“ไอ้ฮาคิม!” ชิยาด์ชักปืนออกมาจากซอกเอว หมายจะเล็งเป้าไปยังตัวผู้พันฮาคิม
แต่! ชิยาด์ก็ยังช้ากว่าผู้พันฮาคิมหลายนาที เพราะตอนนี้ปลายกระบอกปืนของผู้พันฮาคิมได้จ่ออยู่ตรงหน้าผากของเขาแล้ว
“ชักปืนช้าไปน่ะ ไอ้ชิยาด์” ผู้พันฮาคิมยิ้มเยาะ ถือปืนไม่มีไหวติง พร้อมลั่นไกในทุกนาที “ชักช้าอืดอาดเหมือนหญิงแก่ไม่มีผิด ไปฝึกใหม่ให้คล่อง และเร็วกว่านี้ มึงถึงจะยิงกะบาลของกูได้”
ชิยาด์กัดฟันดังกรอดๆ โกรธจนตัวสั่นที่ไม่เคยเอาชนะคนตรงหน้าได้สักที ยอมลดปืนในมือลง เพราะยังไม่อยากตายด้วยฝีมือของผู้พันฮาคิม
“กูอยากรู้ว่ามึงหายหัวไปไหนมาทั้งคืน”
เดนมนุษย์คนนี้จำต้องเปลี่ยนเรื่องคุย ก่อนจะถูกยิงสมองไหลโดยไม่รู้ตัว
“มึงไม่ใช่ผู้บังคับบัญชาของกู เพราะฉะนั้นกูไม่จำเป็นต้องรายงานให้มึงทราบว่ากูหายไปไหนมา”
“แต่ท่านนาฟซาต้องการรู้” ชิยาด์เต็มไปด้วยความไม่พอใจ ที่ไม่ได้รับคำตอบจากผู้พันฮาคิม
ผู้พันฮาคิมมั่
