ตอนที่ 4

1556 Words

มีนตื่นแต่เช้าเพื่อมารับเพื่อนที่พึ่งกลับจากเกาหลีที่สนามบิน แค่เธอเห็นสภาพเพื่อนก็ตกใจมากจนยืนค้างไปหลายวินาทีเลย เพื่อนไปทุบหน้ามาขนาดนี้ไม่เจ็บรึไงกัน “ดีจังที่แกมารับ เออนี่แฟนฉันเอง พีชคะนี่มีนเพื่อนมินนี่” “ยินที่ได้รู้จักค่ะคุณพีช ไปขึ้นรถดีกว่าเดี๋ยวไปส่งถึงที่คอนโดจะได้พักผ่อนกัน” เธอรู้จักกับมินนี่มาสักพัก แล้วก็เป็นนางแบบนิสัยดีมากแต่ไม่ยักจะรู้ว่ามีแฟนแล้ว “ครับ” พีชมองตามด้วยนัยน์ตาเป็นประกายที่ซ่อนเอาไว้อย่างมืดชิด ก่อนโอบไหล่มินนี่ที่เดินตามเพื่อนคนสวยของเธอไป มีนขับรถมาส่งเพื่อนที่คอนโดและคุยอะไรกันต่อตามประสาคนที่ไม่เจอกันนานนับเดือน ส่วนพีชแฟนของมินนี่เดินเข้าไปนอนก่อนเพราะน่าจะเพลียจากการเดินทาง “อะไรนะเลิกกับพี่คริสแล้ว!” มินนี่ยกมือทาบอกด้วยความตกใจไม่คิดว่าเพื่อนจะใจกล้ามากขนาดนี้ “อื้ม เลิกกันเดือนหนึ่งแล้ว” “หนึ่งเดือน! แล้วนี่พี่คริสยอมเหรอ?” มินนี่ตกใจหนักกว่าเดิมไม่คิดว่าที่นาวเล่าให้ฟังจะเป็นเรื่องจริง ปรกติเห็นทะเลาะกันทำท่าเหมือนจะเลิกกันแต่ก็กลับมาดีกันตลอดเลย “เขาตามง้อฉันอยู่ มินนี่ช่วยคิดหน่อยสิจะทำยังไงดี” เธอมีแฟนแค่คนเดียว แล้วเราคบกันมานานมากกว่าจะเลิกกันแบบนี้ เธอหาวิธีตัดใจได้นะถ้าเขาไม่คอยตามก่อกวนตลอดเวลา “งดแนะนำเพราะฉันไม่เคยคบใครนาน อย่างพีชเนี่ยก็ไม่รู้จะเลิกกันวันไหนก็ไม่รู้ เขาออกจะเจ้าชู้” “เหรอ? งั้นกลับก่อนนะวันนี้ของเข้าที่ร้าน” เธอไม่จำเป็นต้องไปเช็คก็ได้เพราะมีพนักงานค่อยตรวจนับอยู่ แต่นี่คือร้านแรกของเลยยังไม่ค่อยวางใจอะไรเท่าไร “โอเค ว่างๆก็แวะมาหากันอีกนะ” “ถ้าหน้าเข้าที่เมื่อไรเราไปเที่ยวกันนะ” ตอนนี้จะเที่ยงแล้วต้องรีบออกไปก่อน เพราะไม่อย่างนั้นรถจะติดกว่านี้ ก่อนจะขับรถมาถึงทางเข้าร้านเธอแวะสั่งน้ำไปเลี้ยงพนักงานด้วยเลย วันนี้น่าจะเหนื่อยกันมากพอสมควรเธอเลยให้เขาไปส่งถึงที่ร้านแทนเนื่องจากไม่สามารถรอได้ไหมจริงๆ แล้วขับรถเข้ามาจอดภายในพื้นที่ร้านขายเครื่องสำอางของเธอ “คุณมีนของพึ่งมาถึงเมื่อกี้นี่เองค่ะ” “อ่อ มีนสั่งน้ำไว้ให้ทุกคนถ้าเขามาส่งก็เลือกเอาเองนะชอบแบบไหน” เธอเดินไปเช็คของแล้วก็ช่วยพนักงานคิดด้วยว่าจะจัดร้านแบบไหนดี นึกถึงเมื่อก่อนที่คริสมาช่วยจังเขาน่ารักมาก “ทิชชูค่ะคุณมีน” “ขอบคุณนะ สงสัยอะไรจะเข้าตา” ไม่ได้เลยจริงๆนะเธอเนี่ย แค่คิดถึงคริสน้ำตาก็ไหลแล้ว ทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้นะ เธอไม่ควรจะคิดถึงคริสเลย คริสขับรถมาหามีนตามช่วงที่คาดไว้ เขารู้ว่าเธออยู่แค่ไม่กี่ที่หรอกและร้านเครื่องสำอางเธอต้องอยู่แน่ ตั้งแต่ทะเลาะกันวันนั้นเขาไม่เจอเธอตั้งสองวัน รู้ไหมว่ามันเหงาจนแอบมีน้ำตาเลย เขาชินที่มีเธออยู่ ไม่ว่าเมื่อไรเธอก็จะอยู่ค่อยยิ้มให้เสมอ ในทุกคืนมีนจะกอดเขา แต่ตอนนี้เขาได้แค่นอนกอดหมอนข้างแทน อยากให้มีนรู้นะว่าตอนนี้เขาโหยหาเธอมาก “ใครวะ?” เขาเดินเข้ามาภายในร้านเครื่องสำอาง วันนี้ของลงเยอะเลย แต่มีนคุยกับใครถึงหัวเราะสนุกสนานแบบนั้น “มีนไปกินข้าวกันเถอะ เที่ยงแล้วนะ” เขาเดินตีมึนไปโอบไหล่เธอแสดงว่าเป็นเจ้าของเต็มที่ แล้วมองไอ้หน้าตี๋ที่มองหน้าเมียเขาตาเคลิ้มเชียว ไอ้ควายเผือก! ผัวเขายืนอยู่ตรงนี้ยังกล้ามองเดี๋ยวได้ฟื้นโรงพยาบาลซะหรอก “คริสมาทำไมเนี่ย? ไว้คุยกันใหม่นะคะคุณตี๋” ใครจะคิดว่าเจ้าของร้านขายน้ำจะมาส่งของให้เองเพราะยุ่งมาก “ครับคุณมีน ยังไงถ้ามีอะไรโทรมาได้เลย” “ค่ะคุณตี๋” เธอหยิบนามบัตรมาสแกนไลน์และจะบันทึกเบอร์โทร แต่ว่าคริสมาแย่งโทรศัพท์เธอไปอีกแล้ว “มานี่เลยมีน คริสว่าเราต้องคุยกัน” เขาจะไม่ยอมปล่อยผ่านแน่ มีอย่างที่ไหนผัวหัวโด่แต่เสือกแอดไลน์ผู้ชายคนอื่น เมียแม่งเฮงซวยวะ! “อะไรคริส มีนมีงานต้องทำเห็นไหม?” พอแกะมือเขาออกก็เดินหนีออกมา เธอไม่อยากให้ลูกน้องต้องมองกันมาก เธอเดินออกมาที่นั่งเล่นด้านนอกแทนที่จะเข้าห้องทำงาน การอยู่ตามลำพังกับเขามันเป็นเรื่องที่ไม่ควรจะเกิดขึ้นอีก “มันเป็นใครห่ะ? ผัวยืนอยู่ตรงนี้เกรงใจบ้างไหมวะ!” เขาถามเธอเสียงดังขึ้น และคำตอบที่ได้ผ่านสีหน้าคือความเบื่อหน่าย เห้ย! เราเคยรักมากไม่ใช่รึไงวะ ทำไมถึงเปลี่ยนแบบนี้ “เรา เลิก กัน แล้ว” เธอพูดชัดเจนและเน้นย้ำทุกคำมองตาไม่หลบ เขาไม่ยอมจบทั้งที่เธอจบตั้งแต่คืนนั้นแล้วนะ “เลิก!? ฝันไปเถอะว่านอกจากฉันแล้วใครก็ไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องตัวเธอได้” เขาดึงเธอเข้ามากอดแน่น รู้สึกคิดถึงมาก ทั้งหึงทั้งหวงจนแทบจะบ้าอยู่แล้วเนี่ยทำไมไม่รับรู้บ้างวะ เมียไม่คิดถึงเขาบ้างเลยเหรอ? “งั้นก็ฝันไปเถอะว่าฉันจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม!” “มีน!” เขาตะคอกใส่เธอเสียงดังบีบข้อมือเล็กแรงขึ้น “เลิกตะคอกใส่ฉันสักที! แล้วก็ออกไปได้แล้ว!” เธอกดเสียงต่ำจ้องหน้าเขาไม่ยอมหยุดเช่นกัน “เดี๋ยวนี้เก่งจังเลยนะมีน