เสน่ห์รัญจวน (อาภีม+หนูอาย ภาคจบ)

ตอนที่ 1 (4)

อาภีมล้ออายเล่นหรือเปล่าคะ ไม่ตลกนะ” ขอบอกว่าหล่อนจริงจัง จริงจังมากๆ ด้วย ก็หล่อนไม่ได้มีเงินเหมือนแต่ก่อนแล้วนี่นา

“ล้อเล่นที่ไหนกัน จะจ้างจริงๆ รับทำไหมล่ะ อยากได้เงินเดือนเท่าไหร่ลองเสนอมาได้เลย ถ้าโอเคจะจ้างทันที พร้อมให้เบิกเงินล่วงหน้าสามเดือน” ยาวที่สุดในชีวิตที่คุยกับหล่อนแล้วมั้งประโยคเมื่อกี้นี้

“มากสุดให้เท่าไหร่คะ” แกล้งหยั่งเชิงถามเขา ยิ้มระรื่นโอบกอดเขาแน่นมากกว่าเดิมกลิ่นตัวเขาหอมมากเป็นกลิ่นโคโลนอ่อนๆ หอมจังเลย รู้สึกสดชื่นอีกต่างหาก อารยาซบเขานานชักจะเคลิ้มหลับ

“ไปเก็บกระเป๋าเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ จะได้ไปหาอะไรกินกัน หิวแล้ว” ชายหนุ่มทิ้งกายลงนอนบนเตียง ส่งผลให้อารยาเสียหลักล้มตามลงมาด้วย สายตาเขาเปล่งประกายอะไรบางอย่าง แก้มนวลแดงฉ่ารีบลุกขึ้นไปทำตามสิ่งที่เขาบอกก่อนจะถูกเขาจับกดลงเตียงไม่ได้ไปไหน

อารยาเปลี่ยนจากชุดนักศึกษาเป็นชุดกระโปรงน่ารัก มากินอาหารปิ้งย่างกับภีมพลในห้างสรรพสินค้าก่อนจะถึงเวลานัดฟ้าใส กำลังกินๆ อยู่แทบสำลักเมื่อเห็นหน้าชายที่นั่งโต๊ะเยื้องกันไม่ไกลนัก เขาคนนั้นเป็นนักร้องหนุ่มรุ่นใหม่กำลังโด่งดังจากผลงานอัลบัมล่าสุด มือน้อยจับแขนภีมพลเขย่าให้เขาหันมาสนใจ “อาภีม นั่นพี่โอมวงเดอะด้องนี่คะ”

“ด้องแด้งอะไรกัน” ภีมพลเลิกคิ้วขึ้นสูงมองตามสายตาตื่นเต้นเกินเหตุ เห็นนายคนนั้นกำลังคีบเนื้อปิ้งย่างกินอยู่คนเดียวไม่สนใจมองใคร ไอ้หมอนั้นใส่หมวกแฟชั่นอำพรางใบหน้าจากคนนอกร้าน อืม... หน้าตาดูดีใช้ได้ แต่วงเดอะด้องไหนวะตั้งแต่เกิดมาไม่เห็นเคยได้ยินเลย

“โหย! อาภีมเอ้าท์ ก็เดอะด้องที่เพลงเขากำลังดังๆ ไงคะ ปล่อยมิวสิควิดีโอไม่กี่เดือนทะลุร้อยล้านวิวแล้วด้วย” ว่าจบก็พยายามร้องเพลงดังกล่าว ใส่จังหวะใส่อารมณ์จับตะเกียบแถวนั้นมาเคาะแก้วเป็นดนตรี

“แถ่นแถ้นนน นึกออกยังคะคุ้นๆ บ้างไหม” หล่อนร้องท่อนฮุคจนจบแล้วถึงถามทว่าเขากลับบ่นอุบอิบหาว่าหล่อน ‘ปัญญาอ่อน’ อารยามองค้อนเข้าให้เลิกสนใจอาภีมเปลี่ยนไปสนใจพี่โอมแทน ในจังหวะนั้นเองเห็นว่าเขากำลังมองตนเอง มุมปากมีรอยยิ้มลักยิ้มบนแก้มบุ๋มเข้าไปค่อนข้างลึก หล่อนหัวเราะแห้งๆ ก้มหน้าก้มตาสนใจกินมื้อเที่ยงต่อ

เปรี๊ยะ! สายตาภีมพลประสานกับสายตานักร้องหนุ่ม หากเป็นการ์ตูนคงจะมีเส้นสายฟ้าระหว่างดวงตาของสองหนุ่ม มือเขาจากจับตะเกียบแน่นเปลี่ยนเป็นค่อยๆ ชูนิ้วกลางขึ้นทีละเล็กทีละน้อย ส่งสายตาอาฆาตไปให้พร้อมกลอกสายตาไปทางอารยาและขยับริมฝีปากช้าๆ บอก ‘คนนี้เมียกู!’ แน่นอนว่าช่วงที่ทำอย่างนั้นเจ้าหล่อนไม่เห็นเพราะมัวแต่กิน ไอ้นักร้องคนนั้นส่ายหน้าไปมาแสยะยิ้มมุมปากไม่สนใจเขา

