ใต้พันธนาการ

ถูกชะตา

ภาคเหนือของประเทศไทย

@บริษัทขนส่งสินค้าอุปโภคบริโภคระดับภูมิภาค

ใบหน้าภายใต้แว่นสายตาแสดงออกถึงความดีใจ เมื่อเห็นว่ามีชื่อตัวเอง อยู่ในกระดานประกาศข่าวสารต่างๆของบริษัท คนอื่นๆที่พบเจอกับความผิดหวัง หันมายิ้มให้เธอเพื่อแสดงความยินดี ที่ได้เลื่อนขั้นขึ้นเป็นผู้ช่วยเลขา หลังจากทำงานในบริษัทแห่งนี้เพียงแค่สองปี

“ยินดีด้วยจ๊ะรุ้ง”

เพื่อนสาวที่ทำงานมาด้วยกันยิ้มกว้าง แม้ตัวเองจะพบเจอกับความผิดหวัง แต่ก็ไม่ได้ริษยาเพื่อนที่ได้ตำแหน่งที่หวังไปครอง ด้วยรู้ดีว่าทั้งตัวเอง ทั้งรุ่งทิวา ใช้ความพยายามมากขนาดไหนในการสอบแข่งขันครั้งนี้

บางทีเธออาจจะพยายามสู้รุ่งทิวาไม่ได้ด้วยซ้ำ รายนี้ทั้งขยัน ทั้งอดทน ไม่เคยขาด ลา หรือมาทำงานสายเลยสักครั้ง แถมยังขยันอ่านหนังสือ เพื่อสอบเป็นผู้ช่วยเลขาอีก ไม่แปลกใจหรอก ถ้าหากครั้งนี้รุ่งทิวาจะได้ตำแหน่งนี้ไปครอง

“เสียดายเนอะ ที่ครั้งนี้รับแค่คนเดียว”

“ก็แหม๊ ประธานบริษัทมีแค่คนเดียวนี่นา เดี๋ยวเราไปลองสอบตำแหน่งอื่นก็ได้ อย่าไปคิดมาก”

“จ้า”

รุ่งทิวาเดินตามเพื่อนสนิทเพื่อกลับไปทำงานต่อ เธอเข้ามาทำงานที่บริษัทแห่งนี้ตามคำแนะนำของเพื่อน เข้ามาทำงานเป็นพนักงานฝ่ายจัดการเอกสารเป็นตำแหน่งแรก ในขณะที่เพื่อนเป็นถึงรองผู้ช่วยในแผนกนั้น

บริษัทแห่งนี้มักจะจัดให้มีการสอบแข่งขันเพื่อเลื่อนตำแหน่ง สำหรับคนที่มีความรู้และมีความสามารถมากพอ สำหรับรุ่งทิวา เธอใช้เวลาเพียงแค่สองปี ก็สามารถสอบได้ตำแหน่งที่ใกล้เคียงกับความต้องการของตัวเอง และอีกไม่นานเธอจะสอบเลื่อนขั้นเป็นเลขาของท่านประธานให้ได้ สิ่งที่หวังมีเพียงอย่างเดียว นั่นคืออัตราเงินเดือนที่เพิ่มขึ้นกว่าเดิมเป็นเท่าตัว

วันนี้เป็นวันประกาศผลการสอบ รุ่งทิวาจึงไม่ต้องวุ่นวายกับการย้ายตำแหน่งงานใหม่ ในประกาศระบุวันเริ่มงานในตำแหน่งใหม่ชัดเจน เธอมีเวลาเตรียมตัวและเปลี่ยนตัวเองถึงสามวัน สามวันที่ว่า นับรวมวันหยุดเสาร์อาทิตย์ด้วย

รุ่งทิวาเป็นผู้หญิงที่มีรูปร่างสูงโปร่งเหมือนหุ่นนางแบบ แต่ด้วยฐานะทางบ้านค่อนข้างยากจน เธอจึงไม่ค่อยมีชุดดีๆใส่เหมือนคนอื่น อยากจะเจียดเงินเดือนซื้อชุดแทบตาย แต่รายจ่ายมันพอดีกับรายรับ ที่กระเสือกกระสนสอบเลื่อนตำแหน่ง ก็เพราะหวังเงินเดือนที่สูงขึ้นกว่าเดิมนั่นเอง

