“อ่า...” เสียงหายใจยาวเฮือกสุดท้ายจบลง พร้อมกับร่างทั้งสองที่ผละออกจากกันไปคนละทิศคนละทางเพราะความเหนื่อยอ่อน
เจนนี่นอนหอบหายใจถี่และยกมือขึ้นมาอังที่ศีรษะเอาไว้เพราะเธอกำลังเหน็ดเหนื่อยกับบทรักที่พึ่งจะเกิดขึ้นเมื่อครู่ ส่วนติณณ์เองก็นอนอย่างไร้เรี่ยวแรงอยู่เคียงข้างกันจนเจนนี่ต้องหันหน้าไปหาทั้งยังยกมือขึ้นไปลูบกรอบหน้าของเขาที่มีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาอย่างรู้สึกเอ็นดูนักหนา
“มัมมี้คะ...” เขาเอ่ยเรียกขึ้นมาให้เธอที่กำลังเหม่อมองใบหน้าของเขาถึงกับต้องเลิกคิ้วอย่างตั้งคำถามว่าเขาเรียกเธอทำไมกันแน่ “มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าคะ?”
“ทำไมถึงถามอย่างนั้นล่ะ?” เธอถามเขากลับไปพลางสบมองดวงตากลมใสของคนที่นอนอยู่เคียงข้าง
แววตาของติณณ์ช่างดูไร้เดียงสา เขาเหมือนเป็นลูกแมวตัวน้อย ๆ ผิดกับบทรักเมื่อครู่ไปโดยสิ้นเชิง
“ตอนเมื่อกี้ที่กำลังทำกันอยู่...ติณณ์แอบเห็นว่ามี้ทำหน้าไม่สบายใจขึ้นมา มีอะไรอยา
