ตอนที่ 2

1389 Words

มีนกลับมาจากหัวหินก็ลุยงานของตัวเองต่อเลย อาชีพแม่ค้าออนไลน์เป็นอะไรที่อิสระที่สุดแล้ว แต่อีกงานของเธอคือร้านขายของหลายอย่างเกี่ยวกับความงาม ไม่ว่าจะนำเข้าครีม ขายเครื่องสำอาง รวมไปถึงเสื้อผ้าและเครื่องประดับที่แยกโซนอย่างชัดเจนทุกอย่าง “คุณมีนมาแล้วเป็นไงบ้างคะ” นิวพนักงานแคชเชียร์ของร้านถามเพราะช่วงที่เจ้านายคนสวยหายไปคุณคริสมาตามหา “นี่ของฝากทุกคนค่ะ มีนขอทำงานสักพักใครจะมาพบให้โทรบอกก่อนนะคะ” วันนี้เธอนัดเพื่อนเอาไว้แต่ก็ต้องทำงานด้วย ทำไมภาพทุกอย่างมันยังชัดเจนอยู่นะ ตลอดเวลาหลายปีที่คริสมักจะมานอนบนโซฟาประจำห้องทำงาน หรือไม่ก็เอางานของเขามาทำที่นี่ด้วย ภาพจำทุกอย่างมันชัดเจนมากจนไม่สามารถจะลืมได้ง่ายๆเลย แต่เธอต้องหันกลับมารักตัวเองสักที “คุณมีนเมื่อวันก่อนคุณคริสแวะมาหาแล้วฝากนี่ไว้ให้ค่ะ” “อ่อ” กล่องของขวัญที่ผูกโบว์ดูสวยดีนะแต่ว่ามันช้าไปไหม เธอไม่รู้ว่าตัวเองเข้มแข็งมากพอที่จะเจอเขาได้อีกครั้งรึเปล่า เธอรักคริสมากนะ ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ตอนนี้เขายังรักเธอบ้างรึเปล่าก็ตาม เธอไม่รู้ว่าที่เขาฝากไว้เพราะพึ่งจะนึกได้ หรือว่าอะไรกันแน่ แต่เธอก็ใจแข็งไม่พอที่ทิ้งไป “นาฬิกา…” ของขวัญที่เขาให้คือนาฬิกาที่เธอเคยบอกว่าอยากได้แล้วกำลังจะสั่งซื้อแล้วด้วย สุดท้ายก็นั่งนิ่งใจลอยอีกครั้ง เธอควรจะเอาไปคืนเขาดีไหม หรือว่าควรจะเอายังไงกับน้ำตาที่กำลังเอ่อคลอเบ้าตอนนี้ดี นับตั้งแต่วันนั้นเธอตัดขาดเขาแล้วต้องใจแข็งเข้าไว้สิ “ฉันคิดถึงนายนะ” สุดท้ายเธอก็ทนไม่ไหวหรอก คริสเดินเข้ามาในร้านขายเครื่องสำอางของเมีย แค่เห็นรถเขาก็จำได้แล้ว เธอกลับมาทำงานแล้วหลังจากที่หายหน้าไปเกือบเดือนเลย ครั้งนี้เขาตั้งใจมาง้อขอคืนดีเพราะชีวิตที่ไม่มีเธอมันเฮงซวยมากจนไม่สามารถจะทนต่อได้ไหว “อ้าวคุณคริสมาหาคุณมีนเหรอคะ?” นิวถามขึ้นเมื่อเห็นแฟนเจ้าของร้านเดินเข้ามา “อยู่ในห้องทำงานใช่ไหม?” “ค่ะ แต่ว่าคุณมีนไม่ให้ใครพบ” “ทำงานไป” แค่รู้ว่าเมียอยู่มันก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่าเลย คริสเดินเข้าไปในห้องทำงานขนาดพอดี แล้วเปิดประตูเข้าไปเห็นเมียกำลังกดคอมระรัวจนไม่ได้สนใจเขาเลย เธอเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน แต่ทำไมถึงบอกเลิกกันเขายังไม่เข้าใจ “ชอบไหมนาฬิกาที่ซื้อให้?” “คริส!” เธอยังไม่พร้อมที่จะเจอเขาในตอนนี้นะ “ทำงานต่อไปสิ แค่อยากมาคุยด้วยนิดหน่อย” เขาอยากจะขอคืนดี แต่ก็ไม่มั่นใจว่าจะสำเร็จไหมในครั้งนี้ “มีนยุ่งอยู่ไม่ว่างคุยกับใคร” เธอก้มหน้าเสแสร้งแกล้งทำเป็นสนใจงานทั้งที่ความจริงไม่มีสมาธิเลย เธอต้องกำปากกาแน่นข่มใจไม่ให้เดินเข้าไปกอดเขาทั้งที่คิดถึงจนแทบบ้า “มันเพราะเรื่องอะไรทำไมต้องเย็นชาด้วย” เธอจะเย็นชาใส่เขาแบบนี้ไม่นะ เขายังเป็นผัวเธออยู่นะ ถึงเธอจะบอกเลิกกันไปแล้วแต่ยังไงเขาก็ไม่เลิกแน่นอน “เพราะเราเลิกกันแล้วไงคริส คืนนั้นพี่โตพี่ชินก็อยู่ด้วยอย่าลืมสิ” เธอเงยหน้ามาตอบเขาก่อนจะเหลือบตามองนาฬิกาที่เขาให้เป็นของขวัญวันเกิด “เอาของคริสกลับไปด้วยมีนไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น” “มีนโกรธอะไรก็บอกมาดิ” เขาไม่ผิดเรื่องอะไรเลยนะทำไมต้องถูกบอกเลิกด้วยวะ “กลับไปเถอะคริส” “ไม่! มีนมาคุยกันก่อน” เขาเดินเข้ามาหาเธอจับมือที่กำปากกาแน่น มันต้องไม่ใช่แบบนี้แน่ “มีนขอร้องคริสกลับไปเถอะ ปล่อยมีนไปในทางของตัวเองเถอะนะ” เธอจะร้องไห้อยู่แล้วนะถ้าเขาไม่หยุด คริสไม่รู้หรอกว่าเธออยู่กับความรู้สึกทรมานแบบนี้มานานแค่ไหน เขาเห็นแค่รอยยิ้มสำเร็จรูปของเธอ แต่ไม่เคยสังเกตว่าความจริงเธอกำลังเสียใจมากมายขนาดไหนแล้ว “ร้องไห้ทำไม?” ตาเธอเริ่มแดงแล้วเขาไม่อยากเห็นน้ำตาเมียตัวเองหรอกนะ “คริสหยุด! อย่ามาสงสารกันตอนนี้เลย” เวลาที่ผ่านมาเขาไม่สนใจแล้วตอนนี้จะมาสนใจกันทำไมเล่า เธอต้องใช้เวลานานมากเพื่อจะหยุดร้องไห้ แต่แค่เจอเขาเพียงไม่กี่นาทีความเข้มแข็งอันน้อยนิดก็พังทลายลงไม่เป็นท่า “คิดถึงมีนนะ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะนะ เรายังรักกันอยู่ไม่ใช่เหรอมีน” “ทุกอย่างมันจบแล้ว คริสกลับไปเถอะ” “โอเค กลับแค่วันนี้แล้วจะมาหาใหม่” เขาไม่คิดว่ามีนจะกล้าไล่กัน แต่วันนี้เขารู้แล้วว่าเธอใจร้ายมากขึ้นกว่าเดิม คริสเดินออกมาจากห้องทำงานทำตัวปรกติเหมือนไม่มีอะไรแล้วก็ไม่ได้เอาขวัญคืนมาด้วย เขาซื้อให้ไปแล้วต่อให้มีนจะเอามาปาใส่หน้าเขาก็ไม่รับคืน ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกันคนที่บอกรักเขามาตลอดถึงบอกเลิกกันง่ายๆแบบนี้ เมื่อก่อนต่อให้เขาทำผิดมากมาย ทะเลาะกันจนบ้านแทบแตก เราก็ไม่เลิกกันเลย เรื่องแค่ลืมวันเกิดทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ แต่เขามันคนหน้าด้านไม่ยอมเลิกง่ายๆหรอก เราคบกับมาตั้งเจ็ดปีเวลามันน้อยซะที่ไหนเล่า แค่ลองคิดว่าจะมีคนอื่นมาแทนที่มีนหัวใจมันก็หวิวแล้ว ไม่มีใครแสนดีเท่าเธออีกแล้วนะ “เฝ้าแถวตรงนี้แหละ” ก็บอกแล้วว่าหน้าด้านไล่เท่าไรก็ไม่ไปหรอก เขาจะเฝ้าเผื่อเมียมีชู้ ทีนี้พ่อจะกระทืบให้กระดูกหักเลย ตกเย็นมีนนัดเพื่อนไว้จะออกไปหาอะไรกินข้างนอกเพราะเพื่อนพึ่งรู้ว่าเลิกกับแฟน ทุกคนดูจะช็อคกันแต่มันก็ไม่แปลกหรอกขนาดตัวเธอเองยังไม่คิดว่าจะอยู่ได้โดยไม่มีคริสเลย “ดื่มสักนิดเดี๋ยวไปส่ง” “ฉันกินเหล้าไม่เก่งก็รู้นี่” เธอไม่ค่อยได้ดื่มเหล้าไม่ค่อยเที่ยวเลยคออ่อนมาก “เอาน่ามีนฉลองให้กับความโสดไง แล้วนี่พี่คริสไม่มาง้อเลย?” นาวถามอย่างสงสัยถึงจะรู้มาบ้างจากแฟนตัวเอง “วันนี้ก็มาแต่ว่าฉันไม่พร้อมเจอ เขาเลยกลับไป” เธอไม่พร้อมสำหรับทุกอย่างเลยมากกว่า ไม่ว่าจะเจอหน้า พูดคุย หรือแม้แต่ได้ยินชื่อ เข้าใจไหมว่ายังรักยังเสียใจอยู่ “พูดแล้วเครียดดื่มดีกว่า เอ้าชน!” เธอยกแก้วชนกับเพื่อนแล้วมาดื่มนิดก่อนจะกินอาหารเย็น “เลิกกันแค่เดือนเดียวแกผอมลงไปเยอะเลยนะ หน้าก็โทรมเป็นผีเลย” นาวบอกด้วยความเป็นห่วงเพื่อนรัก “ก็ไม่หิว ไม่กิน ไม่นอนด้วย ฉันคิดถึงเขามากนะนาว แต่ก็พอแล้ว ฉันคงอยู่แบบนั้นต่อไม่ไหวจริงๆ” ยิ่งพูดเธอยิ่งอยากจะร้องไห้ออกมา แต่ก็เกรงใจเพื่อนที่ลงทุนเลี้ยงข้าวเย็นวันนี้ “เอาน่าถ้าคู่กันแล้วเดี๋ยวก็ได้กัน เชื่อฉันสิ” นาวจับมือเพื่อนรักปลอบใจให้รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง คริสนั่งอยู่โต๊ะมุมแอบมองเมียอยู่ห่างๆ เขาพึ่งจะมาสังเกตว่าเธอไม่สดใสร่าเริงเลย เขาแทบไม่เคยเห็นรอยยิ้มที่สดใสของมีนสักครั้ง เธอดื่มเหล้ากับเพื่อนแบบไม่เจียมตัวเองเลยว่าดื่มเหล้าไม่เก่ง ปรกติแค่ไวน์แก้วเดียวเธอก็มึนแล้วนะ “ฉันไม่ปล่อยเธอแน่นอน” เขาไม่มีทางปล่อยไปหรอก

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more