วันอาทิตย์ วันสุดท้ายของการเตรียมตัว

รุ่งทิวาเดินวนอยู่ในห้าง หลังจากตัดสินใจเสียสละเงินน้อยนิดในบัญชี มาเดินเลือกซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ ในชั้นของผู้บริหารนั้น มีแต่คนที่สวยราวกับนางหงส์ ส่วนเธอเปรียบได้ดั่งกาดำ การจะเข้าไปอยู่ในนั้นได้ เธอต้องทำตัวเองให้กลมกลืน ไม่อยากแปลกแยก จนคนในแผนกนั้นแบ่งแยกกับตัวเอง

“ขอลองชุดนี้ได้ไหมคะ?”

มองชุดอย่างกล้าๆ กลัวๆ ราคามันสูงกว่าที่ตั้งไว้มาก แต่เงินในบัญชีก็มีมากกว่า แต่ด้วยความที่เป็นคนบ้านนอกคอกนา กลัวพนักงานจะดูถูก ว่าตัวเองไม่มีปัญญาซื้อ

“ชุดนี้ไม่เหมาะค่ะ!”

พนักงานเพียงคนเดียวของร้าน มองสำรวจร่างกายของลูกค้าตั้งแต่เส้นผมจรดปลายเท้า ถอนหายใจออกมาเบาๆ จนลูกค้าสาวใจเสียไปกว่าครึ่ง ใบหน้าสวยของคนที่เป็นถึงเจ้าของร้านบึ้งตึง มองสำรวจรูปร่างของลูกค้าอีกครั้ง ก่อนจะดึงข้อมือไปยังโซนใหม่ของร้าน

“สีพวกนั้นมันทึบไปค่ะ ใส่แล้วดูหม่นหมองมาก ไม่เข้ากับตัวเองสักนิด”

กอดอกมองอย่างไม่พอใจ ลูกค้าของเธอดูเงอะงะ แต่หน้าตาน่ารักถูกใจ รู้สึกขัดใจจนอยากจับแต่งตัวซะเอง

“ช่วยแนะนำหน่อยได้ไหมคะ”

รุ่งทิวาเงยหน้าขึ้นมองผู้หญิงที่สูงกว่าตัวเอง เมื่อเห็นว่าเธอส่งยิ้มกลับมาให้ ค่อยรู้สึกใจชื้นขึ้นมา

ธารธาราหยิบเสื้อผ้าสีอ่อนออกมาจากราว ยกขึ้นทาบลงไปบนร่างกายผอมบาง ออกไปทางผอมแห้งเหมือนพวกนางแบบต่างประเทศๆ โชคดีที่มีหน้าอกใหญ่ ไม่อย่างนั้นผู้หญิงคนนี้คงไม่น่ามองนัก

“มีงบเท่าไหร่คะ?”

“ประมาณสองพันค่ะ ได้สักสองสามชุดไหมคะ”

“เหลือเฟือ ได้เยอะกว่านั้นอีก”

ธารธาราพูดอย่างถูกใจ แม้จะผอมแห้ง แต่ก็สูงมาก ประมาณ 175 อยู่ราวๆนี้ เป็นหุ่นนางแบบเลยล่ะ และเธอก็ต้องการนางแบบอยู่พอดี ช่วงนี้เฝ้าร้านอยู่คนเดียวเบื่อๆด้วย การจับใครสักคนแต่งตัว คงแก้เบื่อให้เธอได้ไม่น้อยเลย

“ขอบคุณค่ะ”

รุ่งทิวากล่าวขอบคุณ แอบมองสำรวจคนสวยใจดีที่กำลังเลือกชุดไปด้วย เมื่อเลือกชุดได้ ธารธาราก็รีบนำไปยื่นให้ลูกค้าเพียงคนเดียวของร้าน รุ่งทิวารับไปถืองงๆ จนเจ้าของร้านต้องดุ และสั่งให้ไปลองใส่ในห้องลองชุด ซึ่งอยู่ด้านในสุดของร้าน

