มาดามเผิงกับชลนทีคุยกันในรถอย่างเพลิดเพลิน แม้แต่คนที่ดูทั้งคู่สนทนากันผ่านกล้องที่ติดสังเกตการณ์ในรถอีกคันนั้นสังเกตได้ว่าทั้งสองสนิทสนมกันและคิดถึงกันมากมายแค่ไหน
“คุณน้ำดูมีความสุขที่เจอมาดามเผิงดีนะครับ ผิดกับตอนที่เจอคุณบนเครื่องบิน ตอนนั้นเหมือนอยากจะหนี แต่หนีไปไหนไม่ได้ ท่าทางอย่างกับเจอซาตาน” หลินเหวินเล่อผู้ดึงข้อมูลจากกล้องในรถมาเปิดในจอให้เจ้านายดูเอ่ยพึมพำ
พอพูดแล้วเขาก็นึกขึ้นได้ว่ามันกระทบโสตประสาทคนฟังเข้าไปถึงจิตใจแน่ๆ เลยเลือกที่จะหุบปาก ก่อนจะโดนเนรเทศจากรถเสียก่อน...
แต่แปลกที่ชานป๋อเสียนไม่มีท่าทางโกรธขึ้งแต่อย่างใด
“เธอไม่มีความสุขเพราะฉันเป็นเรื่องที่สมควรแล้ว เพราะนี่คือการเอาคืนจากฉัน”
“เอาคืนเพราะอะไรหรือครับ” หลินเหวินเล่อถามอย่างสงสัย
แต่เขาก็ไม่ได้คำตอบถึงสาเหตุที่ชานป๋อเสียนล่าชลนที เหมือนจะเขย่าประสาท ราวกับแค้นกันมาแต่ปางไหน กับหวานไจ๋กรุ๊ปที่เคยทำร้
