SAENDI TALK.
พอมาถึงคอนโดต่างคนต่างก็ลงจากรถและเดินเข้าห้องกันไปเงียบๆ เสี่ยมันเดินเข้าไปในห้องนอนส่วนเรายืนเอ๋ออยู่ตรงหน้าประตู ทั้งที่เมื่อก่อนก็เดินเหินคล่องเหมือนเป็นบ้านหลังที่สองของตัวเอง พอมาวันนี้มันรู้ขัดๆยังไงชอบกล
"มึงจะยืนให้รากงอกออกมารึไง!?"
เสียงห้วนๆของอีเสี่ยทำใหเราที่มัวแต่คิดอะไรเพลินๆถึงกับสะดุ้งก่อนจะหันไปมองเสี่ยที่ยืนทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ตรงโซฟา
"มานี่!"
เสี่ยมันสั่ง เรากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากก่อนจะค่อยๆเดินลากขาเข้าไปหาเสี่ยมัน เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เสี่ยมันนั่งลง
"มึงจะยืนค้ำหัวกูอีกนานไหม?"
เสี่ยมันเงยหน้าขึ้นมาถามเมื่อเห็นเรายืนเฉยไม่นั่งลงซักที เราเลยต้องรีบนั่งลงแต่เว้นระยะห่างจากเสี่ยมันหน่อย เผื่อมันลงไม้ลงมือจะได้ปัดป้องทัน
ตุ่บ !
แล้วเสี่ยมันก็โยนถุงอะไรสักอย่างมาให้ เราเงยหน้าขึ้นมองเสี่ยมันอย่างงงๆ
"กูซื้อมาฝาก ไม่รู้หรอกว่ามึงชอบอะไร