ภายในห้องลองชุด

ใบหน้าปราศจากแว่นมีแววพึงพอใจ เมื่อได้มองเห็นตัวเองในกระจกเงาบานใหญ่ ชุดเดรสแบบเรียบหรู ไม่ได้ดูหวือหวาเกินไป แล้วก็ไม่ได้เรียบร้อยจนเกินไปด้วย เธอกำลังต้องการชุดแบบนี้พอดี เพราะคนที่ทำงานในแผนกผู้บริหาร ล้วนแต่งตัวแนวนี้กันทั้งนั้น

“เสร็จยังคะคุณลูกค้า ยังต้องลองอีกหลายชุดเลยนะ”

เสียงเร่งดังก้องเข้ามาในห้อง รุ่งทิวารีบพาตัวเองออกไปจากห้องลองชุด เจ้าของร้านที่ยืนรออยู่ข้างนอกพร้อมกับชุดอีกห้าชุดดวงตาลุกวาวลูกค้าคนนี้เหมาะกับชุดที่เธอออกแบบเหลือเกิน แบบนี้คงทั้งลดทั้งแถมให้อะบอกเลย

ธารธาราเลือกชุดที่จะแถมให้คนสวยตรงหน้ามาอีกสองตัว จากนั้นก็ยื่นชุดก่อนหน้าไปให้ลอง ใช้จังหวะที่เธอคนนั้นเข้าไปลองชุดในห้อง พับสองชุดที่เลือกใส่ถุงกระดาษเตรียมไว้รอ

รุ่งทิวาลองชุดจนครบหมดทุกชุดแล้ว แต่ยังตัดสินใจไม่ได้ ว่าจะเลือกชุดไหนดี เพราะทั้งหกชุดที่ลองสวม ล้วนมีแต่ชุดที่สวยและเหมาะกับเธอทั้งนั้น บางชุดไม่เหมาะกับที่ทำงาน แต่สวยจนรู้สึกเสียดายถ้าไม่ได้ซื้อ

“ขอโทษนะคะ ทั้งหมดนี้ราคาเท่าไหร่คะ”

ถามเพื่อตัวเองจะได้ตัดสินใจ ถ้าแพงมากจะได้เลือกชุดที่จำเป็นต่อการทำงานไปก่อน ชุดอื่นถ้ามีเงินเหลือ ค่อยกลับมาซื้อทีหลัง

“ทั้งหมด … พันเดียวพอ”

พูดจบธารธาราก็ร้องอุทานเป็นคำหยาบภายในใจ ต้องลดขนาดไหนถึงได้ราคานั้น แต่ช่างเถอะ เธอมีแผนการตั้งแต่แรกแล้ว ไม่ได้คิดจะลดราคาให้เฉยๆหรอก

“จริงเหรอคะ”

“จริง! แต่มีข้อแม้คะ คุณต้องถ่ายรูปลงไอจีร้านของฉันนะ แล้วฉันจะขายชุดทั้งหมดให้ในราคาหนึ่งพัน รู้ไหมว่าชุดพวกนั้น ต่ำๆก็ชุดละ 790 บาทเลยนะ”

“แต่ฉันไม่สวยนะคะ”

คนที่ไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองยิ้มเขิน ต่างจากคนที่มองเห็นความสวยบนใบหน้าสะอาด ธารธาราส่ายหน้าระรัว ผู้หญิงหน้าสดก็แบบนี้ทุกคนแหละ ถ้าได้แต่งหน้าสักหน่อยรับรองสวยทุกคน เชื่อเธอสิ เธอเรียนมาเชียวนะ ทั้งการแต่งหน้า ทั้งการทำเสื้อผ้า อะไรที่เกี่ยวกับความสวยความงามของผู้หญิง เธอเรียนมาหมดแล้ว

“คุณอยากสวยหรือเปล่า ฉันทำให้สวยได้นะ”

“อยากสิคะ”

“งั้นมานี่เลยค่ะ”

ธารธารายิ้มกว้าง ลากคนหน้าสดไปด้านในร้าน หยุดลงเมื่อมาถึงโต๊ะที่มีเครื่องสำอางกองอยู่เต็มโต๊ะ เธอเปิดร้านเสื้อผ้า และทำร้านรับแต่งหน้าด้วย เลยมีเครื่องสำอางพร้อม สำหรับแปรงโฉมผู้หญิงที่ถูกชะตาตั้งแต่แรกเจอ