยอายได้แล้ว ถ้าไม่จริงจังก็เลิกยุ่งกับอายสักที” สาวสวยพยศใส่ไม่เลิกละจนกว่าจะขับไสไล่ส่งเขาได้แต่ฝันไปเถอะ เรื่องอะไรเขาจะยอมปล่อยเมียไปห่างกาย “อาภีม อย่าทำแบบนี้กับอายเลยนะคะ”
“แบบไหน? แบบนี้น่ะเหรอ?” ถามเสียงห้วน ปราบพยศหล่อนด้วยวิธีเดิม พูดมากดีนักก็จูบซะเลยจะได้ไม่ต้องพูดอะไรไม่เข้าหูอีก
“อืม... อย่านะ ไม่ให้จูบ” เบนดวงหน้าหลบจากการจูบจนสำเร็จ แยกเขี้ยวเหลือกตาใส่ขู่เขาฟ่อๆ ให้หยุดรังแกตนเองสักทีผู้ชายนิสัยไม่ดี นอกจากจะไม่สนแล้วภีมพลยังดึงกางเกงนอนขอบย้วยของตนเองลงต่ำ หวีดร้องเสียงหลงประท้วง ท่อนข้างโล่งเย็นวาบเพราะไม่ได้ใส่ชั้นใน ไม่รอฟังอะไรทั้งนั้นคนตัวโตนั่งคุกเข่าใกล้เรียวขางามจับขึ้นแยกแย้มชมชิ
