BAD FRIEND #8

1634 Words

BAD FRIEND #8 “ไปไหนมา!” เดลพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจก่อนจะมองเข้าไปในรถด้วยสีหน้าดุดัน “ไปกินข้าวกับเพื่อนมา” เดียร์พูดด้วยสีหน้าตกใจ เพราะไม่เคยเห็นชายหนุ่มเป็นแบบนี้มาก่อน “แล้วทำไมไม่รับโทรศัพท์!” “ละ..ลืมเอาไป” เดียร์ตอบก่อนจะยื่นมือไปแตะแขนชายหนุ่ม “ทำไมต้องโกรธขนาดนี้ด้วยหล่ะ” เดลจ้องหน้าหญิงสาวก่อนจะตวัดสายตาไปมองมินที่เปิดประตูลงมาจากรถ “โอเครึป่าวครับน้องเดียร์” “โอเคค่ะพี่มิน” เดียร์ตอบพร้อมกับหันไปส่งยิ้มบางๆ “ขอบคุณมากนะคะ” “ไหนบอกเพื่อนไง” เดลเอ่ยถามหญิงสาวแต่สายตากลับจ้องที่ชายหนุ่มตรงหน้าไม่วางตา “เดียร์ไปกับแพร แต่แพรเมา แฟนแพรก็เลยมารับแล้วพี่มินก็เป็นเพื่อนกับแฟนแพร พี่เค้าก็เลยมาส่ง” เดียร์อธิบายให้ชายหนุ่มตรงหน้าฟังอย่างใจเย็น “แล้วทำไมไม่โทรหาเดล” “เดียร์ลืมเอามือถือไป” “เหอะ!” เดลชักสีหน้าอย่างไม่พอใจก่อนจะหันไปจับมือหญิงสาว “ขึ้นห้อง!” “เดี๋ยว” มินเดินเข้ามาขวางหน้าเดลไว้ด้วยสีหน้าไม่พอใจ “ไม่ว่าคุณจะอยู่ในฐานะอะไรคุณก็ไม่ควรทำแบบนี้กับผู้หญิง” “ไม่ใช่เรื่องของมึง อย่าเสือก!” “เอ่อ พี่มินคะ” เดียร์เบี่ยงตัวเข้ามาแทรกระหว่างชายหนุ่มทั้งสอง “เดียร์ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ แล้วก็ขอโทษแทนเพื่อนเดียร์ด้วย” ก่อนจะลากแขนเดลให้ออกมาจากตรงนั้นทันที ตึกตัก ตึกตัก ตึ้งงง! เดียร์ลากชายหนุ่มเข้ามาในลิฟต์ก่อนจะหันไปมองด้วยความไม่พอใจ “ทำตัวแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะเดล ทำไมไปพูดกับพี่เค้าแบบนั้น” “แล้วที่เดียร์ทำมันน่ารักมากรึไง” ชายหนุ่มเบือนหน้าหนีอย่างโกรธๆ ตึ้งงง! เดลมองชายหนุ่มแปลกหน้าที่เดินเข้ามาในรีบด้วยใบหน้านิ่งเรียบ ก่อนจะหันไปมองหน้าเดียร์แล้วดันหญิงสาวให้ไปชิดมุมด้านในของลิฟต์ “อะไรเดล” เดียร์กระซิบถามด้วยสีหน้าตกใจ ก่อนจะมองการกระทำชายหนุ่มอย่างไม่เข้าใจ “เดี๋ยวบอกไอดาร์คให้เพิ่มเงินเดือนให้ จะได้ไม่ไปเอาเศษผ้ามาใส่” ก่อนจะถอดเสื้อคลุมของตนเอง คลุมตัวหญิงสาวไว้ พร้อมกับยืนกอดอกมองหน้าหญิงสาวอยู่อย่างงั้น “กระเถิบออกไปหน่อย หายใจไม่ออก” เดียร์เอามือผลักหน้าอกชายหนุ่มเบาๆ พร้อมกับทำหน้างอ “ไม่เห็นหรอไงว่ามันมองแทบจะจับกินอยู่แล้ว” เดลพูดพร้อมกับจ้องหน้าหญิงสาวด้วยสายตาดุๆ ก่อนจะยืนบังตัวหญิงสาวไว้แบบนั้น เดียร์เงยหน้าขึ้นไปมองชายหนุ่มเล็กน้อยก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่นอย่างไม่พอใจ ตึ้งง! หมับ! เดลคว้ามือหญิงสาวให้เดินออกไปจากลิฟต์พร้อมกับตนเองอย่างรวดเร็ว ตึกตัก ตึกตัก แกร๊ก! เดลเดินไปทิ้งตัวบนโซฟาด้วยสีหน้าหงุดหงิด ก่อนจะหันไปมองเดียร์ที่เดินถือน้ำเปล่ามาวางไว้ให้ตรงหน้า “จะโกรธอะไรนักหนาเดล” เดียร์พูดขึ้นก่อนจะนั่งลงข้างๆ “มันไม่มีอะไรน่าโกรธเลยนะ” “บอกว่าออกไปกับแพรแต่กลับมากับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้เนี่ยนะ มันควรจะหงุดหงิดมั้ยวะเดียร์” “แล้วทำไมต้องหงุดหงิด” เดลตวัดวายตาไปมองหญิงสาว “เดียร์เป็นผู้หญิงมันอันตราย” “เดล..” เดียร์เรียกเพื่อนหนุ่มก่อนจะมองหน้าด้วยสายตาจริงจัง “เดียร์โตแล้ว เดียร์ดูแลตัวเองได้ และเดียร์ก็รู้ว่าอะไรควรหรือไม่ควร” “แล้วไปไหนมาไหนกับผู้ชายคนอื่นมันควรหรอ” “แล้วมันไม่ควรตรงไหน ในเมื่อ..เดียร์ก็ไม่ได้มีใคร” “พูดแบบนี้คืออะไร ชอบมัน?” “ไม่ใช่” เดียร์ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ “เดียร์ไม่ได้หมายความแบบนั้น พี่เค้าก็แค่มาส่ง ก็แค่นั้น” “แล้วถ้ามันจีบเดียร์ขึ้นมาหล่ะ” เดลหันมาจ้องหน้าหญิงสาว “จะทำยังไง” “ก็ไม่ทำยังไง” เดียร์หลบตาชายหนุ่มก่อนจะพูดขึ้นเบาๆ “เดียร์ยังไม่มีใคร มันก็ไม่ผิดถ้าเดียร์จะเปิดใจให้คนที่เข้ามา” เดลกำมือแน่นพร้อมกับจ้องหน้าหญิงสาว “ก็แล้วแต่เดียร์ละกัน! อยากทำอะไรก็ทำ!” ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปทันที ปัง! เดียร์มองชายหนุ่มที่เดินหงุดหงิดออกไปด้วยสีหน้าไม่สบายใจ -หนึ่งชั่วโมงต่อมา- อึก! อึก! อึก! ปั่กก! “เอามาอีกดิ” เดลส่งแก้วเหล้าให้เด็กเสิร์ฟ วายุกับพัตเตอร์หันไปมองหน้ากันเล็กน้อย ก่อนพัตเตอร์จะพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ “ทะเลาะกับเดียร์หรอวะ” เดลหยิบแก้วเหล้ามากระดกก่อนจะหันไปตอบพัตเตอร์ “ก็ไม่เชิง” “เกิดอะไรขึ้น ปกติมึงไม่เคยทะเลาะกันหนิ” วายุถามเสียงนิ่ง เดลมองหน้าเพื่อนทั้งสองก่อนจะเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้เพื่อนทั้งสองฟัง “กูว่าเรื่องนี้เดียร์ไม่ผิดนะ” พัตเตอร์พูดขึ้น “มึงก็ทำเกินไป” “ทำเกินไปยังไงวะ หายไปหลายชั่วโมงแล้วก็กลับมาพร้อมกับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้เนี่ยนะ” “มึงหึงเดียร์หรอ” วายุถามขึ้นพร้อมกับวางแก้วเหล้าลงบนโต๊ะ “การกระทำของมึงมันเหมือนว่ามึงกำลังหึงเดียร์อยู่นะ” “ป่าว” เดลเงียบไปก่อนจะหันไปหาวายุ “กูก็แค่เป็นห่วง เดียร์เป็นเพื่อนพวกเรานะเว้ย” “ก็เออไง เดียร์เป็นเพื่อนพวกเรา” พัตเตอร์พูดขึิ้น “แต่คำว่าเพื่อนของมึงกับพวกกูเนี่ย มันเหมือนกันรึป่าว” “...” “เป็นห่วงอะได้ แต่หวงเพื่อนนี่..ได้หรอวะ” พัตเตอร์ยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ “พวกมึงคิดอะไรกันอยู่” เดลหันไปมองหน้าเพื่อนรัก “โคตรไร้สาระ พวกมึงก็รู้..