“คุณวิภาดา!” ภาพวิภาดาที่แสยะยิ้มส่งมาให้กันยังทำให้อีกคนเสียขวัญอย่างหนัก จันทริการีบพาตัวเองขึ้นแท็กซี่กลับคอนโด ไม่มีกระใจนั่งรอรถเมลเหมือนอย่างทุกวัน เธอยอมรับว่ากลัว กลัวความไม่ปลอดภัยในชีวิตของตัวเองเป็นอย่างมาก แต่จะให้โทรไปบอกอนาคินถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ก็ไม่กล้า เพราะไม่รู้ว่าตัวเองจะมีค่ากับเขารึเปล่า
หญิงสาวคิดก่อนที่เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์จะดังขึ้น…
“ค่ะ” เพราะเบอร์ที่โทรเข้ามานั้นเป็นเบอร์แปลกเธอจึงกล่าวด้วยคำพูดที่ค่อนข้างจะสุภาพ มีบ่อยครั้งที่รุ่นพี่ที่ทำงานโทรเข้ามาหา หญิงสาวจึงเลือกที่จะสุภาพกับทุกๆ คนที่โทรเข้าไม่ว่าจะเป็นใคร
‘นี่มันแค่คำเตือนเท่านั้นนะ…แต่ถ้าแกยังไม่รีบไสตัวออกไปจากชีวิตของคินล่ะก็ ฉันรับรองได้เลยว่าครั้งต่อไปมันจะไม่ใช่แค่คำขู่อย่างแน่นอน!’
น้ำเสียงนั้นทำเอาใจสั่นไหวระรัวยามได้ยิน แต่พอจะเอ่ยตอบอีกฝ่ายก็ดันช
