หนี้รัก พญามาร

บทที่ 1

“คุณพร้อมจะทำหน้าที่นางบำเรอขัดดอกให้ผมรึยัง!” อนาคินไม่ถามให้เสียเวลาเปล่า เขากระชากเสื้อสูทสีเทาเข้มออกจากร่างกายก่อนจะตามติดด้วยเนกไทน์สีสวย จนเมื่อจัดการเหวี่ยงของทั้งสองสิ่งลงพื้น จึงถามซ้ำขึ้นเพราะคนตรงหน้ายังเอาแต่เงียบ ซึ่งการเงียบของหล่อนเริ่มทำให้เขาหงุดหงิดที่ได้เห็น…

           “ที่ไม่ตอบนี่คือลองดี! หรือเพราะว่าตื่นเต้นที่จะได้ผมเป็นผัวจนตัวสั่น!” จันทริกาได้แต่ส่ายหน้าไปมาจนผมเพ้ากระจัดกระจายไปทั่วใบหน้า หญิงสาวถอยเริ่มต้นจากการถอยหลังหนี คนที่กำลังเดินตรงเข้ามาหากันด้วยท่าทีคุกคาม กระทั่งแผ่นหลังติดผนังห้องในนาทีต่อมา นั่นเองที่ทำให้อีกคนได้โอกาสเอื้อมมือมาค้ำปิดทางหนีเธอไว้

           “ฉะ...ฉันเปลี่ยนใจแล้วค่ะ คุณควรส่งฉันให้ตำรวจ”

           “ง่ายไปมั้ง! ผมอยากให้พี่ชายคุณมันรู้สึกเจ็บมากกว่านั้น และคุณ...คือสิ่งเดียวที่จะทำให้ผมสมใจ!” สิ้นคำร่างบอบบางก็ถูกรั้งเข้ามาใกล้ ท่าทีคุกคามนั้นทำให้เธอดิ้นรนขัดขืนคนที่ภายนอกดูดีทุกระเบียบนิ้วแต่ภายในนั้นกลับแข็งกระด้าง          ไร้ความอ่อนโยนสุดกำลังแต่ก็ทำได้เพียงเท่านั้น!

           “ผมไม่ได้บังคับ แต่เป็นคุณที่ยื่นข้อเสนอนี้มาให้ผมเอง ถ้าคิดจะเปลี่ยนใจตอนนี้ ก็ขอให้รู้เอาไว้...ว่าทันทีที่คุณก้าวขาพ้นประตูห้องนี้ออกไป…ลมหายใจของพี่ชายคุณมันก็ใกล้ที่จะหมดลงไปเมื่อนั้นเหมือนกัน!!” คนได้ฟังถึงกับสะท้านอยู่ในอก แม้อยากจะเปลี่ยนใจแทบตายแต่ขาเจ้ากรรมกลับก้าวไปไหนไม่ออก ด้วยเพราะความเป็นห่วงพี่ พี่ชายที่ตอนนี้หนีเอาตัวรอดทอด ทิ้งให้เธอต้องเผชิญหน้ากับชะตากรรมอันโหดร้าย

           “จะเอาแบบไหนก็รีบๆ เลือกมา! ผมไม่ได้มีเวลาว่างมายืนรอให้คุณตัดสินใจตลอดทั้งคืน กะอีแค่ผู้หญิงธรรมดาที่หน้าตาพอไปวัดไปวาได้ คุณคงรู้ใช่ไหมว่าคนระดับผมไม่ได้อดอยากปากแห้งอะไรเลย” จันทริกาทำได้เพียงแต่ยอมรับความจริงที่ได้ยิน หญิงสาวใช้เวลาตัดสินใจอยู่ครู่ก่อนจะพยักหน้ารับเบาๆ ยอมรับชะตากรรมต่อจากนี้อย่างคนหมดซึ่งทางใดให้เลือก  ที่จริงต้องบอกว่าเขาปิดทุกทางที่เธอจะเลือกเอาไว้หมดแล้วต่างหาก

           “ฉันยอมแล้วค่ะ ฉันยอมหมดทุกอย่างแล้ว…” หญิงสาวเอ่ยขึ้นอย่างยอมจำนน   หากนี่มันจะทำให้พี่ชายปลอยภัย  เธอยอมแลกทุกอย่าง

           “ถอดเสื้อผ้าออก!” ทว่าคำสั่งแรกที่ได้ยินทำเอาหญิงสาวถึงกลับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ         ไม่ได้ทำตามคำสั่งที่ว่านั้นของเขาในทันที

           “กฏข้อแรกของการเป็นนางบำเรอคือถ้าผมสั่งหน้าที่ของคุณคือต้องทำตามห้ามขัด!” สิ้นเสียงที่ตะคอกใส่จันทริกาก็ค่อยๆ ปลดเสื้อผ้าออกจากร่างกายของเธอทีละชิ้นด้วยมือที่สั่นเทาจนอีกคนสังเกตุเห็น แต่อนาคินกลับไม่ได้ใส่ใจมันเท่าไหร่นัก เพราะคิดเอาเองว่านี่คงจะเป็นอีกหนึ่งมารยาของเธอที่พยายามเรียกร้องความสนใจจากเขา

