ด้วยสีหน้าท่าทาง อาการเนื้อตัวบิดเร่า หายใจกระเส่า ใบหน้าเบี้ยวบูดเหยเก ห่อไหลสะท้าน และเม็ดทับทิมที่รวบรัดตัวเอ็งจนเต่งตั้งเป็นตุ่มไตอย่างที่เห็น… ก็จะอะไรเสียอีกล่ะ? ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะว่าร่างกายของจำปากำลังร่ำร้องหาการรุกรานแรงๆ จากความเป็นชายของแกที่ปรากฏเป็นรูปลำใหญ่โต ผงาดง้ำอยู่ภายใต้กางเกงแพรจนแกรู้สึกปวดหน่วงไปทั้งลำกาย
“หยุดเถอะ… ม..ม..ไม่ไหวแล้ว” จำปาพร่ำออกมา
ได้ยินเช่นนั้น ลุงเข้มคิดในใจว่านาทีทองชัดๆ แกยิ้มอย่างย่ามใจ รีบกระชากกางเกงแพรให้พ้นออกไปจากปลายเท้าของตัวเอง เผยให้เห็นร่างกายเปลือยเปล่า ลำตัวท้วมหนา เลื่อมลื่นไปด้วยเหงื่อ แต่สิ่งที่ทำให้จำปายกมือขึ้นปิดปากก็คืออาวุธประจำกายของแกที่ทำเอาขนลุกขนพอง
ให้ตายเถอะ!... ของคนหรือนั่น? เพราะที่เห็นนั้นมันยิ่งกว่าท่อนแขนของหล่อนเสียอีก
จำปาฉุกคิดไปถึงคำพูดของป้าช้อย เชื่อแล้วว่าที่แกชอบเอามาบ่นทีเล่นทีจริงให้ฟังอย