เดียร์ไม่ใช่สเปคกู กูไม่ได้รักเดียร์เกินไปกว่าเพื่อนสนิทคนนึง” “งั้นหรอวะ” พัตเตอร์ยิ้มเล็กน้อยก่อนจะชะงักไปเมื่อเห็นเดียร์ยืนอยู่ไม่ไกลจากโต๊ะที่ตนเองนั่ง “เดียร์” เดลชะงักพร้อมกับหันไปมองตามพัตเตอร์ ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วหันกลับมาอย่างไม่สนใจหญิงสาว “มาได้ไง” พัตเตอร์ถามหญิงสาวที่เดินมานั่งข้างๆ “มาดูคนขี้งอนไง โทรหาก็ไม่รับ” เดียร์พูดพร้อมกับหันไปมองเดล “ทำไมไม่รับโทรศัพท์” “...” เดลหันหน้าหนีหญิงสาวอย่างไม่สนใจ “อย่าไปสนใจเลยเดียร์” วายุพูดขึ้น “ไร้สาระชิบหาย กินอะไรหน่อยมั้ย” “ไม่อะ เพิ่งกินกลับเพื่อนมาเอง” เดียร์ตอบยิ้มๆ ก่อนจะหันไปหาเดลพร้อมกับเอื้อมมือไปแตะที่หน้าตัก “ดะ...” ครืดด ครืดด หญิงสาวเหลือบไปมองโทรศัพท์บนโต๊ะก่อนจะชักมือกลับมาด้วยสีหน้านิ่งเรียบ ติ๊ด! “ครับ” เดลรับสายด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ (พี่เดลคะ ขอโทษนะคะที่รบกวน พอดีมิลลืมของไว้บนรถพี่เดลอะ) “อ่าวหรอ พี่ก็ไม่ได้ดู แล้วตอนนี้มิลอยู่ไหน” (คอนโดค่ะ แต่มิลไม่รีบใช้นะคะ) “ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่เอาไปให้เลย” (อ่อ ได้ค่ะ) “งั้นรอพี่แปบนึงนะ” เดลพูดขึ้นก่อนจะยกแก้วเหล้ามากระดกจนหมด “กูกลับก่อนนะ” เดลพูดพร้อมกับหันไปมองเดียร์เล็กน้อย ก่อนจะเดินออกไปอย่างไม่สนใจ พัตเตอร์หันไปมองหญิงสาว ก่อนจะหันไปสบตากับวายุ “มายังไงเนี่ย” “แท็กซี่” เดียร์ตอบพร้อมกับส่งยิ้มเจือนๆ “ตอนตีหนึ่งเนี่ยนะเดียร์” วายุถามด้วยน้ำเสียงดุๆ “มาเพื่อง้อมัน?” เดียร์ยิ้มเจือนๆก่อนจะมองตาเดลไป “งั้น เดียร์กลับก่อนละกัน” “เดี๋ยวให้คนไปส่ง” วายุพูดขึ้นก่อนกวักมือเรียกลูกน้อง “ขอบคุณมากเลยนะ ขอโทษด้วยที่รบกวน” “เห้ย อย่าคิดมากดิ” เดียร์ยิ้มก่อนจะหันหลังเดินออกไปด้วยแววตาเศร้าๆ “ยังไงหล่ะทีนี้” วายุพูดขึ้นก่อนจะหันไปหาพัตเตอร์ “ดูต่อไป เรื่องของคนสองคนทำไรไม่ได้อยู่แล้ว” พัตเตอร์พูดพร้อมกับมองตามเดียร์ออกไปอย่างสงสาร -หลายวันต่อมา- “สวัสดีค่ะพี่ๆ” เดียร์ยกมือไหว้ทีมงานพร้อมกับส่วยิ้มกว้าง “น้องเดียร์ สวัสดีค่ะตามพี่มาเลยลูก” หญิงสาวคนหนึ่งพูดขึ้นพร้อมกับจูงมือเดียร์ไปยังห้องลองเสื้อผ้า “ของหนูมี 4 ตัวนะ ลองใส่ออกมาให้พี่ดูหน่อย จะได้รู้ว่าควรปรับแก้ตรงไหนรึป่าว” “วันนี้แค่ลองใช่มั้ยคะ” เดียร์ถามพร้อมกับรับชุดไป “ใช่จ้ะ” หญิงสาวพูดขึ้นด้วยท่าทางใจดี เดียร์พยักหน้าก่อนจะกันหลังเดินเข้าห้องลองชุดไปทันที “นี่ๆ ฉันเห็นน้องมิลลามากับคุณเดลอะ” “คุณเดล น้องชายคุณดาร์คหน่ะหรอ ปกติไม่เข้าบริษัทหนิ” “แต่วันนี้เข้าย๊ะ อยู่ห้องข้างๆนู่น” “ห้องข้างๆ ห้องน้องมิลหน่ะหรอ” “ใช่จ้าา” เดียร์ยืนฟังบทสนทนาของทีมงานนิ่งๆ ด้วยแววตาเศร้า ก่อนจะเอนหลังพิงกำแพงแล้วหลับตาลงเพื่อข่มความเจ็บปวด

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more