SAENDI TALK.
ที่เสี่ยมันหายไปทั้งคืน ไม่ได้กลับมานอนที่ห้อง เสี่ยมันหายไปกับเธอคนนี้ใช่ไหม. . .
จากที่เราไม่กล้าสบตากับเสี่ย เราก็หันไปจ้องหน้าเสี่ยมันตรงๆ ส่วนเสี่ยมันก็มองหน้าเราอย่างกับจะกินหัว
ช่างมึงสิเสี่ย. . .
ตอนแรกยอมรับว่าตกใจที่เห็นหน้าเสี่ยปลื้ม แต่มาคิดดีๆ ทำไมเราต้องตกใจ ในเมื่อเรามาทำงาน ไม่ได้มาเที่ยวหรือมาเดินควงใครต่อใครแบบที่เสี่ยมันทำ
ถึงเราจะไปอยู่กับเสี่ยมันก็จริงแต่ก็ไปอยู่แบบผู้หญิงขัดดอกป่ะ เรื่องงานหรือเรื่องส่วนตัวมันก็ยังเป็นเรื่องที่เราต้องทำอยู่ ถ้าไม่ทำใครจะมาเลี้ยงเราล่ะจริงไหม
คิดได้แบบนั้นเราก็เชิดหน้าขึ้นเรียกความมั่นใจของตัวเองให้กลับมาแล้วฉีกยิ้มหวานๆให้ผู้ชายทุกคนที่เราเดินผ่านมาตลอดทาง
เราไม่ได้ทำอะไรที่เสี่ยมันไม่ชอบนี่ใช่ไหม เสี่ยมันบอกเองนี่ว่าไม่ชอบให้เราเข้าใกล้ผู้ชายคนไหน เราก็ไม่ทำ
แต่. . .เสี่ยมันไม่ได้บอกนี่หว่าว่าห้ามยิ้ม !
กูไม่