ผู้หญิงก็เหมือนกันหมด ใครอยากจะทำตัวร่านออกมาตรงๆ ยามเมื่อได้เจอเข้ากับคนที่แสนจะถูกใจ

           ชายหนุ่มพยายามควบคุมลมหายใจของตัวเองให้คงที่ในขณะที่เรือนร่างอวบอิ่มค่อยๆ ปรากฏลงตรงหน้า ภาพของหญิงสาวที่เขาเฝ้าแอบมองอยู่ทุกวี่วันแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้เพราะเธอคือคนที่ต้องยกเว้น แต่บัดนี้ร่างกายขาวผ่องที่เหลือเพียงแค่ชุดชั้นในสีหวานที่หอบหุ้มเอาไว้นั้นทำให้เขารู้สึกพอใจเป็นอย่างมากที่ได้มาเห็น และกำลังจะได้ตีตราเป็นเจ้าของในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้...

หล่อนสวย สวยจนเกินราคาสามล้านที่เขาสูญเสียไปด้วยซ้ำ!

           “พอ! อีกสองชิ้นผมจะเป็นคนจัดการเอง” เสียงเข้มเอ่ยสั่งเมื่ออีกคนทำท่าจะถอดชั้นในออก จากนั้นจึงค่อยๆ เดินตรงเข้าไปใกล้ ใช้ฝ่ามืออันเร้าร้อนของตัวเองลากผ่านหัวไหล่มนอย่างเชื่องช้า จงใจทำทุกๆ สิ่งให้ช้าที่สุดเพื่อปั่นปวนให้อีกคนหัวหมุน ซึ่งก็เหมือนทุกความพยายามของเขาจะได้ผลจนเกินคาด

           “อ๊ะ! คุณคิน...” จันทริกาถึงกลับร้องลั่นเมื่อเสื้อชั้นในสีชมพูอ่อนถูกคนใจร้ายกระชากมันออกไปจากร่างกายของเธออย่างรุนแรง เขาไม่คิดที่จะอ่อนโยนกับเธอเลยสักครั้งตั้งแต่ที่เกิดเรื่องขึ้น นั่นทำให้เธออดคิดไม่ได้ว่าผู้ชายอบอุ่นคนเดิมคนนั้นหายไปไหน แต่พอสำนึกได้ว่าพี่ชายของตัวเองเป็นต้นเหตุทำให้ทุกสิ่งต้องเปลี่ยนไปถึงได้เข้าใจและยอมรับโดยไม่ปริปากอะไรออกมาเพื่อสร้างความรำคาญให้กับเขาไปมากกว่าที่เป็นอยู่

           “อื้อ อย่าค่ะ...” เสียงหวานดังขึ้นอีกครั้งเมื่อทรวงอกถูกบีบอย่างแรงไร้ซึ่งความอ่อนโยนอย่างที่ควรเป็น

            “การต่อต้านผมไม่ใช่สิ่งที่นางบำเรอที่ดีควรทำ!” อนาคินตวาดอย่างหัวเสียเมื่ออีกคนทำท่าจะกลับมาพยศใส่กันอีกรอบ เขาดันร่างบอบบางติดผนังห้องก่อนจะจ้องมองหน้าอกของอีกคนอย่างพึงพอใจในขนาดของมันที่ใหญ่นุ่มจนล้นมือ ชายหนุ่มไม่คิดเปล่าแต่กลับเลื่อนฝ่ามือลงไปสัมผัส บีบเค้นเพียงเล็กน้อยก็ทำให้เจ้าของมันส่งเสียงร้องครางได้ไม่ยากเย็น ความนุ่มนิ่มที่ได้สัมผัสทำให้เขาเผลอส่งเสียงครางขึ้นอย่างพออกพอใจ  ไม่อยากจะยอมรับเลยว่าชักเริ่มถูกใจสองเต้าอวบคู่นี้มากขึ้นไปทุกที!

           “แค่จับมันยังแข็งเป็นไตรับมือผมขนาดนี้ คุณเองก็คงจะผ่านร้อนผ่านหนาวมาเยอะสิท่า!” เสียงเข้มตวาดลั่นอย่างหัวเสียที่ตนเองต้องมาเสียการควบคุมเพียงแค่สัมผัสดอกบัวคู่สวย มือที่กำลังเค้นคลึงอกอวบก็ออกแรงบีบมันจนอีกคนสะดุ้งด้วยความเจ็บปวด

 แค่เพียงคิดว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาจะมีผู้ชายสักกี่คนบ้างที่เคยทำในสิ่งที่เขากำลังทำอยู่ตอนนี้ ความรู้สึกหึงหวงที่ไม่สมควรจะเกิดขึ้นกับลูกหนี้ที่ไม่ได้มีค่าอะไรนอกจากของเล่นคั่นเวลารอ รอคนของเขาที่ตอนนี้กำลังออกตามหาไอ้อาทิตย์อย่างตั้งอกตั้งใจ ก็ลุกโชนขึ้นอย่างหักห้ามไม่อยู่