เดอะด้องเดอะแด้งอะไรก็ช่างหัวมันเถอะเขาไม่รู้จักเว้ย ภีมพลแย่งเนื้อจากอารยามากินเป็นการแก้แค้นที่หล่อนส่งยิ้มให้มัน หนุ่มสาวมองตากันแว้บเดียวเท่านั้นต่างฝ่ายต่างเมินเฉยใส่กัน ก่อนถึงเวลานัดภีมพลกลับบ้านไปเปลี่ยนรถและเสียเวลาไปกับการบอกทางผิดของอารยา เขาขับรถวนหาหอพักฟ้าใสจนคนแถวนี้จำรถได้แล้วมั้ง

“ถ้าคราวนี้บอกผิดอีก เธอลงไปเดินหาเองเลยนะอาย” ขู่ยัยสมองปลาทอง ไหนบอกเคยมาค้างหอฟ้าใสแล้วไงแล้วทำไมถึงจำทางไม่ได้

“อย่ามาว่าอายนะ อาภีมฟังภาษาอายไม่รู้เรื่องต่างหาก ก็บอกว่าซอยเจ็ดๆ แต่ทำไมถึงเลี้ยวเข้าซอยสิบเอ็ดได้ แก่แล้วก็เลยหูตึงใช่ไหม”

“เดี๋ยวเถอะอาย!” ถ้าไม่ติดว่าขับรถอยู่จะบีบคอเล็กให้หายมันเขี้ยวเลยเถียงเก่งชะมัด กลอกตาลอกแลกคราวนี้เข้าไม่ผิดซอยแน่นอน รถเยอะชะมัดแถมทางยังแคบอีกด้วยมีรถสวนเลนส์มาทีต้องหลบตลอด ฝ่าการจราจรแออัดราวห้านาทีในที่สุดทั้งสองก็มาถึงหอพักของฟ้าใส เป็นหอพักขนาดห้าชั้นกลางเก่ากลางใหม่ที่จอดรถมีให้ไม่กี่คันแค่ข้างหน้า ภีมพลแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าฟ้าใสพักที่แบบนี้ได้

อารยาลดกระจกลงตะโกนเรียกเพื่อนร่วมสาขา ฟ้าใสยืนเล่นโทรศัพท์บริเวณหน้าประตูครั้นได้ยินเสียงเรียกก็รีบเดินมาขึ้นรถ “ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะโชเฟอร์รูปหล่อ ถ้าขับรถดีให้ทิปยี่สิบเลยเอ้า”

“เก็บไว้ซื้อน้ำมะพร้าวล้างหน้าตัวเองเถอะครับ”

“แรงอะ!” ฟ้าใสสะบัดหางเสียงสูงใส่ภีมพล ฝ่ายนั้นยิ้มกว้างส่องกระจกมองหลัง ก่อนเคลื่อนรถคันหรูออกจากถนนคับแคบสู่ถนนเส้นหลักมุ่งหน้าออกจากเมืองกรุงมีจุดหมายปลายทางคือจังหวัดนครราชสีมา ตลอดเส้นทางสาวๆ เม้าส์กันไม่หยุดปากจนเขาต้องไล่อารยาไปนั่งข้างหลังกับฟ้าใส

ผ่านไปราวหนึ่งชั่วโมงก็นอนซบกันฟังเพลง หลับยาวกระทั่งถึงหน้ารีสอร์ทไอดินกลิ่นหมอกธุรกิจของครอบครัวฟ้าใส

“เฮ้! ถึงบ้านแล้วฟ้า ตื่นได้แล้ว” เอี้ยวใบหน้ากลับไปปลุกฟ้าใสเอื้อมมือไปสะกิดอารยา ไม่นานก็งัวเงียตื่นทั้งสองคนมองออกไปนอกตัวรถพระอาทิตย์กำลังจะตกดินโชคดียังมองเห็นวิวรีสอร์ทชัดเจน

อารยาตาลุกวาวชอบบรรยากาศที่นี่มากจะตามฟ้าใสลงไป ทว่า... “ที่นี่เป็นรีสอร์ทของบ้านฟ้าใส ส่วนบ้านแม่ฉันต้องขับรถไปอีกสิบนาที โอเค้?”

“อายกลับไปพักผ่อนบ้านอาภีมก่อนนะ ไว้พรุ่งนี้ตอนบ่ายฟ้าจะแว้นเอทีวีไปรับที่บ้านอาภีมมาเที่ยวบ้านฟ้า” ให้คำมั่นสัญญากับเพื่อนสาวสุดน่ารัก ฝ่ายนั้นพยักหน้าเร็วยิ้มกว้าง ยกมือบ๊ายบายจากในรถ

“จ้ะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะฟ้า” ฟ้าใสส่งยิ้มให้ก่อนเดินเข้าไปในรีสอร์ททะลุไปยังด้านหลังซึ่งเป็นบ้านของครอบครัวหล่อน อารยาเปลี่ยนจากข้างหลังมานั่งข้างภีมพล อดแปลกใจไม่ได้ว่าฟ้าใสรวยขนาดนี้แต่ทำไมทำตัวเองติดดินจัง

“รีสอร์ทของฟ้าใสกว้างใหญ่จังเลยนะคะ”