“นั่งนี่”
แทนทองจูงมืออิงดาวเดินมานั่งที่ม้านั่งตัวโปรดของเขา ที่เขาเคยนั่งประจำเวลาที่เขารู้สึกเหงาๆ นับตั้งแต่วันนั้น ไม่เคยมีใครได้เข้ามานั่งที่นี่เลย เขาพาอิงดาวเข้ามาที่นี่แสดงว่าเธอคือคนพิเศษของเขาแล้วรึ? แทนทองยังคงตั้งคำถามกับตัวเอง
อิงดาวทำตามอย่างว่าง่าย เธอเดินเข้าไปนั่งบนตักของแทนทอง พลางเอามือคล้องคอเขา ใบหน้าสวยยิ้มให้ ส่งสายตาเป็นประกาย รอยยิ้มอ่อนของแทนทองทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก แต่เธอก็ยังคงรู้สึกเจ็บแค้นมากกว่าที่จะรู้สึกดีกับเขา ใครล่ะจะรักคนที่เคยทำร้ายตัวเองได้ขนาดนั้น ไม่มีทาง ไม่มีทาง
“อยากคลายเครียดไหม”
แทนทองยังไม่ทันตอบอะไร อิงดาวก็หมุนตัวมานั่งคร่อมบนตักของแทนทองทันที ใบหน้าสวยซุกไซ้ซอกคอขาว ดูดเม้มมันจนเป็นรอยแดง คลอเคลียไปมาจนขนอ่อนของแทนทองลุกตั้ง กระดุมเสื้อค่อยๆ ถูกปลดทีละเม็ดๆ เสื้อเชิ้ตตัวสีขาวถูกถอดออกอย่างง่ายดายเพราะแทนทองให้ความร่วมมือ