กล้าตะคอกใส่ฉันด้วย จำไว้เลยว่าเธอจะมีผัวได้แค่คนเดียวนั่นคือฉันเท่านั้น!” เขาตะคอกหนักขึ้นไม่สนใจใครทั้งนั้นแล้ว ดื้อมากนักนะมีน! เดี๋ยวนี้คอยดูเขาจะทำให้เธอกลับมาเป็นเหมือนเดิมจนได้ เผียะ! “สันดานหมา!” เธอผลักเขาออกแล้วเดินกลับเข้าร้านพยายามทำสีหน้าให้ปรกติที่สุดเท่าที่จะทำไหว “คุณมีนเป็นอะไรมากรึเปล่าคะ?” “ฉันไม่เป็นอะไร ทำงานต่อเถอะ” เธอเดินไปทำหน้าที่แคชเชียร์คิดเงินให้ลูกค้า แล้วพยายามยิ้มแย้มให้ได้อย่างสดใสทั้งที่จริงในใจเธอมันร้องไห้อยู่ คริสทำกับเธอเหมือนเป็นตัวอะไรสักอย่างที่ไม่ใช่คนรัก เธอก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทนให้เขาตะคอกถามด่าว่ามานานได้ไงตั้งหลายปี คริสเดินตามมาจนถึงประตูร้านแต่ก็เปลี่ยนใจหันหลังกลับไปที่รถแทน เขาไม่รู้ว่ามีนเป็นอะไรทำไมถึงต้องด่าเขาด้วย ที่ผ่านมาเขาก็เป็นแบบนี้ไม่เห็นว่าเธอจะพูดอะไรสักคำ เธอมีแต่ยอมเขาตลอด เธอรักเขามากแล้วเพราะอะไรถึงได้เป็นแบบนี้ หรือว่ามีใครมาเปลี่ยนเมียเขา คริสกำหมัดแน่นเดินกลับไปที่รถขับออกไปไม่อยากจะง้อเธอแล้ว แต่ก็ทนทำใจปล่อยไม่ได้จริงๆ เราคบกันมาตั้งนานความผูกพันมันมากขนาดไหนใครจะรู้ดีเท่าเขาเล่า เขาจะหาใครมาแทนที่มีนอีกได้ไงในเมื่อเธอดีแสนดีมากขนาดนี้ “แม่งเอ้ย! ใครมายุ่งกับเมียกูวะ!” มันต้องมีสักตัวแน่เลยที่ทำให้เธอเปลี่ยนไป หรือจะเป็นไอ้ตี๋ที่มองมีนจนตาหวานเชื่อม ช่วงค่ำคริสมาร้านเหล้ากับเพื่อนตามที่นัดกันเอาไว้ ยอมรับตามตรงเลยว่าชีวิตตอนนี้โคตรเฮงซวย ไม่รู้ว่าทำไมเขาต้องรู้สึกแบบนี้ด้วย ทุกอย่างมันห่วยแตกจนไม่รู้ว่ามีอะไรที่ดีบ้าง “นี่มึงคิดว่าน้ำเปล่าเหรอวะถึงแดกอยู่นั่นแหละ!” โตจับมือเพื่อนห้ามก่อน เพราะตั้งแต่มามันเล่นยกอย่างเดียวเลย “วันนี้กูไปหามีนมา แม่งปากดีกล้าไล่ผัวเก่งฉิบหาย” ยิ่งพูดมันยิ่งน้อยใจ ตั้งแต่เลิกกันไปเธอไล่เขานับไม่ถ้วนแล้ว แต่เขาหน้าด้านจะอยู่ต่อเอง ก็นั่นน่ะเมียทั้งคนใครจะทนไหวละ “เห้ยมึง! น้องมีนมากับเพื่อน” ชินสะกิดเพื่อนหลังจากหางตาดันไปเห็นเข้าพอดีกับที่กำลังพูดถึง “ไอ้เหี้ยนั่นมันใคร?” มีผู้หญิงสามคน ผู้ชายอีกหนึ่งคน หวังว่ามันคงไม่ใช่ผัวใหม่หรอกนะ เขาลุกขึ้นกำลังจะเดินไปหาเพื่อถามให้เคลียร์ แต่ไอ้โตมันเสือกจับมือไว้อีกแล้ว “มึงนั่งเลย กูขี้เกียจมีเรื่อง เมียกูก็มามึงเห็นไหม?”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more